Η ταινία «Passengers» του Μόρτεν Τίλντουμ με τους Τζένιφερ Λόρενς και Κρις Πρατ διασχίζει το Διάστημα σε ένα ταξίδι διάρκειας 120 ετών.
Δύο άνθρωποι μόνοι στο Διάστημα. Ο Τζιμ και η Ορόρα ή αλλιώς ο Κρις Πρατ και η Τζένιφερ Λόρενς, ήρωες και πρωταγωνιστές στην τελευταία ταινία του Μόρτεμ Τίλντουμ «Passengers» που ανοίγει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη και είναι, έτσι, η τελευταία μεγάλη ταινία του 2016.
Η ιδέα της κινηματογραφικής διαχείρισης της μοναξιάς στο Διάστημα δεν είναι πρωτότυπη (πολλές ταινίες την έχουν πραγματευθεί, από το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» ως το «Αλιεν» και προσφάτως το «Gravity»), όμως οι συνθήκες που έφεραν εκεί τους δύο ήρωες στο «Passengers» είναι μάλλον ασυνήθιστες. Μαζί με 4.998 ακόμη ανθρώπους ο Τζιμ και η Ορόρα είναι συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι που διαρκεί 120 χρόνια με προορισμό έναν πολύ μακρινό πλανήτη στον οποίο οι γήινοι μετοικούν.
Μιλάμε για ένα διαστημόπλοιο πολυτελές, ένα κρουαζιερόπλοιο του γαλαξία με παρατηρητήριο, σινεμά, ντελούξ δωμάτια, πισίνα. Ολα αυτά όμως δεν θα σημάνουν απολύτως τίποτε όταν μια μηχανική βλάβη διακόπτει την αφύπνιση του Τζιμ 90 ολόκληρα χρόνια νωρίτερα από τη χρονιά που ήταν προγραμματισμένη. Βλέποντας ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τη μοναξιά, ο Τζιμ προκαλεί βλάβη στον θάλαμο της Ορόρα για να την ξυπνήσει και να έχει παρέα.
Μια πρωτόγνωρη αγάπη θα γεννηθεί λοιπόν, μέσω της οποίας ο Μότεν Τίλντουμ θα πλάσει δύο ενδιαφέροντες χαρακτήρες: ο Τζιμ σύμφωνα με τον Κρις Πρατ «είναι μηχανολόγος μηχανικός και το επάγγελμά του είναι απαραίτητο για να δομηθεί ένας καινούργιος πολιτισμός. Αν κάτι χαλάσει, είναι εκεί για να το φτιάξει». Η Ορόρα από την πλευρά της ανήκει σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Είναι νεοϋρκέζα συγγραφέας και έχει αναθέσει στον εαυτό της την αποστολή ενός ταξιδιού διάρκειας 120 χρόνων για να καταγράψει μετά τις απίστευτες εμπειρίες της σε βιβλίο. Βεβαίως, με την αφύπνιση τα σχέδιά της ματαιώνονται.
Ενα από τα επίσης ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας όμως είναι ότι επισημαίνει το πόσο εύθραυστη αποδεικνύεται τελικά η τεχνολογία. Αν και ενταγμένοι σε ένα περιβάλλον υψηλότατης τεχνολογίας, οι άνθρωποι σε αυτήν την ταινία είναι αναγκασμένοι να επιδιορθώνουν διαρκώς τα σφάλματά της προκειμένου να ζήσουν. Τα ρομπότ δυσλειτουργούν, τα φώτα αναβοσβήνουν, ο κίνδυνος είναι διαρκώς μπροστά τους και αν δεν διορθώσουν οι ίδιοι τη βλάβη δεν θα σωθούν.
Το σχήμα του διαστημόπλοιου της ταινίας εξελίσσει κάτι που έχουμε ξαναδεί στο σινεμά, τον τροχό που περιστρέφεται προκειμένου να έχει βαρύτητα στο Διάστημα. Στο «Passengers» αυτό το σχήμα επιμηκύνεται και αποκτά περιστρεφόμενες λεπίδες που περικυκλώνουν το σκάφος. Ως σημεία αναφοράς για τον σχεδιασμό του διαστημόπλοιου και των ρούχων οι αρμόδιες ομάδες σχεδιασμού στην ταινία αξιοποίησαν την ArtDeco, το κλασικό Χόλιγουντ και τις στολές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο σχεδιασμός είχε κάτι το νοσταλγικό αφού το διαστημόπλοιο είναι υπερσύγχρονο και εντελώς στο κλίμα της επιστημονικής φαντασίας, όχι όμως και απόκοσμο.
Σημαντικό ρόλο στην ταινία έχει τέλος ο Μάικλ Σιν που υποδύεται έναν μπάρμαν - ανδροειδές, τον Αρθουρ, ένα ρομπότ με άψογη ανθρώπινη εμφάνιση (από τη μέση και πάνω) που κινείται με αποτελεσματικότητα και χάρη, και ανταποκρίνεται στις ανησυχίες των επιβατών με μια καλή κουβέντα - έστω αφελή.
