Η αξιολόγηση από δημοσκόπους των ευρημάτων πολλαπλών ερευνών των τελευταίων εβδομάδων –με αφορμή την πανδημία και τους επιτυχείς χειρισμούς της κυβέρνησης- καταλήγει σε δύο βασικά συμπεράσματα, το ένα εκ των οποίων έχει έως και καταλυτική επίπτωση ως προς τις προσεχείς πολιτικές εξελίξεις:
Το πρωτο συμπέρασμα είναι ότι η ιστορία της πανδημίας –αλλά και οι προηγηθέντες χειρισμοί της τουρκικής απειλής στον Εβρο- ανέδειξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη από αρχηγό κόμματος σε ηγέτη. Και η αναγνώριση αυτή της ελληνικής κοινωνίας, εφ όσον δεν μεταβληθούν δραματικά οι συνθήκες –κάτι που είναι απολύτως στο χέρι του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του κατά το προσεχές διάστημα- προδιαγράφει εν πολλοίς και την πορεία των πολιτικών εξελίξεων, υπό το φως μάλιστα της αντιπολιτευτικής αμηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ και των εσωκομματικών τριγμών που διαπιστώνονται στο συγκεκριμένο κόμμα.
Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από τις ειδικότερες αναλύσεις των δημοσκοπικών ευρημάτων είναι η πρωτοφανής βελτίωση στη σχέση των Ελλήνων πολιτών με το Κράτος και η νέα αντίληψη τους που διαμορφώνεται γι΄αυτό.
Και η εξέλιξη αυτή πιστώνεται στην κυβέρνηση αλλά κυρίως στον επικεφαλής της που άλλαξε στερεοτυπικές αντιλήψεις. Αυτό δε συνέβη όχι μόνο λόγω της υγειονομικής διαχείρισης που αποκατέστησε μία εμπιστοσύνη προς τις δημόσιες υγειονομικές υπηρεσίες , αλλά και του πλήθους των αλλαγών που έγιναν στην κρατική μηχανή μέσα σε δύο μήνες και είναι περισσότερες και ουσιαστικότερες απ’ όσες είχαν συντελεστεί την τελευταία δεκαετία.
Εξειδικεύοντας τις παραπάνω διαπιστώσεις και κυρίως την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη από αρχηγό κόμματος σε ηγέτη που αντεπεξήλθε σε μία πρωτοφανή κρίση, βλέπουμε ότι η ανάδειξη αυτή έχει την πάνδημη αναγνώριση της κοινωνίας σε απόλυτα πλειοψηφικό βαθμό. Και η αναγνώριση αυτή πρέπει να αξιολογηθεί μέσα από το πρίσμα του φόβου που διακατείχε την κοινή γνώμη για τις συνέπειες της πανδημίας και τις πιθανές επιπλοκές της.
Ποιος θέλουν να τους κυβερνά
Έτσι είναι συντριπτική η διαφορά στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία μεταξύ του σημερινού πρωθυπουργού και του πρώην, γεγονός που δείχνει μία πολλή μεγάλη κοινωνική δυσπιστία για τον κ. Τσίπρα. Με ό,τι και αν αυτό σημαίνει για τις δικές του πολιτικές προοπτικές. Πράγματι:
Στην έρευνα της Opinion Poll όσον αφορά στην καταλληλότητα για πρωθυπουργία ο κ.Μητσοτάκης συγκεντρώνει ένα ποσοστότης τάξεως του 52% έχοντας μία διαφορά 32 ποσοσταίων μονάδων από τον κ. Τσίπρα.
-Στην έρευνα της Pulse στην καταλληλότητα γιαπρωθυπουργία ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκεντρώνει ποσοστό 53% με την διαφορά του από τον κ. Τσίπρα να παραμένει πάνω από τις 30 ποσοστιάιες μονάδες. Για την ακρίβεια 31.
-Στην έρευνα της Interview η καταλληλότητα του σημερινού πρωθυπουργηού συγκεντρώνει το 56% των ερωτηθέντων και η διαφορά του από τον κ. Τσίπρα στην καταλληλότητα εκτοξεύεται στις 36 ποσοστιαίες μονάδες.
