Ο πρωθυπουργός ταξιδεύει σήμερα στη Γαλλία για να παραλάβει το βραβείο «Πολιτικού Σθένους», το οποίο του απονέμεται από το γαλλικό περιοδικό Politique Internationale, καθώς επίσης και ένα δεύτερο βραβείο, από το δικηγορικό σύλλογο των Παρισίων, για τη δέσμευσή του στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες.
Σε δηλώσεις του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων για τους λόγους της επιλογής του Έλληνα πρωθυπουργού για αυτό το βραβείο, ο ιδρυτής και γενικός διευθυντής του περιοδικού ανέφερε ότι: «Είχε το κουράγιο να πάρει αποφάσεις προς όφελος της Ελλάδας και της Ευρώπης, είναι άνδρας με πεποιθήσεις και θάρρος».
Δεν θα μπορούσαμε και εμείς από την πλευρά μας να μην συγχαρούμε τον Έλληνα πρωθυπουργό για τη σημερινή του βράβευση. Εξετάζοντας, όμως, ενδελεχώς την «κωλοτούμπα», ελληνιστί, για την οποία λαμβάνει σήμερα την τιμή αυτή, θα διαπιστώσουμε, για μία ακόμη φορά, το Ευρωπαϊκό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των Ελλήνων.
Ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχθηκε με μία αντιαμερικανική και αντιευρωπαϊκή ατζέντα, έχοντας ως απώτερο στόχο την έξοδο τη χώρας, έστω και για ένα μικρό διάστημα, από το ευρώ, επιλέγοντας να μην ακολουθήσει την ευρωπαϊκή πολιτική. Πέρασε ένα εξάμηνο, με τεράστια ζημία για τη χώρα, για να αντιληφθεί ότι οι αντιπολιτευτικές του απόψεις δεν μπορούσαν ουδόλως να στηριχθούν και θα έπρεπε να επιλέξει μεταξύ της επιστροφής του στα έδρανα της αντιπολίτευσης ή της πλήρους υποταγής στους εταίρους μας, όπως και έπραξε. Από το καλοκαίρι του 2015 τάχθηκε, όσο κανένας άλλος πρωθυπουργός, από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, πιστός και υπάκουος υποστηρικτής της οικονομικής πολιτικής του Βερολίνου την οποία εφαρμόζει μέχρι και σήμερα.
Τα μέτρα που έρχονται σκληρά, αλλά, ως καλός μαθητής, πήρε την υπόσχεση ότι τα σκληρότερα θα εφαρμοσθούν από τις αρχές του 2019, ώστε να μην βλάψουν την ήδη κακή εικόνα του πρωθυπουργού. Για πρώτη φορά από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου Έλληνας πρωθυπουργός εφαρμόζει απαρεγκλίτως κάθε γραμμή του νέου μνημονίου, όχι του παλαιού που θα σχιζόταν, και λαμβάνει τα βέλτιστα σχόλια από τους «άρχοντες» των Βρυξελλών.
Εκτός αυτού, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δέχθηκε ιδιαίτερη τιμή από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων πολιτειών, και φιλοξενήθηκε στο Blair House, την προεδρική κατοικία φιλοξενίας υψηλών προσώπων (President’s Guest House) που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον Λευκό Οίκο. Μάλιστα, το επίπεδο φιλοξενίας του αναβαθμίστηκε λίγο πριν την αναχώρησή του από την Ελλάδα. Η φιλοξενία αυτή βεβαίως ουδόλως τυχαία ήταν μια και την ίδια ημέρα υπογράφηκε η αναβάθμιση του στόλου των ελληνικών F-16, ύψους 2,4 δις ευρώ.
Εν κατακλείδι, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε την παραμονή του στην εξουσία, δίνοντας ότι επιθυμούσαν οι κακοί δαίμονες του παρελθόντος του. Η στροφή για την οποία βραβεύεται σήμερα δεν είναι άλλη από αυτήν την οποία κατηγορούσε όσο βρισκόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Αλλά γεννάται το εξής ερώτημα: Γιατί οι μεγάλοι «παίχτες» της Ευρώπης δεν βράβευσαν την προηγούμενη κυβέρνηση, όταν κατά γενική ομολογία, το 2014 η χώρα βρισκόταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση;
Ο λόγος απλός και κατανοητός: Διότι βρήκαν τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές. Θυμάμαι μία ταινία με τον Κωνσταντίνου, στην οποία ο πρωταγωνιστής επιλέγει να κάνει διευθυντή τον εξουσιομανή αδερφό του, ο οποίος για να παράγει έργο επιθυμούσε να είναι «διευθυντής».
Στην ίδια λογική, οι Ευρωπαίοι τον άφησαν να εκφράσει όλα αυτά που ήθελε, να μιλά μέσω του τότε υπουργού οικονομικών για το «πέρασμα από τη δημιουργική ασάφεια στη δημιουργική σαφήνεια» και εν συνεχεία, να εφαρμόζουν τα capital controls και όλα τα μέτρα που δεν μπορούσαν να φορτώσουν στις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Οι Αμερικανοί, από τη δική τους σκοπιά, τον άφησαν να θεωρεί τον εαυτό του αριστερό, να αναφωνεί τον επικήδειο του Φιντέλ Κάστρο, να υποστηρίζει τον Μαδούρο, ακόμα και να λοιδορεί προεκλογικά τον σημερινό Πρόεδρο Τράμπ, και στη συνέχεια του επιφύλαξαν την καλύτερη των φιλοξενιών, ως ο καλύτερος φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σήμερα, ο Έλληνας πρωθυπουργός βραβεύεται, όχι για το πολιτικό του σθένος, αλλά για τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο παραπλάνησε τους Έλληνες πολίτες και εν συνεχεία εφάρμοσε την οικονομική πολιτική του 2014, με τη διαφορά όμως ότι υπέγραψε ένα μνημόνιο ακόμα, με πολύ σκληρότερους όρους, βυθίζοντας την Ελλάδα σε ακόμη μεγαλύτερη κρίση.
* του Μάνου Καμπανέλλη
