Είναι ασφαλώς, κοινότοπη πλέον, η διαπίστωση ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Γι’ αυτό και, στην αφετηρία μιας νέας χρονιάς, πάντα όλος ο κόσμος, απανταχού της Γης, προσδοκά κάτι καλύτερο και εύχεται το είδος της προσωπικής ευτυχίας που αυτός νομίζει.
Το μέτρο για το καλύτερο είναι πάντα υποκειμενικό, σε σημείο που ακόμη και το χειρότερο για κάποιον, να είναι ιδανική συνθήκη για κάποιον άλλον. Αυτό δεν εμποδίζει κανέναν από το να ελπίζει... Εφέτος όμως, το τι μπορεί να είναι καλύτερο το ξέρουμε όλοι, απανταχού της Γής μετά την υγειονομική Θεομηνία που μας έχει πλήξει
Η Ελλάδα είναι μία χώρα που θα μπορούσε. να θεωρηθεί, ιστορικά, τυχερή, με μεταφυσικούς όρους. Διότι είναι μία χώρα που, παρά ορισμένους εξωτερικούς παράγοντες και, κυρίως τις δικές της τάσεις «αυτοχειριασμού», έχει κατορθώσει και να επιζήσει αλλά και να εξελιχθεί. Κι αυτό γίνεται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Όμως τελικώς αποδείχτηκε ότι ουδείς πάντα τυχερός και ουδείς αλώβητος.
Ας μην αδικήσουμε τους εαυτούς μας ως λαός. Και ας γίνουν η αυτοπειθαρχία που επιβάλλει η πανδημία και η υπευθυνότητα, το όπλο μας για να ξεπεράσουμε την υγειονομική κρίση. Η ελπίδα που έρχεται μαζί με το εμβόλιο μπορεί να είναι ένα ανακουφιστικό μήνυμα αλλά, όπως λένε οι πιο αρμόδιοι, δεν είναι εγγύηση για να χαλαρώσουν οι προφυλάξεις μας. Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι η ζωή μας αλλάζει ριζικά. Από την στάση μας εξαρτάται αν η αλλαγή αυτή θα είναι προς το καλύτερο.
