Η περίπτωση Σαμαρά

Η περίπτωση Σαμαρά

Ο​​ κ. Αντώνης Σαμαράς –πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. και πρωθυπουργός– δεν είναι ακροδεξιός, όπως για λόγους εξυπηρετικούς των συμφερόντων του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβερνήσεως τον χαρακτηρίζει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Εκ καταγωγής και ιδιοσυγκρασίας είναι ένας φιλελεύθερος πολιτικός.

Συνείδηση αυτού του γεγονότος έχουν πρωτίστως οι συντηρητικοί με την αυθεντική έννοια της λέξεως. Και επειδή η προηγουμένη πρόταση μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση σε ορισμένους, απλώς υπενθυμίζεται ότι κατά την τελευταία φάση της μάχης διαδοχής μεταξύ του Γεωργίου Ράλλη και του Ευάγγελου Αβέρωφ, η Ελένη Βλάχου –ευθύς εξαρχής υπέρ του πρώτου εκ των υποψηφίων– προέβαλε ως ύστατο επιχείρημα ότι «στο κάτω κάτω ο κ. Αβέρωφ δεν είναι δικός μας, προέρχεται εκ των Φιλελευθέρων».

Πέραν τούτου, όταν ο κ. Σαμαράς, μετά την αυτονόμησή του από τη Ν.Δ., προχώρησε στη συγκρότηση της Πολιτικής Ανοιξης, το κόμμα το οποίο ίδρυσε δεν είχε «δεξιό» προσανατολισμό. Αντιθέτως, στις τάξεις του προσχώρησε το 1993 ο Ανδρέας Λεντάκης, ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής Αριστεράς. Αξίζει περαιτέρω να μνημονευθεί ότι όταν στέλεχος της Πολιτικής Ανοιξης –από τα επιφανέστερα και ικανότατα– του πρότεινε στροφή του κόμματος στην παραδοσιακή Δεξιά –όχι βεβαίως τη φασιστική–, ο κ. Σαμαράς δεν συναίνεσε.

Δύο είναι τα στοιχεία επί τη βάσει των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας στοιχειοθετούν τον χαρακτηρισμό του κ. Σαμαρά ως ακροδεξιού. Το πρώτο είναι η στάση του στο μακεδονικό ζήτημα, που ανέκυψε στη νέα του μορφή ως συνέπεια της διαλύσεως της Γιουγκοσλαβίας.

Η εισαγωγή του μακεδονικού ζητήματος, ως φυσική συνέπεια της διαλύσεως της Γιουγκοσλαβίας, υπήρξε καταλυτική για την πορεία του κ. Σαμαρά. Οι οικογενειακές καταβολές έπαιξαν ασφαλώς ρόλο σημαντικότατο. Αλλά το κινδυνώδες, το αυθόρμητο, στην εξωτερική πολιτική υπήρξε το χαρακτηριστικό των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου και όχι των συντηρητικών.

Οι ύστεροι Φιλελεύθεροι που εντάχθηκαν στην Κεντροδεξιά –ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης– υπήρξαν μετριοπαθείς στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, ο πρώτος στο Κυπριακό και ο δεύτερος στα Ελληνοτουρκικά. Οχι όμως ο κ. Σαμαράς, που εμπνέεται από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την αρχέγονη αντίληψη των Φιλελευθέρων.

Το δεύτερο στοιχείο που προβάλλει ο κ. Τσίπρας για να χαρακτηρίσει ακροδεξιό τον κ. Σαμαρά είναι η σκληρότατη αντιπαράθεσή του με την κομμουνιστική Αριστερά. Αλλά και αυτό έχει ως αφετηρία τον αρχέγονο Φιλελευθερισμό, καθώς τόσο ο Βενιζέλος όσο και η «Εστία» της εποχής εκείνης είχαν κατηγορήσει δριμύτατα στον Δημήτριο Γούναρη, διότι το πρόγραμμα του Λαϊκού Κόμματος που είχε ιδρύσει εισήγαγε στην Ελλάδα τις αντιλήψεις των μπολσεβίκων.

Ελεγε η Ελένη Βλάχου, την εποχή που ο κ. Σαμαράς ήταν ακόμη ανερχόμενος αστήρ της Ν.Δ., ότι «κατάγεται από καλό στάβλο». Μόνον που «ο στάβλος» δεν τον χωράει. Σε πρώτη φάση, αγνόησε τη βουκολική ρήση του πολιτικού του μέντορα, Ευάγγελου Αβέρωφ, πως «έξω από το μαντρί σε τρώει ο λύκος». Σήμερα στο «μαντρί» της Ν.Δ. είναι ανήσυχος. Αρχέγονος Φιλελεύθερος ενδεχομένως ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά όχι ακροδεξιός.

Εφημ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

googlenews

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

 
 
 

 

logo m

 

 


©2024 YSTEROGRAFONEWS - ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ  ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ


© 2014-2024 YSTEROGRAFO NEWS