Υπάρχει μία λέξη στις δηλώσεις του Τούρκου υπουργού των Εξωτερικών, μετά την συνάντησή του με τον Έλληνα ομόλογό του που σε αυτήν συμπυκνώνεται όλη πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, σε μία αποστροφή των όσων ανακοινώνει μιλάει και για την προσφυγή, αν οι χώρες δεν τα βρουν μέσω των διαπραγματεύσεων, στο Διεθνές Δικαστήριο, με μία «ολιστική» προσέγγιση.
Νεολογισμός και αυτός όπως και τόσοι άλλοι που δεν απαντάται σε κανένα λεξικό εγγραμμάτων, αλλά χρησιμοποιείται συχνά πλέον στην ιατρική προκειμένου να υποδείξει κάποιες θεραπείες που λαμβάνουν υπόψιν περισσότερα στοιχεία και όχι μόνο τα συμπτώματα συγκεκριμένης ασθένειας.
Επομένως με την λέξη ολιστική ο κ. Φιντάν βάζει μέσα στα «προβλήματα» που τα έχουν διευρύνει οι τουρκικές διεκδικήσεις ακόμη και απαιτήσεις που δεν αναγνωρίζει, διαχρονικώς και καλώς, η ελληνική πλευρά. Με άλλα λόγια με αυτές τις προϋποθέσεις δέχεται η Τουρκία να πάει στο Διεθνές Δικαστήριο και όχι μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Παρά την αποδοχή από την Ελλάδα του περιεχομένου των προ ετών Συμφωνιών Ελσίνκι και Μαδρίτης που συνιστούν ελληνικές υποχωρήσεις, δεν είδαμε κάποιο συγκεκριμένο όφελος για τα ελληνικά συμφέροντα. Κατόπιν λοιπόν αυτής της κατάστασης που δεν έχει μεταβληθεί με τα χρόνια είναι εύλογο το ερώτημα πως και ο γειτονικός λαός αντιμετωπίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, διότι παλαιότερες δημοσκοπήσεις έδειχναν διχασμένη την τουρκική γνώμη –και έκτοτε δεν έχουν αλλάξει οι διαθέσεις του τουρκικού λαού. Αυτονόητο λοιπόν ότι η τουρκική Κυβέρνηση δεν μπορεί να παραβλέψει την μεγάλη μερίδα αυτή της κοινής γνώμης που αρνείται υποχωρήσεις της χώρας της απέναντι στην Ελλάδα. Το ποσοστό των αντιτιθεμένων είναι πολύ υψηλό και δημιουργεί όντως προβλήματα για την άσκηση μίας διαλλακτικότερης πολιτικής, από την πλευρά της Άγκυρας έναντι της Ελλάδας, αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψιν ότι η εκάστοτε τουρκική ηγεσία αλλά και τα άλλα κόμματα φανατίζουν τον τουρκικό λαό!
Εφ’ όσον επομένως το –θεωρητικώς τουλάχιστον- ήμισυ του τουρκικού λαού επιμένει να συνεχίσει η Άγκυρα να αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα έναντι της Ελλάδας, είναι λογικό και η Άγκυρα να μη μπορεί- και, κυρίως, να βρίσκει άλλοθι- να ανταποκριθεί στις διαθέσεις της Ελλάδος για καλή γειτονία ή στα διαχρονικά ανοίγματα που ελληνικές κυβερνήσεις έχουν κάνει προς τους Τούρκους.
Η συντριπτική, τέλος, πλειοψηφία των Τούρκων, ουσιαστικά τάσσεται υπέρ της σημερινής πολιτικής της Άγκυρας στο Κυπριακό, που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια της επιβεβαίωσης και de jure της διχοτόμησης της Κύπρου. Τι διαφορετική πολιτική επομένως θα ήταν δυνατόν να ακολουθήσει η Άγκυρα σε ένα θέμα το οποίο μπορεί θεωρητικώς να είναι διεθνές, αλλά δηλητηριάζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και επηρεάζει καταλυτικά τη στάση της μίας χώρας έναντι της άλλης;
Ολιστικά τα πράγματα για την Τουρκία…
