Η άνοδος του λαϊκισμού, οι πολιτικές φόβου και τα ακραία ιδεολογικά φαινόμενα, οι άνθρωποι που απομακρύνθηκαν βίαια από τον τόπο τους, η σχέση μας με την έννοια του οικείου. Θέματα επικαιρότητας αλλά και θέματα που έδωσαν το ερέθισμα να γεννηθούν οι παραστάσεις κι εγκαταστάσεις που φέτος συγκροτούν το 4ο Fast Forward Festival της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Διεθνείς και Έλληνες καλλιτέχνες εμπλέκουν τους θεατές σε ισχυρές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις επανακτώντας δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους της Αθήνα και όχι μόνο.
Η φετινή διοργάνωση ξεκινά στις 2 Μαΐου (θα ολοκληρωθεί στις 14) κι επιχειρεί να διευρύνει τις σχέσεις της με την πόλη, να ανταλλάξει εμπειρίες με πόλεις μακρινές, να δημιουργήσει -έστω και προσωρινούς- οικείους χώρους, να δει να ανθίζουν στην πόλη παρεμβάσεις καλλιτεχνών που εδώ και μήνες ερευνούν και δημιουργούν στον αθηναϊκό δημόσιο χώρο.
«Απορρίπτοντας δογματικές στρατηγικές που θολώνουν τα όρια τέχνης και ζωής, οι καλλιτέχνες του 4ου φεστιβάλ θα αποπειραθούν να εμπλέξουν τους θεατές σε ισχυρές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις που είναι μορφολογικά ποικίλες, καθώς λειτουργούν στα όρια μεταξύ εγκατάστασης, περφόρμανς, κινηματογράφου και αρχιτεκτονικής», λέει η Κάτια Αρφαρά, καλλιτεχνική διευθύντρια θεάτρου-χορού στη Στέγη επιβεβαιώνοντας πως φέτος το φεστιβάλ κινείται γύρω από τρία εμβληματικά σημεία: το Σύνταγμα, την Ομόνοια και για πρώτη φορά τον Πειραιά.
«Επανακτώντας δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας διερευνούμε με κριτικό και ευφάνταστο τρόπο τα τρέχοντα ζητήματα της επισφάλειας και του ακούσιου νομαδισμού, της έλλειψης στέγης και γειτονίας μέσα στη σφαίρα του κοινωνικού και του πολιτικού. Τα τοπόσημα που επιλέξαμε συνυπάρχουν με περιοχές απόλυτης ετεροτοπίας, τις ραδιενεργές ζώνες αποκλεισμού της Φουκουσίμα και του Τσερνομπίλ, τους προσφυγικούς καταυλισμούς σε Ευρώπη.
»Το 4ο Φεστιβάλ, εν ολίγοις, αρθρώνεται γύρω από αυτό που ο Μισέλ Φουκό αποκαλούσε “ετεροτοπίες της κρίσης”. Δηλαδή από χώρους απαγορευμένους, περιθωριοποιημένους, ενίοτε αόρατους. Η ετεροτοπία στις δημιουργίες που θα δούμε συνδέεται με την έννοια της οικίας, της τραυματικής εμπειρίας του αναγκαστικού εκτοπισμού και της βίαιης απώλειας της πατρίδας».
Mεταξύ άλλων περιμένουμε:
• Ο διεθνώς διακεκριμένος Ιάπωνας δημιουργός site-specific πρότζεκτ μεγάλης εμβέλειας Ακίρα Τακαγιάμα συμπράττει με επτά ποιητές, πεζογράφους και στοχαστές και δημιουργεί το «Piraeus / Heterotopia». Μια περιπατητική διαδρομή μεταξύ λιμανιού και Δραπετσώνας όπου θεατές εξοπλισμένοι με smartphones, apps και χάρτες ανακαλύπτουν ιστορικές μνήμες και μύθους (2-14/5).
• Ποιος άλλος θα μπορούσε να «εξαφανίσει» την πλατεία Ομονοίας, αν όχι ο Γερμανός εικαστικός και γλύπτης που θεωρείται από τους κορυφαίους εκπροσώπους της νέας εννοιολογικής τέχνης; Αξιοποιώντας την τεχνική του καμουφλάζ ο Γκρέγκορ Σνάιντερ παρεμβαίνει στο αστικό τοπίο δημιουργώντας το «Welcome to Greece» (πλατεία Ομονοίας 2-14/5).
• Για πρώτη φορά στήνεται σε ευρωπαϊκό έδαφος (Ξενοδοχείο «Acropol» Ομόνοια), το «ραδιενεργό», πολυσυζητημένο εν εξελίξει πρότζεκτ «Don’t Follow the Wind», που δημιουργήθηκε με έναυσμα το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα από τους Τ. Πομ, Κ. Κουμπότα, Εβα και Φράνκο Μάτες, Τ. Γουέιτ. Οπως τα «καταδικασμένα» να μείνουν αθέατα έργα που στήθηκαν στη Ζώνη Αποκλεισμού της Φουκουσίμα έτσι και αυτά στο εγκαταλειμμένο κτίριο της Αθήνας αναζητούν θεατές!
• Σε παγκόσμια πρεμιέρα αναμένουμε το «Sanctuary», τη νέα περφόρμανς-εγκατάσταση του Νοτιοαφρικανού Μπρετ Μπέιλι (3-7 & 9-10 /5). Ουμανιστής και επικριτής της μετα-αποικιοκρατικής Ευρώπης, εμπνέεται από τον μύθο του Μινώταυρου και στήνει μια λαβυρινθώδη εγκατάσταση, που παραπέμπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση της κρίσης. Πρωταγωνιστές οκτώ πρόσφυγες, μετανάστες, ακτιβιστές και διερμηνείς ηλικίας 20-70 ετών (Πέτρινη Αποθήκη, Πύλη Ε2, Λιμάνι Πειραιά).
• Παγκόσμια πρεμιέρα και για τον Ντάνιελ Βέτσελ των Rimini Protokoll (3-8/5, Στέγη). Με τίτλο «Evros Walk Water 1 & 2» η κορυφαία γερμανική ομάδα «θεάτρου της πραγματικότητας» στήνει ένα οπτικοακουστικό χάπενινγκ-ντοκιμαντέρ συνδέοντας την περιπέτεια έξι ασυνόδευτων παιδιών-μεταναστών με τη μουσική φαντασία του Τζον Κέιτζ.
• Με τρενάκι τρόμου μοιάζει το «Phobiarama». Η διαδραστική εγκατάσταση-χάπενινγκ μας καλεί να μπούμε στη μαύρη τέντα του Ολλανδού εικαστικού Ντρις Βερχόφεν και να ξορκίσουμε ό,τι φοβόμαστε: τη διεθνή τρομοκρατία, την οικονομική κρίση, την πολιτική απογοήτευση (πλατεία Συντάγματος, 9-14/5).
• Σπαρακτική, τέλος, είναι η περφόρμανς των Berlin «Chernobyl – so far so close», οι οποίοι επί πέντε χρόνια επισκέπτονταν και κινηματογραφούσαν την καθημερινότητα της Νάντια και του Πέτρο, δύο ανθρώπων που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους μετά το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ κι έζησαν επί 27 χρόνια στο χωριό-φάντασμα Ζβίζνταλ (Κεντρική Σκηνή Στέγης 10-11/5).
