Όλοι υποσχέθηκαν ότι δεν θα ξεχάσουν. Τι άλλο άλλωστε να πουν;
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσουν είναι να ξεχάσουν πάλι τις αδυναμίες του κράτους, τις μειονεξίες του ανθρώπινου δυναμικού που το στελεχώνει, τις παθογένειες όχι απλώς ετών αλλά αιώνα, εκσυγχρονισμούς που δεν έγιναν είτε από αδιαφορία είτε από ασύγγνωστη αμέλεια, συμβάσεις για τις οποίες πληρώνουμε αλλά δεν εκτελούνται, τερματισμό του πινγκ πονγκ των ευθυνών από τον έναν στον άλλον. Δεν τα φωνάζουν όλα αυτά μόνο οι ψυχές όσων χάθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Το φωνάζει το κλάμα του παπά που λύγισε διαβάζοντας τα ονόματα των νεκρών στην επιμνημόσυνη δέηση. Το φωνάζει το κλάμα των γονιών που δεν θα δούν τα παιδιά τους να γίνονται μεσήλικες. Ούτε θα δουν εγγόνια. Δεν υπάρχει χειρότερο δράμα που μπορεί να τύχει σε ένα γονιό να θάβει το παιδί του και αυτός να εξακολουθεί να ζει. Να ζει μια ζωή κενή, με πόνο άφατο που καμμιά δύναμη να μη μπορεί να τον απαλύνει, καθώς οι θύμισες δεν αφήνουν το μυαλό να ησυχάσει και κάθε παρηγοριά να είναι μάταιη.
Πως να ξεχάσεις θανάτους παιδιών; Παιδιών που δεν πρόλαβαν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα; Ποια μοίρα είχε προδιαγράψει το τέλος τους; Ποια μεταφυσική αιτία ήταν αυτή που έβαλε σε ένα αόρατο χέρι το ψαλλίδι που έκοψες το νήμα της ζωής τους; Γιατί η αρχαία τραγωδία θα πρέπει να έχει την αντανάκλασή της στο σήμερα;
Οι ψυχές που έφυγαν δεν ζητούν εκδίκηση. Ζητούν μία δικαίωση που βρίσκεται στο γιατί και στο πως. Μπορούν οι κοινοί θνητοί που έχουν αναλάβει να δώσουν τις απαντήσεις αυτές, να τις δώσουν; Και αν τις δώσουν ποια υπόσχεση μπορεί να κρατήσουν ότι αυτή η τραγωδία θα είναι η τελευταία και δεν θα στηθεί, αργά ή γρήγορα, ένα άλλο αιματοβαμμένο σκηνικό με θύματα αθώους;
Θα πρέπει άραγε η βάσκανος μοίρα να έχει αντιπροσώπους επί της γης ώστε να παίρνει ζωές αθώων;
Πολλοί οι νεκροί τα τελευταία χρόνια από ανθρώπινες αμέλειες, αδιαφορία, από παραλείψεις που αν έλειπαν η χώρα θα ήταν ένα σύγχρονο κράτος. Δεν μπορεί πια, ένας θρίαμβος να συνοδεύεται από μία καταστροφή. Είναι άραγε το τίμημα που χρειάζεται να πληρώνει αυτή η χώρα, που χρόνια τώρα με τα ασυγχώρητα λάθη της δεν θα έπρεπε να υφίσταται και όμως εξακολουθεί να υπάρχει και να πορεύεται ως …ρουσφέτι του Θεού;
Το Μάτι, η Μάνδρα, τα Τέμπη αποτελούν την έσχατη ευκαιρία διόρθωσης των «ημαρτημένων». Ώστε τα δάκρυα που χύνονται εκ των υστέρων και κατόπιν εορτής να μη είναι κροκοδείλια. Αναζητείται συναίσθηση. Όχι μόνο γι΄αυτούς που έφυγαν αλλά κυρίως γι΄αυτούς που έμειναν και θρηνούν…
