Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στο Αιγαίο με την διαρκώς εντεινόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας και την συνεχή αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων δεν αποτελούν απλώς μία συνέχεια των διαχρονικών τουρκικών διεκδικήσεων.
Υπάρχει και συγκεκριμένη αφορμήπου δεν είναι άλλη από την κερκόπορτα που άνοιξε οτότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης με τις διαδοχικές Συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι. Και τις οποίες είχε πανηγυρίσει τότε ως μεγάλες ελληνιέςδιπλωματικέςνίκες, με το επιχείρημα μάλιστα ότιικανοποιήθηκαν οι ελληνικοί όροι!!.
Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική
1. Με την Συμφωνία της Μαδρίτης η Ελλάδα αποδέχθηκε για πρώτη φορά, ότι η Τουρκία έχει ζ ω τ ι κ ά σ υ μ φ έ ρ ο ν τ α στο Αιγαίο, σχετικά με θέματα εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας. Η αποδοχή μάλιστα αυτού του δικαιώματος δίνει πολλές δυνατότητες στους δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης –στην περίπτωση που με συνυποσχετικό απευθυνόμαστε στο Διεθνές Δικαστήριο- να συνεκτιμήσουν τα συμφέροντα αυτά της Τουρκίας, πριν εκδώσουν οποιαδήποτε απόφαση για τις ελληνοτουρκικές διαφορές, που θα παραπεμφθούν στο Δικαστήριο αυτό, εφ’ όσον δεν καρποφορήσει ο διάλογος, μεταξύ των δύο χωρών, όπως προβλέπει η μετέπειτα Συμφωνία του Ελσίνκι που συνυπέγραψε η Κυβέρνηση Σημίτη.Ειδικότερα, η διαδικασία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Xάγης έγινε αποδεκτή από την Eλλάδα με τους τουρκικούς όρους. Δηλαδή να επιληφθεί το Δικαστήριο των διαφορών, χωρίς καμία εξαίρεση. Aυτό σημαίνει ότι δεν εξαιρούνται από την εξέταση και απόφαση του Δικαστηρίου τα ζητήματα ασφαλείας, την εξαίρεση των οποίων είχε θέσει η Eλλάδα, όταν είχε αποδεχθεί το 1993 τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Xάγης. Mάλιστα, αυτά τα ζητήματα ασφαλείας αφορούν ακόμη και στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας
2. Αποδέχθηκε με τη Συμφωνία του Ελσίνκι, αυτό που επεδίωκε η Τουρκία από το 1974. Δηλαδή, οι δικές της διεκδικήσεις να αποτελέσουν και επισήμως διμερείς διαφορές, όταν η πάγια ελληνική θέση που διατυπωνόταν από όλες τις κυβερνήσεις ήταν ότι «συζητούμε με την Τουρκία για τη σύνταξη ενός μόνο συνυποσχετικού για την παραπομπή του εκκρεμούς ζητήματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στη Χάγη». Διότι δια της Συμφωνίας του Ελσίνκι παροτρύνονται οι υποψήφιες προς ένταξη χώρες (και στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία) να επιλύσουν τις εκκρεμούσες συνοριακές διαφορές τους και τα συναφή θέματα με διάλογο, και, αν αποτύχουν να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης! Τι σημαίνει αυτό. Ότι τώρα, εκτός από την υφαλοκρηπίδα, στις διμερείς διαφορές όπως τις προσδιορίζει η Τουρκία υπάγονται –με αυτά που αποδέχθηκε η Κυβέρνηση Σημίτη- (α) η διεκδίκηση 153 βραχονησίδων (β) η μη επέκταση των χωρικών μας υδάτων, μολονότι αποτελεί δικαίωμά μας απορρέον από το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης (γ) ο περιορισμός του εναερίου χώρου μας (δ) η αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου –παρά τη ζωντανή απειλή της τουρκικής στρατιάς- και η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.
