Ήμουνα μοναχοπαίδι/ ήμουνα μοναχογιός/ κι έχω γίνει ψυχοπαίδι/ κι έχω γίνει παραγιός/ τραγουδούσε προφητικά ο Στράτος Διονυσίου μερικά χρόνια πριν.
Διότι άμα δεν προσέχεις παραγιός θα καταντήσεις. Το έχουμε δει αυτό να συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, είτε πρόκειται για επιχειρήσεις, είτε για εμπορικούς Οίκους είτε ακόμη και για κόμματα. Κι αυτό διότι κάθε φορά επιβεβαιώνεται αυτή η παραδοσιακή καθώς φαίνεται εξέλιξη, σύμφωνα με την οποία, οι παππούδες δημιουργούν, οι πατεράδες συντηρούν και τα παιδιά τους καταστρέφουν. Να, λ.χ. μεγάλος εκδοτικός Οίκος με ιστορία ετών, έχει φαλιρίσει προ πολλού. Και στην εγχώρια πολιτική δεν έχουμε το παράδειγμα της Ένωσης Κέντρου που από κει που ήταν τρανή επί Γεωργίου Παπανδρέου, φυλλορρόησε στα χέρια του Ζίγδη;
Τις προάλλες ένας φίλος πρέσβης μου διηγείτο κάτι ανάλογο γι’ αυτά που συνέβησαν σε έναν Σεΐχη και στο κόμμα του, στην Μαυριτανία! Γιατί εκπλήσσεστε; Κι εκεί έχουν κοινοβούλιο και κόμματα. Μάλιστα αν δεν κάνει πολύ ζέστη –δηλαδή σπάνια- συνέρχονται στην Σαχάρα όπου μπορείς άνετα να παρκάρεις την καμήλα σου!
Αυτός λοιπόν ο αρχηγός –για την ακρίβεια ήταν Αρχισεΐχης είχε παραλάβει από τον πατέρα του ένα μικρό κόμμα με λίγους νομάδες καμηλιέρηδες που κατάφερε κάποια στιγμή να τους κάνει πολλούς. Κι έτσι κατόρθωσε να αναλάβει τα ηνία της Μαυριτανίας. Όπου ως γνωστόν, εκεί ανθεί η κτηνοτροφία. Η αλήθεια είναι ότι έκανε ό, τι γουστάριζε και σιγά σιγά από τις πολλές κουζουλάδες άρχισε ο κτηνοτροφικός λαός του να δυσανασχετεί. Και ήλθε η μέρα που ένας άλλος Σεΐχης, κάτι σαν τον Ομάρ Σαρίφ, του πήρε την θέση. Και τότε αυτός πήρε την καμήλα του και εξαφανίστηκε στην έρημο. Από δω ο Σεΐχης, από κεί ο Σεΐχης πουθενά ο Σεΐχης. Όπως ήταν φυσικό το μαυριτανικό εκείνο κόμμα άρχισε να κλυδωνίζεται χωρίς τον Σεΐχη του, που, εδώ που τα λέμε, καλά να πάθει γιατί αντί να καβαλάει την χαριτωμένη καμήλα του, είχε καβαλήσει ένα καλάμι. Είδαν κι απόειδαν οι νομάδες του κόμματος εκείνου στην εύανδρο Μαυριτανία και αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν. Γιατί και ο νέος Σεΐχης που τους είχε κουβαληθεί, ακριβώς επειδή έλειπε από την Μαυριτανία πολλά χρόνια είχε ξεχάσει ακόμη και πως να καβαλάει την καμήλα του.
Και τι έγινε ο παλιός Σεΐχης, ρώτησα τον φίλο πρέσβη. Α, τώρα διαβάζει τα απομνημονεύματα του Ζίγδη για να μην την ξαναπατήσει….
