Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις που διενεργούνται εν όψει και των επερχόμενων ευρωεκλογών σημειώνεται ως παρατήρηση μετά την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των σχετικών ερευνών, ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εκφραστεί η ψήφος διαμαρτυρίας.
Μία ψήφος δηλαδή που πλήττει κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, το κόμμα που κυβερνάει.
Η διαμαρτυρίες των πολιτών είναι θεμιτές καθώς αποτελούν και ένα άλλο στοιχείο μια δημοκρατίας. Παρ’ όλ’ αυτά είναι απαραίτητες κάποιες παρατηρήσεις εν όψει μιας τέτοιας προοπτικής κατά την εκλογή των Ελλήνων εκπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Η Ελλάδα βγήκε από μία ασφυκτική στενωπό χάρις στην σημερινή κυβέρνηση. Αποκαταστάθηκε η σταθερότητα. Επανήλθαν ρυθμοί ανάπτυξης που ήταν άγνωστοι για περισσότερο από δέκα χρόνια και πάντως ανύπαρκτοι τα χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης. Εισοδήματα αυξήθηκαν, ειδικώς των πιο ευάλωτων κοινωνικών τάξεων και πάντως των συνταξιούχων, οι οποίοι είχαν αποδεκατιστεί οικονομικά τα προηγούμενα αριστερά χρόνια. Προωθήθηκαν μεταρρυθμίσεις. Ήλθαν επενδύσεις ξένων κεφαλαίων που συνέβαλαν στην προαναφερθείσα ανάπτυξη. Θωρακίστηκε αμυντικά η χώρα. Και, εν πάση περιπτώσει οι ίδιοι οι ξένοι που τα προηγούμενα χρόνια δακτυλοδεικτούσαν την Ελλάδα, σήμερα την εκθειάζουν για τις επιδόσεις της.
Ασφαλώς πολλά έχουν ακόμη να γίνουν αλλά υπάρχουν και αδυναμίες που δεν θεραπεύτηκαν. Παρ’ όλ’ αυτά η σημερινή θέση της χώρας μας σε ένα όλο και πιο ασταθές παγκόσμιο περιβάλλον, ουσιαστικώς καθιστά την προβλεπόμενη ψήφο διαμαρτυρίας μία περίπου πολυτέλεια, θεμιτή μεν με όρους δημοκρατικής λειτουργίας, αλλά ίσως χωρίς επαρκή δικαιολογία. Εκτός αν η ψήφος αυτή ερμηνεύεται και ως νοσταλγία της διακυβέρνησης που διαδέχτηκε η Νέα Δημοκρατία, πράγμα το οποίο κανείς βεβαίως δεν πιστεύει. Αρκεί να δει την περιθωριοποίηση των κομμάτων που, κατά τα άλλα έχουν την φιλοδοξία να ξανακυβερνήσουν.
