Από το 2012 και την ήττα του στις εκλογές, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα χρεώθηκε το «λεφτά υπάρχουν» του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου αλλά και την κακοδιαχείριση των τελευταίων 30 ετών.
Η συγκυβέρνηση του για δυόμισι χρόνια με τη Νέα Δημοκρατία, παρόλο που έβλαψε σημαντικά τη συντηρητική παράταξη, δεν ωφέλησε όμως και το ίδιο.
Έτσι, το 2013, σε μία προσπάθεια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς δημιουργείται ένας πολιτικός φορέας με το όνομα «Ελιά». Η κίνηση αυτή απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ξεχωριστά στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, στις δυνάμεις της οικολογίας, της αυτοδιοίκησης, καθώς και σε πολιτικές, κοινωνικές συλλογικότητες που επιθυμούν κάτι καινούριο στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Στις ευρωεκλογές του 2014, η Ελιά εκλέγει μόνο 2 ευρωβουλευτές, όπως και το Ποτάμι και το ΚΚΕ.
Η αποτυχία των ευρωεκλογών έρχεται να πιστοποιηθεί στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, κατά τις οποίες το ΠΑΣΟΚ καταρρέει, και μπαίνει έβδομο στην Βουλή, με πολύ χαμηλά ποσοστά, χάνοντας κάθε ουσιαστική παρέμβαση στα πολιτικά δρώμενα.
Μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, οι παραμένοντες στο άλλοτε μεγάλο κόμμα, έψαχναν απεγνωσμένα διέξοδο προς την επάνοδο -όχι στην εξουσία, μια και ο κόσμος είχε απογοητευθεί και οι άλλοτε πιστοί εργατοπατέρες είχαν κινηθεί προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά στην πολιτική ζωή του τόπου.
Η κατάληξη ήταν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 το ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί με τα «απομεινάρια» της ΔΗΜΑΡ και να δημιουργηθεί η Δημοκρατική Συμπαράταξη, η οποία κατέλαβε την τέταρτη θέση στις εθνικές εκλογές με ποσοστό 6,29%.
Πολλά από τα παλαιά, μεγάλα και μικρά, στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δημιούργησαν μικρά πολιτικά σχήματα ευελπιστώντας ότι θα βρεθεί ο πολιτικός χώρος για να κάνουν την είσοδό τους. Η κοινωνία όμως, καθημερινά, κατανοούσε τη βλάβη που προξένησε ιστορικά το ΠΑΣΟΚ, και άρχισε να συνδέει τα δεινά που σήμερα την κατατρέχουν, με τις κακές επιλογές, τα σκάνδαλα και την κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων του.
Όλες αυτές οι μικρές πολιτικές προσπάθειες για τη δημιουργία κάτι νέου, οδήγησαν στην μεγάλη «συνάντηση» των πολιτικών δυνάμεων της λεγόμενης κεντροαριστεράς, που όμως δεν είναι τίποτα άλλο από το παλαιό ΠΑΣΟΚ με ελάχιστες νέες πολιτικές φωνές.
Η διαδικασία της ανάδειξης ενός νέου αρχηγού, σε ένα κόμμα στο οποίο συμμετέχουν όλα τα παλαιά μέλη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία έχουν θητεύσει σε προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν είναι δυνατόν να φέρει κάτι το νέο στη πολιτική ζωή του τόπου.
Υπάρχουν βεβαίως και νέες υποψηφιότητες, εκτός του παλαιού ΠΑΣΟΚ, οι οποίες χαρακτηρίζονται περισσότερο ως προσπάθεια εισόδου στην πολιτική ζωή του τόπου και λιγότερο ως μία σοβαρή πρόταση αρχηγού της κεντροαριστεράς.
Μία τέτοια περίπτωση είναι ο Δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, ο οποίος έχει ένα προφίλ, χαμηλών τόνων, χωρίς βεβαίως να έχει να παρουσιάσει κάποιο ιδιαίτερο έργο στο δήμο, ή κάποια έντονη πολιτική προσωπικότητα, που θα μπορούσε να ηγηθεί του «νέου» χώρου.
Από την άλλη πλευρά, η υποψηφιότητα του Σταύρου Θεοδωράκη, του οποίου οι πολιτικές ρίζες βρίσκονται δίπλα στον πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη, μάλλον φέρει χαρακτήρα προσωπικής πολιτικής διάσωσης και λιγότερο ελπίδας για νίκη στις εκλογές.
Από τη ΔΗΜΑΡ, ο συμπαθής Θανάσης Θεοχαρόπουλος γνωρίζει ότι, κόντρα στα μεγαθήρια του ΠΑΣΟΚ, δεν έχει σημαντικές πιθανότητες να προηγηθεί, οπότε με έξυπνο τρόπο επέλεξε την μη συμμετοχή του στις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού.
Η δημιουργία του νέου κόμματος, επί της ουσίας, δεν έχει να δώσει τίποτα νέο στην κοινωνία, εκτός του ίδιου του ονόματος και του λογότυπου που θα φέρει ο νέος φορέας. Γιατί, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» .
* του Μάνου Καμπανέλλη
