Ας θυμηθούμεότι ο Πάνος Καμμένος, συγκυβερνήτης σε μία αποτυχημένη κυβέρνηση –και γι’ αυτό συνένοχος σε ό, τι υπέστη η χώρα- υπό την ιδιότητά του υπουργού Εθνικής Αμύνης ευχόταν και εκλιπαρούσε να γεμίσει η χώρα με αμερικανικές βάσεις.
Και άρα, εφ’ όσον ήταν τόση μεγάλη η επιθυμία ενός κυβερνητικού στελέχους της εποχής εκείνης, στο οποίο μάλιστα στηριζόταν η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, αυτό σήμαινε ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ΄ησαν πρόθυμοι να δώσουν κυριολεκτικώς γην και ύδωρ, προκειμένου η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα να είναι ιδιαιτέρως έντονη και αισθητή.
Θαυμάσαμε λοιπόν την πρόθεση της αριστερής κυβέρνησήςμας να κάνει τεμενάδες στην αμερικανική. Να υπογραφει την επέκταση της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις στην χώρα μας. Να υπογράφει την Συμφωνία των Πρεσπών για να μη δυσαρεστήσει την Ουάσινγκτον. Αλλά αν εξαιρέσει κανείς τις υποδομές των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη, ουσιαστικώς η επιθυμία Καμμένου για ευρύτερη αμυντική συνεργασία έμεινε ευσεβής πόθος.
Ο λόγος απλός, αν συγκρίνουμε την τότε αμερικανική στάση με το τώρα έτσι όπως μπορεί κανείς να αξιολογήσει την επίσκεψη Πομπέο. Ήταν θέμα εμπιστοσύνης. Έτσι, η διαφορά είναι εμφανής σε σχέση με αυτό που συμβαίνει σήμερα, όπου, με επίκεντρο την Σούδα ο αμερικανικός παράγοντας καταδεικνύει ποια χώρα συνιστά την σταθεροποιητική παράμετρο στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και ποιό θα είναι το σταθερό αγκυροβόλιο των ισχυρών αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή.
Οι ΗΠΑ, έχοντας αναβαθμίσει την σχέση τους με την Ελλάδα στον ύψιστο βαθμό, με μία κυβέρνηση της ΝΔ, αποδέχτηκαν στο πλαίσιο βεβαίως της διαφύλαξης και των δικών του συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή, να αποτελέσουν ασπίδα για την χώρα μας.
