Στο καινούργιο μυθιστόρημά της «Η ιεραποστολική στάση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, η Μάιρα Παπαθανασοπούλου αφηγείται δύο ιστορίες οι οποίες εκτυλίσσονται παράλληλα. Την ιστορία ενός ατόμου και αυτήν ενός συνόλου, που συχνά έχουν ταυτόχρονο ή και παρόμοιο βηματισμό. Η ηρωίδα φθάνει το1986 στο Ανατολικό Βερολίνο για να σπουδάσει Οδοντιατρική και έτσι να εκπληρώσει την υπόσχεσή της προς τον οδοντίατρο πατέρα της. Το αντίτιμο αυτής της υπόσχεσης είναι η εγκατάλειψη των σχεδίων της να φοιτήσει στη Σχολή Καλών Τεχνών και να γίνει μία διακεκριμένη ζωγράφος.
Από την πρώτη στιγμή της εγκατάστασής της στην ανατολική πλευρά, η ηρωίδα έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Συναναστρέφεται διάφορους Ανατολικογερμανούς, άλλοι υποστηρικτές του καθεστώτος, άλλοι πολέμιοι. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει ο ταυτόχρονος βηματισμός του ατόμου με το σύνολο.
Η συγγραφεύς παραθέτει συνοπτικά αλλά αρκούντως κατατοπιστικά τα πολιτικά πράγματα στην επικράτεια του Χόνεκερ, από το 1986 έως το ντόμινο στο ανατολικό μπλοκ και τη συγκλονιστική κατάρρευση του συμβόλου του, του Τείχους του Βερολίνου. Αλλά συνεχίζει και στην επανένωση της Γερμανίας και στις δυσκολίες που το εγχείρημα αντιμετώπισε λόγω των ανισοτήτων, πρωτίστως των οικονομικών.
Με έναν ευρηματικό τρόπο η Παπαθανασοπούλου υπενθυμίζει στον αναγνώστη της την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, κατά την ίδια περίοδο, τότε που οξύνθηκε ο μεταπολιτευτικός διχασμός.
Σε στιγμές αναπόλησης οι αράδες μάς ταξιδεύουν στο πρώτο μισό τη δεκαετίας του ΄80, δηλαδή προτού η ηρωίδα αναχωρήσει για σπουδές. Οι της σήμερον μεσόκοποι δεν μπορεί παρά με γλυκύτητα και ένα πλατύ χαμόγελο να ξαναζήσουν με τη φαντασία τους εκείνα τα χρόνια. Πού έτρωγαν, τί συζητούσαν, πού έπιναν τον καφέ τους κάνοντας όνειρα για έρωτες και καριέρες, σε ποια μέρη χόρευαν, πώς εν τέλει πανηγύριζαν τα νιάτα τους.
Το μυθιστόρημα αυτό διαφέρει σε πολλά από προηγούμενα βιβλία της συγγραφέως. Όμως, η μαγιά είναι η ίδια: αφηγηματική δεινότητα, χιούμορ -απολαυστικό και συχνά ιοβόλο-, ύφος ανεπιτήδευτο. Η Μάιρα Παπαθανασοπούλου μετ' επιμονής αρνείται τις βαρύγδουπες ή "κουλτουριάρικες" εκφράσεις και δεν πασάρει ατάκες. Γράφοντας, φιλοτεχνεί εικόνες και προκαλεί σκέψεις.
