Ως γνωστόν το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού είναι ο κομμουνισμός. Εκείνο που δεν ήταν γνωστό μέχρι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος να χτυπήσει με το σφυράκι του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης το «Closing Bell», είναι ότι μεταξύ σοσιαλισμού και κομμουνισμού μεσολαβεί ο δείκτης του Dow Jones. Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση. Μεταξύ σφύρας και άκμονος, ή για να το πούμε διαφορετικά και να γίνει αντιληπτό, μεταξύ «Dow» στο εξωτερικό και «Down» στο εσωτερικό. Πιο… Down δεν γίνεται αν συνεκτιμήσει κανείς το γεγονός ότι μερικά εκατομμύρια φορολογούμενων χρωστάνε μερικά δισεκατομμύρια στην Εφορία.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, διότι η μετάβαση από το σφυροδρέπανο στο «Closing Bell» απαιτεί κόπους και θυσίες. Κατανοώ πλήρως τη θέση στην οποία βρέθηκε ο υπουργός, να βρεθεί μέσα στην καρδιά του καπιταλισμού μ’ ένα σφυρί στο χέρι και μάλιστα να είναι αναγκασμένος αντί να γκρεμίσει τον τοίχο του καπιταλισμού, να γκρεμίζει τα όνειρα και τις ελπίδες όλων όσοι είχαν συνδέσει το σφυρί με το δρεπάνι. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα, παρόμοιο ή αντίστοιχο με εκείνο του Αδωνη Γεωργιάδη. Ασφαλώς και ένας κομμουνιστής έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται τα σύμβολα με τον τρόπο που αυτός θεωρεί σωστό προκειμένου να φθάσει στο ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού. Αλλωστε η διαχείριση των συμβόλων, όπως είχε πει και ο συγχωρεμένος ο Μιτεράν, είναι πολιτική. Και υπό αυτή την έννοια ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έστειλε ένα σαφές μήνυμα ότι η «μετοχή» της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συμπεριλαμβανομένων και των «53», παίζουν τώρα και στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Οπως λέμε Σαράφης στα Τρίκαλα (όχι ο στρατηγός), Σαράφης στο Παρίσι κ.λπ.
Αυτό που δεν κατάλαβε ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι οι «κομμουνιστές» αποδεικνύεται ότι προσαρμόζονται στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης, γεγονός που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να τον ικανοποιεί, μια και ο κ. Τσακαλώτος προσχωρεί στις δικές του θέσεις. Σε τελευταία ανάλυση, εκείνο που χρειάζεται να καταλάβουν στη Νέα Δημοκρατία είναι ότι η κριτική δεν αφορά τις ιδέες εκείνου που κρατάει το σφυρί, αλλά τι βγάζει στο σφυρί…
* του Χάρη Παυλίδη
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου
