Με μια ανοιχτή επιστολή προς "όλη την ερυθρόλευκη οικογένεια", ο Μίτσελ είπε το δικό του "αντίο" στον Ολυμπιακό, μια μέρα μετά τη λήξη της συνεργασίας του με την ομάδα. Ο Ισπανός προπονητής δεν έκρυψε τη συνισθηματική του φόρτιση, αλλά και το δέσιμο που απέκτησε αυτά τα δύο χρόνια που ήταν στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού.
Αναλυτικά η επιστολή του ανέφερε τα εξής:
"Φεύγω απ’ το Ρέντη για τελευταία φορά, μόλις αποχαιρέτησα τους παίκτες μου και τους εργαζομένους στον σύλλογο οι οποίοι τα τελευταία δύο χρόνια με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου, μου ήταν αδύνατον να συγκρατήσω κάποια δάκρυα. Θα μου λείψετε.
Το ποδόσφαιρο ποτέ δε σε ειδοποιεί για το πότε έρχεσαι και το πότε φεύγεις. Φεύγω για το σπίτι μου, αλλά ένα κομμάτι μου θα μείνει εδώ. Απολύτως φυσιολογικό. Εδώ ήμουν ευτυχισμένος και παίρνω μαζί μου μεγάλες αναμνήσεις. Η πρώτη για τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς ο οποίος με εμπιστεύτηκε για να έρθω να προπονήσω τον Ολυμπιακό. Αξέχαστος.
Φεύγω εντυπωσιασμένος από το μέγεθος αυτού του ΣΥΛΛΟΓΟΥ, από αυτή τη θαυμάσια ΠΟΛΗ κι απ’ αυτή τη ΧΩΡΑ η οποία με αγκάλιασε και με έκανε να νιώσω κομμάτι της. Με ευγνωμοσύνη για τη στήριξη που μου έδειξαν όλοι οι άνθρωποι που ήταν μαζί μου και που έκαναν τη ζωή μου στον Πειραιά πιο εύκολη και πιο άνετη. Συγκινημένος επίσης και με την ανάμνηση των βραδιών στο Καραϊσκάκη και των οπαδών όπου με απίστευτο πάθος ωθούσαν τους παίκτες προς τις νίκες. Ακόμα τρέμουν τα πόδια μου με τα τραγούδια τους. Με αμείωτη ένταση κάθε μέρα.
Τους ίδιους που χθες σηκώθηκαν όρθιοι και με χειροκρότησαν, καθώς έπινα έναν καφέ κοντά στο σπίτι μου και συζητούσα με τη γυναίκα μου. Ούτε εσάς δεν πρόκειται να ξεχάσω. Όπως δε θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ και όλους εκείνους που συνεργάστηκαν, εργάστηκαν και κατέβαλαν κάθε προσπάθεια ώστε να μη μου λείψει ούτε στιγμή η οικογένειά μου. Θα έχετε πάντα μια θέση στην καρδιά μου.
Η λίστα θα ήταν τόσο μεγάλη που δε θα μπορούσα ποτέ να την ολοκληρώσω… Στέλλα, Ρομπέρτο, Ελβίρα, Μαρίνα, εργαζόμενοι στον σύλλογο και μέλη του επιτελείου μου, προσωπικό της ΠΑΕ και του Ρέντη: σας ευγνωμονώ όλους. Και φυσικά τον αιώνιο Κούλη Δουρέκα, ο οποίος με την πνοή και τη στήριξή του σημείωσε κι αυτός σημαντικά γκολ. Όλοι εκείνοι μου έμαθαν πώς αγαπάμε έναν Σύλλογο. Μπορεί η περιπέτεια να τελείωσε αλλά δεν την ξεχνώ.
Ζήτω ο Θρύλος για πάντα".