Τουρκική κατοχύρωση
Από την υπόθεση του Ελσίνκι ειδικότερα βγήκαν πρωτίστως κερδισμένοι οι Ευρωπαίοι διότι δεν έκαναν καμμία ουσιαστική παραχώρηση προς την Ελλάδα, ενώ έδωσαν, τότε, ελπίδες στην Τουρκία ότι θα μπορούσε κάποτε να γίνει μέλος της Ευρωπαίκής Ενωσης!
Οπως επισημαίνουν κύκλοι του υπουργείου των Εξωτερικών σημασία δεν έχει τι κατά την Κυβέρνηση ικανοποίησε την ελληνική πλευρά αλλά τι ΔΕΝ υποχρεώθηκε η Τουρκία να αποδεχθεί, με αποτέλεσμα, τα οφέλη που αποκόμισε από το Ελσίνκι, να είναι μεγαλύτερα από εκείνα που υποτίθεται ότι αποκόμισε η Ελλάδα. Ετσι:
1. Δεν υποχρεώθηκε η Τουρκία να δεσμευθεί με τον σεβασμό του κοινοτικού κεκτημένου, όρος μέσα στον οποίο περιλαμβάνεται ασφαλώς και η αποδοχή της διαδικασίας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.
2. Δεν υποχρεώθηκε από την Ε.Ε.-ακριβώς επειδή δεν της επεβλήθη ως όρος, ο σεβασμός του κοινοτικού κεκτημένου- να άρει την απειλή περί casusbelli, η οποία εξακολουθεί να ισχύει, ακόμη και σήμερα, ως εξουσιοδότηση από την τουρκική Εθνοσυνέλευση προς την εκάστοτε Κυβέρνηση της Τουρκίας. Αυτό σημαίνει ότι ο οιοσδήποτε διάλογος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας θα γίνεται υπό την απειιλή πολέμου. Μάλιστα οχι μόνο αν προσπαθήσει η Ελλάδα να εφαρμόσει το διεθνές Δίκαιο στο ζήτημα των χωρικών υδάτων θα κινδυνεύει με πόλεμο από την Τουρκία. Αλλά και ο ίδιος ο διάλογος που θέλει η Τουρκία θα τελεί υπό την απειλή του CasusBelli, από τη στιγμή που η συζήτηση ακόμη και της μόνης διαφοράς που αναγνωρίζει η Ελλάδα, αυτή δηλαδή της υφαλοκρηπίδας, μοιραίως θα θίξει και το θέμα των χωρικών υδάτων.
Υιοθετήθηκαν ουσιαστικώς στο Ελσίνκι οι τουρκικές θέσεις, με συγκατάνευση και της Ελλάδος. Από τη στιγμή που αναγνωρίζεται ως διαδικασία ο διάλογος πριν την παραπομπή των εκκρεμών προβλημάτων στη Χάγη, γίνονται αποδεκτές οι τουρκικές θέσεις, καθ’ όσον οι Τούρκοι έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν να προηγηθεί ένας διμερής διάλογος και, αν δεν τελεσφορήσει, στη συνέχεια να παραπεμφθούν τα εκκρεμή θέματα στη Χάγη. Αυτή τη θέση είχε αποδεχθεί και η Σύνοδος του Ελσίνκι.
Επιπλέον η γενικότητα των όρων της Συμφωνίας , η οποία κολάζεται με το επιχείρημα ότι η Σύνοδος εκείνη εξήτασε το θέμα και άλλων υποψηφίων προς ένταξη στην ΕΕ χωρών και δεν θα ήταν δυνατόν να ισχύουν διαφορετικοί όροι για κάθε χώρα, ευνοεί ιδιαιτερως την Τουρκία. Κι αυτό διότι στο πλέγμα των μη προσδιοριζομένων διαφορών που θα πρέπει να επιλυθούν δια του διαλόγου, περιλαμβάνονται βεβαίως και οι συνοριακές διαφορές τις οποίες εχει εγείρει η Τουρκία. Ας μη λησμονούμε άλλωστε ότι μία από τις διαφορες αυτές προέκυψε μετά από τα Ιμια όταν οι Τούρκοι έθεσαν θέμα θαλασσίων συνόρων.
