Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μετά την μεταπολίτευση, οπότε μπορούσα να κατανοήσω τα βασικά στοιχεία της λειτουργίας του κράτους, άκουγα από τους μεγαλύτερους για τους Αριστερούς και τους Δεξιούς. Οι Αριστεροί ήταν αυτοί που είχαν οικειοποιηθεί την προστασία των χαμηλά αμειβόμενων, το δικαίωμα στην εργασία, την προστασία των εργαζομένων. Οι επιχειρηματίες είχαν σχεδόν πάντα μόνο υποχρεώσεις απέναντι στους εργαζομένους τους και ποτέ δικαιώματα. Εν κατακλείδι, πίστευαν σε θεωρίες που βεβαίως ουδέποτε θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν μέσα στο πλαίσιο του κοινωνικά δίκαιου κράτους που είχαν οι «απελευθερωτές» τους πνεύματος.
Από την άλλη πλευρά, οι Δεξιοί, ήταν αυτοί που αγαπούσαν την πατρίδα τους, αυτοί που πίστευαν στην ελεύθερη οικονομία, στη δημοκρατία και την ελεύθερη βούληση, αλλά βεβαίως και πάντα κατά τους αριστερούς, ήταν οι άνθρωποι του Κεφαλαίου.
Μέσα στις δεκαετίες που παρήλθαν από το 1970 μέχρι σήμερα, διαπίστωσα με μεγάλη μου λύπη το τραγικό αφήγημα όλων αυτών που πίστεψαν στην ανύπαρκτη αριστερή ιδέα. Ερωτώ πολλές φορές τον εαυτό μου;
Για ποιο λόγο η κοινωνική ευαισθησία «ανήκει» στην Αριστερά; Μήπως επειδή μέχρι πριν τρία χρόνια η Αριστερά, λόγω της πολιτικής στρεβλότητας που την διακρίνει, δεν θα μπορούσε να ανέλθει στην εξουσία;
Μήπως επειδή ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να ανέλθει στην εξουσία ήταν αυτός της παραπλάνησης των ψηφοφόρων με τη χρήση σλόγκαν του παρελθόντος, υποσχόμενη μία πολιτική που ήταν μη εφαρμόσιμη;
Μετά την ολοκληρωτική εφαρμογή του τρίτου και τέταρτου μνημονίου, εμφανίζονται όμως και αριστερές αντιλήψεις οι οποίες μόνο στόχο έχουν να βλάψουν και να υποβαθμίσουν ακόμα περισσότερο την κοινωνία.
Την ελληνική Αριστερά την κατατρέχουν διαχρονικά ιδεοληψίες σε επίπεδο πολιτικής συμπεριφοράς, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τη ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, η Αριστερά προσπάθησε να επιβάλλει, με μη δημοκρατικό τρόπο, τις πολιτικές πεποιθήσεις της, και, όταν αυτό ευτυχώς για τη χώρα, στάθηκε αδύνατο, αποφεύγοντας το να γίνει η Ελλάδα ακόμη μία Κουμμουνιστική Βαλκανική χώρα, η Αριστερά δημιούργησε τις δικές της προσωπικές εμμονές, σε βάρος της πραγματικότητας.
Σε κάθε περίπτωση, είναι δικαίωμα του καθενός να αναπτύσσει την προσωπική του στάση ζωής και την πολιτική του συγκρότηση, αλλά αυτό δεν ισχύει από τη στιγμή που ανέρχεται στην εξουσία και καλείται να ασκήσει δημόσια διοίκηση, διότι οι επιπτώσεις των πολιτικών εμμονών που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια, αφορούν το κοινωνικό σύνολο.
Με δεδομένο αυτό τίθεται, όμως, το λογικό ερώτημα: η Αριστερά ανήλθε με εκλογές και δημοκρατικό τρόπο στην εξουσία, για ποιο λόγο να την κατηγορούμε σήμερα;
Η απάντηση έρχεται από μόνη της μέσα από τον τρόπο που ασκήθηκε η αριστερή πολιτική τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά και πριν την άνοδο στην εξουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας ανήλθε στην εξουσία υποσχόμενος «φαγητό στους πεινασμένους», υποσχέθηκε αύξηση μισθών, κατάργηση φόρων, και όλα αυτά που πολλές φορές έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια. Η εκμετάλλευση της ελληνικής κοινωνίας για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ξεπερνάει κάθε πολιτικό προηγούμενο, λόγω της οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Παλαιότερα οι κυβερνήσεις άλλαζαν υποσχόμενες μία καλύτερη πολιτική διαχείριση. Η σημερινή κυβέρνηση «έπαιξε» με την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη.
Μετά την άνοδο στην εξουσία, η κυβέρνηση ταυτίστηκε πλήρως με τους δανειστές μας και οι ιδεοληψίες αντικαταστάθηκαν με την πραγματικότητα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εφαρμογή όλων αυτών που μας επέβαλλαν από το εξωτερικό, χωρίς καμία αντίδραση.
Αφού λοιπόν δεν άλλαξαν τον κόσμο, αποφάσισαν οι αριστεροί σωτήρες της χώρας να επιβάλλουν κάποιες από τις αρχές που τους διακρίνουν όλα αυτά τα χρόνια, όπως η κατάργηση της αριστείας, η έλλειψη φιλοπατρίας, η κατάργηση των αξιών.
Δεν είναι δυνατόν να λησμονήσουμε ότι, μέσα στη θύελλα των μνημονίων, οι προτάσεις της κυβέρνησης, οι οποίες άλλες υλοποιήθηκαν και άλλες για πολιτικούς λόγους επέλεξε η κυβέρνηση να μην υλοποιήσει, ήταν:
- η επαναφορά των αιώνιων φοιτητών
- η κατάργηση της αξιολόγησης στους καθηγητές
- η κατάργηση της έπαρσης της σημαίας στα δημοτικά σχολεία, οι μαθητές των οποίων δεν θα καλούνται επίσης να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο
- η κατάργηση των παρελάσεων
- η κατάργηση της προσευχής
- η άδεια στον αμετανόητο δολοφόνο της 17Ν, Δημήτρη Κουφοντίνα
Εκτός βεβαίως των προτάσεων αυτών, παρατηρούμε με θλίψη, τη συνεχή προστασία από την κυβέρνηση, τρομοκρατικών οργανώσεων που ταυτίζονται πλήρως με την Αριστερά και την πλήρη αδιαφορία της, στην προστασία ελληνικών συμβόλων και ονομάτων, καθώς και σε σοβαρά θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως την ονομασία των Σκοπίων. Στην Ελλάδα του 2018, χαρακτηρίζονται ως «φασίστες» όλοι αυτοί που αγαπούν την πατρίδα τους και μάχονται για τη διατήρηση των εθνικών συμβόλων, που είναι άκρως δημοκρατικοί και σέβονται το Σύνταγμα της χώρας, χωρίς όμως να λησμονούνε τους αγώνες όλων αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε σήμερα μία δημοκρατική χώρα.
Καταλήγοντας, αναρωτιέμαι ποίο το ζητούμενο των Αριστερών σε αυτή τη χώρα; Η Αριστερά επιθυμεί διακαώς να σταματήσει την μετάδοση των αξιών από γενιά σε γενιά, να χαθούν τα εθνικά ιδεώδη τα οποία κράτησαν ζωντανή την χώρα αυτή μέσα στα χρόνια, να σταματήσει τη διαχρονική πορεία των εθνών, γιατί το έθνος δεν έχει θέση στις ιδεοληψίες της Αριστεράς.
* του Μάνου Καμπανέλλη
