του Νίκου Σίμου
Θέλει ή δεν θέλει η κυβέρνηση το ΔΝΤ στο πρόγραμμα; Το δίλημμα έχει βάση. Διότι από την μία πλευρά το Ταμείο μετέχει στη χρηματοδότηση της οικονομικής διάσωσης της χώρας και από την άλλη, επειδή είναι δαιμονοποιημένο το Ταμείο –και με δική του, βεβαίως, ευθύνη εκ των ανά τον Τρίτο Κόσμο πεπραγμένων του- η εκδίωξή του συνιστά ένα πολύ καλό επικοινωνιακό παιγνίδι για την κυβέρνηση, στο εσωτερικό.
Από την άλλη πλευρά ο Σόϊμπλε έχει ξεκαθαρίσει ότι χωρίς το ΔΝΤ δεν μπορεί να συνεχιστεί το πρόγραμμα της ελληνικής διάσωσης και, ότι χρειάζεται ένα άλλο, ευρωπαϊκό μεν αλλά που θα πρέπει να περάσει από την γερμανική Βουλή. Κάτι μάλλον απίθανο, κατά τους ειρωνικούς υπαινιγμούς, του Γερμανού υπουργού των Οικονομικών.
Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που, στο εμβρόντητο όσο και αμήχανο από τους συνεχείς πολιτικούς ερασιτεχνισμούς και τα διαχρονικά ψεύδη, ελληνικό κοινό παρουσιάζεται η εκδοχή της αποχώρησης από το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και πριν από δυόμισυ χρόνια επί κυβερνήσεως Σαμαρά.
Και τότε υπήρχε μία εμφανής διάσταση απόψεων μεταξύ του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς το Ταμείο εκτιμούσε ότι παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί, με αντίκτυπο στον ελληνικό λαό, ο στόχος να μειωθεί το χρέος ως ποσοστό του ελληνικού ΑΕΠ ήταν ανέφικτος. Τώρα η διαφορά προέκυψε αρχικώς ως προς τη διατήρηση του ύψους του πρωτογενούς πλεονάσματος και μετά το 2018 –για το οποίο δεσμεύτηκε ο κ. Τσακαλώτος.
Διαφορά μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ υπάρχει και ως προς την φορολογική πολιτική, καθώς το Ταμείο θέλει διεύρυνση της φορολογικής βάσης και χαμηλότερους συντελεστές τη στιγμή που το Βερολίνο «εμπνέει» του Θεσμούς για συνεχείς φορολογικές επιδρομές. Τέλος η ομοφωνία ΕΕ κασι Ταμείου είναι ότι υπάρχουν καθυστερήσεις σε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, όπως είναι η μείωση του αφορολόγητου ορίου και το ασφαλιστικό.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν φύγει το κακό ΔΝΤ –που θεωρείται συνεχώς αναξιόπιστο τα τελευταία χρόνια σύμφωνα με ανεξάρτητες Εκθέσεις αξιολόγησής του- τι πολιτικές θα επιβάλλουν οι ευρωπαίοι δανειστές που θα καθοδηγούνται από την «μπαγκέτα» του οικονομικού μαέστρου Σόϊμπλε. Με άλλα λόγια υπάρχει κίνδυνος να μετουσιωθεί το κουαρτέτο των δανειστών σε μία οιονεί διμερή οικονομική σχέση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, όπου ο Σόίμπλε κάθε λίγο και λιγάκι θα επαναφέρει τη λύση του grexit με αντάλλαγμα ενα ποσό δισεκατομμυρίων και υπό δυσμενέστερες για την χώρα συνθήκες, σε σχέση με τον χρόνο που είχε υποβάλει για πρωτη φορά την σχετική πρότασή του.
Έρνα άλλο ερώτημα είναι πως θα θελήσουν να εκμεταλλευθούν οι Γερμανοί τον προνομιακό γι΄αυτούς «συνεταιρισμό» με την Ελλάδα, αν καταστούν οι ενορχηστρωτές της δανειακής πολιτικής προς την χώρα μας, Με τι εκβιασμούς υπέρ των συμφερόντων τους, τα οποία με συνέπεια προωθούν στη χώρα μας ακόμη και πριν από τον Πόλεμο...
