Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και στην πλειοψηφία τους οι σύμμαχοί τους απέρριπταν τη Δευτέρα πρόταση του προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν για αποστολή ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία, επιβεβαίωναν απλώς πως αποφάσεις μείζονες που αφορούν στη διαμόρφωση της παγκοσμίου τάξεως πραγμάτων λαμβάνονται αποκλειστικώς και μόνον στην Ουάσιγκτον.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν προειδοποιούσε ότι η αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία θα προκαλούσε πυρηνικό πόλεμο. Η σχεδόν ταυτόχρονη αποδοκιμασία της προτάσεως Μακρόν από την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα προσδιόριζε με απόλυτη σαφήνεια ποιοι είναι πράγματι οι «μεγάλοι παίκτες».
Και όμως, δεν πέρασαν καν πέντε χρόνια από την εποχή που η Μόσχα αντιμετώπιζε την Ενωμένη Ευρώπη ως μία αξιόλογη οικονομική και εν μέρει πολιτική οντότητα. Στενότατα συνδεδεμένη με τις ΗΠΑ, αλλά με ένα ποσοστό σημαντικής αυτονομίας σε θέματα οικονομικής συνεργασίας και αναπτύξεως.
Αλλά όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν επέβαλε την πλήρη ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, δίχως να συναντήσει την παραμικρά αντίδραση, η Ευρώπη εξέπεσε πολιτικώς –για το Κρεμλίνο– στο επίπεδο άβουλου δορυφόρου της Ουάσιγκτον.
Οι συναντήσεις που είχε ο κ. Πούτιν με τον Γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς και τον πρόεδρο Μακρόν απλώς επιβεβαίωσαν την αντίληψή του περί του περιορισμένου πολιτικού διαμετρήματος των Ευρωπαίων ηγετών.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ρώσος πρόεδρος στην ομιλία του αναφέρθηκε στη συντριβή του Γάλλου αυτοκράτορα Ναπολέοντος Βοναπάρτη και του καγκελαρίου της Γερμανίας Αδόλφου Χίτλερ, όταν είχαν επιχειρήσει να κατακτήσουν τη Ρωσία, κατά το παρελθόν. «Σήμερα οι επιπτώσεις θα είναι τραγικότερες», είπε ο κ. Πούτιν και ολοκληρώνοντας με μία μάλλον απαξιωτική αποστροφή, πρόσθεσε: «Νομίζουν πως ο πόλεμος είναι ένα καρτούν».
Είναι ενδιαφέρον ότι, αναφερόμενος σαφώς στις ΗΠΑ, ο άρχων του Κρεμλίμου ή «ο τρελός γιος της σκύλας», όπως τον χαρακτήρισε προσφάτως ο Αμερικανός ομόλογός του Τζο Μπάιντεν, προειδοποίησε απλώς ότι «η Μόσχα δεν θα επαναλάβει το λάθος της Σοβιετικής Ενώσεως να συρθεί σε ανταγωνισμό των εξοπλισμών».
«Την παραμονή των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, θέλουν απλώς να δείξουν στους Αμερικανούς πολίτες και σε όλους τους άλλους ότι εξακολουθούν να κυβερνούν τον κόσμο», είπε ίσως με κατανόηση ο Ρώσος πρόεδρος.
Αναλυτές της Δύσεως θεώρησαν ότι οι δηλώσεις του προέδρου Πούτιν είναι η μεγαλύτερη κρίση, μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962. Μόνον που η αντιπαράθεση εκείνη ήταν μετωπική μεταξύ των δύο μεγαλυτέρων πυρηνικών δυνάμεων. Η Ευρώπη παρακολουθούσε τότε με αγωνία την εξέλιξη.
Σήμερα πρόκειται για μία αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανών «αντιπροσώπων-μαχητών» που υποστηρίζονται από τη Δύση, με την Ουάσιγκτον να έχει καταστήσει απολύτως σαφές ότι δεν έχει πρόθεση να εμπλακεί σε πόλεμο με τη Μόσχα. Οι ηγέτες της Ευρώπης πασχίζουν να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα. Και ανησυχούν διότι παρασύρονται απλώς από τη ροή γεγονότων, τα οποία αδυνατούν να ελέγξουν.
