Σήμερα νομίζω ότι αξίζει να ασχοληθεί η στήλη, λόγω τοξικότητας που έχουν εισαγάγει κάποιοι στην ζωή πολιτική του τόπου, με ένα σύγχρονο φιλόσοφο με τον οποίο έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν.
Πρόκειται για τον Μίχαελ Σμιτ Σάλομον που είναι και εκπρόσωπος του ιδρύματος Τζορντάνο Μπρούνο (τον οποίο παρεμπιπτόντως τον έκαψε η Ιερά Εξέταση) και ο οποίος, μεταξύ των βιβλίων που έχει συγγράψει, είναι και ένα που αναφέρεται στην βλακεία που αν δεν κυριαρχεί τουλάχιστον είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα σε ανθρώπους που έχουν κάποιο είδος εξουσίας στα χέρια τους. Μπορεί να είναι ένας ανώτατος αξιωματικός, ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, ένας πολιτικός, ακόμη και μία νηπιαγωγός που έχει ένα είδος εξουσίας απέναντι στα νήπια.
Αναφερόμενος προλογικά στην Εστέ Βιλάρ μια πολύ γνωστή συγγραφέα στο εξωτερικό, παραθέτει την παρατήρησή της ότι η βλακεία είναι η παγκόσμιος σταθερά της ανθρώπινης ιστορίας. Μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να την πλήξουν ούτε οι επαναστάσεις, ούτε οι φυσικές καταστροφές ούτε οι πόλεμοι και οι οικονομικές κρίσεις.
Ειδικότερα όσον αφορά στον χώρο της πολιτικής ο Σμιτ-Σάλομον εξηγεί βεβαίως ότι εννοείται ότι υπάρχουν –και μάλιστα σε όλα τα κόμματα- έξυπνοι, ευαίσθητοι, πρωτοποριακοί πολιτευτές οι οποίοι με κάποιο τρόπο κατάφεραν μα εισχωρήσουν μέσα στο σύστημα, χωρίς στη διαδικασία αυτή να χάσουν την προσωπική τους ακεραιότητα, την φαντασία τους, την ευαισθησία τους…Όμως αποτελούν σε όλα τα κόμματα την μειοψηφία η οποία δεν μπορεί ποτέ να επικρατήσει απέναντι στην πλειοψηφία των φαφλατάδων με την ξύλινη γλώσσα, των αμετανόητων τραμπούκων, των θλιβερών επαγγελματιών οπορτουνιστών.
Και καταλήγει ο Σμιτ-Σάλομον: Όταν υποχωρεί ο εξυπνότερος, νικητής αναδεικνύεται ο πιο βλάκας. Τον θρίαμβο των ηλιθίων μπορούμε να τον ανεχτούμε σήμερα πολύ λιγότερο απ’ ό, τι παλιά….Ας δημιουργήσουμε λοιπόν τις προϋποθέσεις για να συντριβεί η εξουσία των βλακών. Αυτό είναι και παραμένει το μεγάλο στοίχημα και η μεγάλη πρόκληση της εποχής μας.
Το χειρότερο είναι, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, να παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα βλακείας στον χώρο της πολιτικής. Κι αυτό διότι αν αντιληφθεί η κοινωνία το μέγεθος της βλακείας κάποιων, εξ αιτίας όσων εκστομίζουν «με ξύλινη γλώσσα ως αμετανόητοι τραμπούκοι» όπως παρατηρεί και ο φιλόσοφος, πρώτον αυτοί οι ίδιοι καταδικάζουν τον εαυτό τους, επειδή τους έχουν πάρει χαμπάρι. Και από την άλλη πλευρά, στο πνεύμα της ισοπεδωτικής εξίσωσης όλων, καταδικάζεται και η πολιτική και οι άλλοι πολιτικοί που διατηρούν την αξιοπρέπειά τους.
Ευτυχώς, στη χώρα μας δεν παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα. Κι αν μου μιλούσε κάποιος για ξύλινες γλώσσες, οπορτουνιστές και τραμπούκους κατ΄ επάγγελμα, όχι μόνο δεν θα τον πίστευα, αλλά και θα τον ελεηνολογούσα! Άκου κεί…Να συκοφαντείται έτσι μερίδα του πολιτικού κόσμου….Πιπέρι!
