Οι πολιτικοί ηγέτες, που αναλαμβάνουν τα ηνία κυβερνήσεων ως πρόεδροι ή πρωθυπουργοί, αντιμετωπίζουν κίνδυνο πρόωρου θανάτου, περίπου κατά τρία χρόνια, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη.
Από την άλλη, μια δεύτερη βρετανική έρευνα δείχνει ότι οι βουλευτές -τουλάχιστον στη Βρετανία- έχουν χαμηλότερη θνησιμότητα σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό της χώρας.
Οι δύο μελέτες δημοσιεύθηκαν στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του βρετανικού ιατρικού περιοδικού 'British Medical Journal' (BMJ).
Η πρώτη έρευνα επιβεβαίωσε την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι οι αργηγοί κρατών και κυβερνήσεων συχνά γερνάνε και πεθαίνουν πριν την ώρα τους εξαιτίας του αυξημένου στρες των καθηκόντων τους και γενικότερα της πολιτικής ζωής.
Οι ερευνητές συνέκριναν στοιχεία για 279 πολιτικούς που εξελέγησαν στο κορυφαίο αξίωμα διακυβέρνησης σε 17 χώρες, με 261 άλλους πολιτικιούς που ποτέ δεν έγιναν πρόεδροι ή πρωθυπουργοί. Τα στοιχεία αφορούσαν την περίοδο 1722-2015.
Οι επιστήμονες υπολόγισαν ότι ένας εκλεγμένος πρόεδρος ή πρωθυπουργός ζει κατά μέσο όρο 2,7 λιγότερα χρόνια και έχει 23% μεγαλύτερο κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σε σχέση με κάποιον πολιτικό που δεν έχει ανάλογο αξίωμα.
Όπως είπε ο ερευνητής, «φαίνεται πως οι ηγέτες θεωρούν τις εθνικές προτεραιότητες πολύ πιο πιεστικές από το να τρώνε σωστά και να ασκούνται».
H δεύτερη μελέτη ανέλυσε στοιχεία για τη θνησιμότητα περίπου 5.000 μελών της Βουλής των Κοινοτήτων και της Βουλής των Λόρδων στη Βρετανία κατά την περίοδο 1945-2011, συγκρίνοντας με τη θνησιμότητα γενικότερα του βρετανικού πληθυσμού, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Η ανάλυση έδειξε ότι οι βουλευτές έχουν κατά μέσο όρο 28% μικρότερη θνησιμότητα (δηλαδή πεθαίνουν πιο αργά) σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό, ενώ για τους λόρδους η θνησιμότητα είναι ακόμη μικρότερη (κατά 37%).
Η θνησιμότητα είναι μικρότερη μεταξύ των βουλευτών του Συντηρητικού κόμματος σε σχέση με τα άλλα βρετανικά κόμματα.
Επίσης, οι βουλευτές που εκλέγονται για πρώτη φορά μετά τα 60, έχουν μικρότερη θνησιμότητα σε σχέση με όσους γίνονται βουλευτές νεότεροι.