-Στην έρευνα της GPO η καταλληλότητα του Μητσοτάκη είναι και εδω πάνω από το 50% (52,1%) και η διαφορά από τον κ.Τσίπραείναι στις 29,1 μονάδες.
-Τέλος σε ένα άλλο δημοσκοπικό εύρημα που δεν αναφέρεται στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία αλλά στις θετικές γνώμες για τον πρωθυπουργό –που οδηγεί εβαίως και στο συμπερασμα για την καταλληλότητα- ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκεντρώνει το 74% των θετικών γνωμών της κοινωνίας έχοντας μία διαφορά από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ της τάξεως των 41 ποσοστιάιων μονάδων (!)
Ως αντίλογο μπορεί ενδεχομένως να προτάξει κανείς ότι όπως έχερι αποδείξει η πολιτική ιστορία αρκεί μία ατυχής ενέργεια ή πρωτοβουλία για να μεταβάλει τις θεωρούμενες παγιωμένες πολιτικά καταστάσεις. Ο αντίλογος στον αντίλογο αυτόνείναι οι συντριπτικές διαφορές μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα που καταγράφηκαν παραπάνω και που δείχνουν, στην ουσία τα ποσοστά εμπιστοσύνης προς τον έναν και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον άλλον. Και που μεταφράζονται στην λαϊκή επιθυμία, ποιος θέλει η ελληνική κοινωνία να τον κυβερνά.
Ανέδειξε το Κράτος
Πέραν όμως της προσωπικής σύγκρισης που κάνει η ελληνική κοινωνία μεταξύ των δύο αρχηγών, απο τα ευρήματα των ερευνών αναδεικνύεται ως πολύ ουσιαστικό στοιχείο το δεύτερο συμπέρασμα που καταγράφηκε προλογικώς. Και που είναι η αλλαγή αντιλήψεων της κοινωνίας για το σύνολο της κρατικής μηχανής.
Πρόκειται για καταλυτικό στοιχείο που μπορεί να επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα για τρεις λόγους:
Ο πρώτος είναι ότι η αποκατάσταση της αποτελεσματικής λειτουργίας του Κράτους οφείλεται στην νεοδημοκρατική κυβέρνηση και στον Κυριάκο Μητσοτάκη που εν μέσω της κρίσης εκεσυχρόνισαν και ενεργοποίησαν τις δυνατότητες της κρατικής μηχανής.
Ο δευτερος λόγος είναι ότι η αλλαγή στην λειτουργία της κρατικής μηχανής και στην αποτελεσματικότητα των Υπηρεσιών της ΔΕΝ έγινε από μία αριστερή κυβέρνηση που όμνυε στο όνομα του κρατισμού, αλλά δεν επέφερε καμμία αλλαγή. Αυτό συνετελέσθη από μία φιλελεύθερη κεντροδεξιά κυβέρνηση. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσται στα μάτια της κοινωνία τριπλό πλήγμα:
Πρώτον δεν είναι αυτός που αποκατέστησε την εμπιστοσύνη των πολιτών στην κρατική μηχανή
Δεύτερον και σοβαρότερο, η ανάδειξη της αποτελεσματικότητας των δημόσιων νοσοκομείων έγινε από την ΝΔ όταν επί μία τετραετία και πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ με πρωτεργάτη τον κ. Πολλάκη εκόμπαζαν για την αναπόδεικτη αποτελεσματικότητα του δημοσίου Συστήματος Υγείας.
Τρίτον η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το Κράτος – που όπως προαναφέρθηκε οφείλεται στην κυβέρνηση της ΝΔ- πρέπει να συνδυαστεί με το γεγονός:
(α) της αναγνώρισης πλέον οτι οι φόροι που καταβάλλουν οι πολίτες ‘εχουν ανταποδοτικότητα σε σχέση με τις Υπηρεσίες που είναι υποχρεωμένο το Κράτος να προσφέρει. Και την ανταποδοτικότητα αυτή την εξασφάλισε κεντροδεξια κυβέρνηση και όχι η αριστερή.
(β) της δυνατότητας να χρησιμοποιούν οι πολίτες αδαπάνως τις κρατικές Υπηρεσίες –κυριως αυτές της πρόνοιας- σε μία εποχή οικονομικής κρίσης που ίσως επιταθεί λόγω της επελθούσης πανδημίας.
