Εδώ και μία τετραετία η χώρα αντιμετωπίζει αλλεπάλληλες κρίσεις.
Όχι με ευθύνη του κράτους ή, ειδικότερα, της κυβέρνησης. Είναι κρίσεις με εξωγενή προέλευση, είτε το παραδέχεται είτε όχι η αντιπολίτευση που συνήθως αναζητεί ευκαιρίες για να φωνασκεί, απλώς. Πρώτα είχαμε την πανδημία. Στην συνέχεια είχαμε την οικονομική κρίση, εξωγενής και αυτή λόγω της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, που μάλιστα υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε επισιτιστική κρίση για ορισμένες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ως και αν μην έφταναν αυτά προέκυψαν και ακραία καιρικά φαινόμενα, συνεπεία κυρίως της κλιματικής αλλαγής, που βεβαίως οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα. Πρώτα προκλήθηκαν απίθανης έκτασης πυρκαγιές που έκαψαν δασικές εκτάσεις και στη συνέχεια οι απίθανες βροχοπτώσεις και οι πλημμύρες που ακολούθησαν.
Στην περίπτωση των πυρκαγιών δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα που πρέπει να είναι και η προτεραιότητα, κάτι στο οποίο έδωσε, δικαιολογημένα έμφαση η κυβέρνηση. Στις πλημμύρες δυστυχώς υπήρξαν και ανθρώπινα θύματα και οι καταστροφές ήταν μεγάλες. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς η έκταση των καταστροφών κάθε φορά μεγεθύνεται από τις παράνομες παρεμβάσεις που έχει κάνει το ανθρώπινο χέρι σε οικιστικά ζητήματα και σε υποδομές.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις όπως αυτές που βιώνουμε δεν χωρούν συγκρίσεις μολονότι παραμένουν νωπές κάποιες άλλες διαχειριστικές αντιμετωπίσεις στην Μάνδρα και στο Μάτι, που αναδεικνύουν το ευτύχημα ότι η χώρα κυβερνάται από την σημερινή κυβέρνηση. Ασφαλώς και ως διαχειρίστρια των ελληνικού κράτους δεν μπορεί να απαλλαγεί κάποιων ευθυνών από λάθη που γίνονται. Όμως σε κάθε κρίση έχει αποδείξει ότι κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να περιορίζει τις ζημιές και πάντως παρέχει στους πληγέντες κάθε θεομηνίας στήριξη μεγαλύτερη από αυτήν που αντέχει η οικονομία μας, στο πλαίσιο της κοινωνικής της πολιτικής.
