Η ανάπτυξη ως μόνιμη υπόσχεση, ζητούμενο των τελευταίων ετών και άπιαστο όνειρο για όλες τις κυβερνήσεις της μνημονιακής Ελλάδας, ως μοναδική διέξοδος από την κρίση, θα έρθει μόνο όταν ακολουθήσουμε τα βήματα οικονομιών που την καταγράφουν στους προϋπολογισμούς τους.
Χωρίς να έχω καμία γνώση επί των οικονομικών, κρίνοντας μόνο από τον μικρόκοσμο της διαχείρισης της τσέπης μου και από την κοινή λογική, φρονώ ότι η υπερφορολόγηση είναι σημαντικός ανασταλτικός παράγων επενδύσεων τόσο, όσο και το ασταθές νομικό περιβάλλον. Επί παραδείγματι, δεν έχει κανένα νόημα να επενδύσει κάποιος σε μια χώρα με μηδενική φορολόγηση, το νομικό καθεστώς της οποίας εγκυμονεί κινδύνους ότι αύριο μπορεί να έρθει μια κυβέρνηση -ή μια Τρόικα- η οποία θα επιβάλει εξοντωτικούς φόρους. Και αντίστροφα, έχουμε παραδείγματα κρατών με αξιοζήλευτη ανάπτυξη, τα οποία παρότι “προσφέρουν” αυξημένους φορολογικούς συντελεστές, διαθέτουν ταυτόχρονα σταθερό επενδυτικό περιβάλλον.
Έτσι, μια ρύθμιση με υπερνομοθετική ισχύ και με ενδεχόμενη συνταγματική κατοχύρωση, για την άμεση υποδοχή επενδύσεων που θα οδηγήσουν σε επενδυτικό σοκ είναι αναγκαία. Και εξηγούμαι: Το Σύνταγμα μας, προβλέπει, ότι φόρος ή οποιοδήποτε οικονομικό βάρος δεν μπορεί να επιβληθεί με νόμο αναδρομικής ισχύος που εκτείνεται πέρα από το οικονομικό έτος, το προηγούμενο, εκείνου κατά το οποίο επιβλήθηκε. Φαίνεται ξεκάθαρα πως άλλες ήταν οι ανάγκες της κοινωνίας προ 40 ετών. Ο συνταγματικός νομοθέτης δεν αρκεί απλά και μόνο να προβλέπει την προστασία από την αυθαιρεσία του κοινού νομοθέτη αλλά να δημιουργεί τις συνθήκες μακροχρόνιας σταθερότητας. Επί παραδείγματι, όποιο φυσικό ή νομικό πρόσωπο επενδύει ή επιχειρεί στη χώρα, να απολαμβάνει επί δεκαετίας το ίδιο φορολογικό καθεστώς που είχε κατά την πρώτη μέρα έναρξης της επιχείρησης του. Σε περίπτωση που ψηφιστεί νέος φορολογικός νόμος που θα επηρεάζει το καθεστώς λειτουργίας της επιχείρησης, αυτός θα τυγχάνει εφαρμογής, μόνο, εάν το επιλέξει η ίδια η επιχείρηση.
Έτσι, όποιος θα κάνει την παραμικρή επένδυση θα γνωρίζει εκ των προτέρων ότι το κράτος δεν θα τον εμποδίσει στην ανάπτυξη της δραστηριότητας του, για τουλάχιστον 10 χρόνια (ή όποιο χρονικό ορίζοντα αποφασιστεί), ανεξαρτήτως του αν μιλάμε για μικρή ή μεγάλη δραστηριότητα. Αυτό σε ένα μικρό βαθμό έγινε πράξη, με τον νέο επενδυτικό νόμο, για πολύ μεγάλες επιχειρήσεις και με πολλούς αστερίσκους. Δεν αρκεί, όμως, αυτός ο Νόμος, αφού μπορεί αυτό να αλλάξει από την επόμενη, κιόλας, μέρα. Είναι απαραίτητη η συνταγματική κατοχύρωση. Έτσι, δεν θα είχαμε το φαιδρό περσινό φαινόμενο, να μην γνωρίζουν οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων, αν θα λειτουργήσουν σε καθεστώς με ή χωρίς ΦΠΑ, δεν θα είχαμε απελπισμένους ξενοδόχους, που πούλησαν πακέτα χωρίς ΦΠΑ, αλλά τελικά τους επεβλήθη, δεν θα είχαμε αυτοκίνητα που αγοράστηκαν ως οικολογικά χωρίς τέλη κυκλοφορίας, αλλά τελικά υπήρξε επιβάρυνση, δεν θα είχαμε τόσα άλλα παραδείγματα, που τελικά μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι δεν είναι τόσο η οικονομική επιβάρυνση όσο η αναξιοπιστία του κράτους που κάνει τον επενδυτή να μην μας πλησιάζει.
Αφού “χτυπηθεί” η αστάθεια του φορολογικού καθεστώτος, αφού χτίσουμε ένα σοβαρό κράτος, αφού “η αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος”, δεν θα κερδίζεται στα Δικαστήρια, αλλά θα είναι συνταγματική επιταγή, τότε θα έχουμε το χρόνο να τα πούμε και για τη μείωση των φόρων, που ίσως και να μην χρειαστεί.
του Ηλία Σιδέρη
