Παίρνοντας ως δεδομένο ότι τον χώρο της κεντροδεξιάς τον καλύπτει η Νέα Δημοκρατία, ο χώρος της κεντροαριστεράς δείχνει να παραμένει κενός, καθώς τον διεκδικούν δύο κόμματα.
Αποκλείοντας την ούτως ή άλλως όψιμη συζήτηση περί του τι συνιστά Κέντρο και αν υπάρχει σήμερα, ο κενός πολιτικός χώρος με τους πολλούς μνηστήρες και την ελκυστική για τους ψηφοφόρους ταυτότητα φαίνεται δύσκολο να καλυφθεί, παρά το γεγονός ότι η αλλαγή ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ δημιούργησε κάποιες άλλες προσδοκίες στον συγκεκριμένο χώρο.
Κι αυτό διότι δεν αρκεί να αυτοπροσδιορίζονται το ένα κόμμα ή το άλλο ή οι επικεφαλής τους ως κεντροαριστεροί. Σημασία είναι ποιος τους πιστεύει και αν οι μάζες πείθονται είτε από την ιστορία των κομμάτων-μνηστήρων είτε από την πολιτική που προβάλλουν αυτά προς τα έξω ότι αποτελούν, πράγματι τους αυθεντικούς εκπροσώπους του κεντροαριστερού χώρου.
Την φιλοδοξία κάλυψης της κεντροαριστεράς την προβάλλουν σήμερα δύο κόμματα. Το ΚΙΝΑΛ βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ. Καθένα από αυτά έχει τα μειονεκτήματά του ως προς το αν ο κόσμος αποδέχεται ότι ένα από αυτά εκπροσωπεί τον χώρο που εξέλιπε, όταν οι Έλληνες κατάλαβαν καλά τι τελικώς ήταν αυτό που εκπροσωπούσε το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Ειδικότερα:
Το ΚΙΝΑΛ
Το ΚΙΝΑΛ μετά την εκλογή Ανδρουλάκη και την δημοσκοπική αύξηση των ποσοστών του προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του. Από την μία πλευρά είναι η προέκταση του κόμματος που μας έβαλε μέσα στην πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, με πρόσχημα την ελληνική χρεοκοπία. Είναι επίσης η προέκταση του κόμματος που κατά την συγκυβέρνησή του με την ΝΔ έχει ταυτισθεί στην συνείδηση πολλών περισσότερο με τον χώρο της κεντροδεξιάς.
Ίσως υπό το πρίσμα αυτό θα πρέπει να αξιολογηθεί και η προθυμία αρκετών προσώπων που προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ να ενταχθούν στην ΝΔ όταν τα προσκάλεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η συγκυβέρνηση θόλωσε πολύ την παλαιά ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ και κατ’ επέκταση και του διαδόχου του ΚΙΝΑΛ. Γι αυτό και πολλοί, όπως λ.χ. ο Κώστας Σκανδαλίδης ζητούσαν από τον συγκυβερνήσαντα Ευάγγελο Βενιζέλο να καθιστά εμφανή την διαφοροποίηση του τότε ΠΑΣΟΚ από την Νέα Δημοκρατία. Βεβαίως οι υποστηρίζοντες την διαφοροποίηση αυτή παρέβλεπαν τότε ότι μία απόκλιση στην έκταση που το επιθυμούν, θα ανέσυρε στη λαϊκή μνήμη, τα πεπραγμένα ενός ΠΑΣΟΚ που θα έπρεπε να λησμονηθούν. Και τα πεπραγμένα αυτά είναι ενός άκρατου λαϊκισμού μιας φαύλης εικοσαετίας την οποία πληρώνει ακόμη η χώρα και σε οικονομικό και σε ηθικό επίπεδο. Ένα ΠΑΣΟΚ με τέτοιο παρελθόν ουδεμία σχέση έχει βεβαίως με την κεντροαριστερά, έτσι όπως θέλουν πολλοί να την φαντάζονται ως παράταξη ηθικής και κοινωνικών ευαισθησιών.
Αυτό είναι και ένα σημερινό δίλημμα ενδεχομένως. Υπό την έννοια αυτή θα πρέπει να αξιολογηθεί και ως αποδοκιμασία του αμαρτωλού σοσιαλιστικού παρελθόντος η αποδοκιμασία του ονόματος Παπανδρέου στην διεκδίκηση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Από την άλλη πλευρά επειδή παρά το παρελθόν αυτό το όνομα ΠΑΣΟΚ παραμένει ένα Brand name υπάρχει και μία πρακτική δυσκολία, στην περίπτωση που ο νέος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ θα ήθελε να επιστρέψει στο παλαιό όνομα όπως δεσμευόταν ένας άλλος υποψήφιος, ο Ανδρέας Λοβέρδος. Και η δυσκολία αυτή δεν είναι άλλη από το ότι το ΠΑΣΟΚ καθαυτό είναι καταχρεωμένο και δεν δικαιούται φορολογικής ενημερότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Το κόμμα αυτό, στο οποίο πολλά μέλη των συνιστωσών του φροντίζουν ακόμη και σήμερα να αποδεικνύουν στον κόσμο ότι ουσιαστικώς πρόκειται για πολιτικό συνονθύλευμα, διεκδικεί την κεντροαριστερή φυσιογνωμία, μετά από ένα πέρασμα από ακραίες θέσεις και έμμεση κάλυψη σε φαινόμενα πολιτικής βιαιότητας. Υπάρχουν στελέχη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν προβάλει θέσεις οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την αίσθηση μιας κεντροαριστερής φυσιογνωμίας. Το στίγμα μιας κεντροαριστεράς επιχείρησαν στο παρελθόν να δώσουν καποια στελέχη του όπως οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ Τσακαλώτος και Σταθάκης που με τις απόψεις τις οποίες έχουν διατυπώσει «μπολιάζουν» με κάποια αμυδρά κεντροαριστερά στοιχεία τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως οι προαναφερθέντες εμφανίζονται ως ... κούκοι στην «άνοιξη» των συνιστωσών και των ακραίων αριστερών παραληρημάτων, τύπου Πολάκη, Αυγέρη ή και του πρόσφατα αποπεμφθέντος Κουρουμπλή. Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ: (α) με τους εξάλλους να δείχνουν να υπερτερούν των νηφάλιων φωνών, δεν μπορεί να πείσει ότι συνιστά την κεντροαριστερή λύση σε ένα μανιχαϊστικό πολιτικό δίπολο κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς. (β) Άλλωστε από τότε που ήταν στην εξουσία μέχρι και σήμερα, κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ είτε έδειχνε «να παίρνει τα πάνω του» -που δεν συμβαίνει πλέον- είτε ότι επιχειρούσε να κλίνει προς το κέντρο, δημοσιοποιείτο μία ακραία θέση, που φόβιζε τον κόσμο και να δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση για το τι είναι τελικώς ο ΣΥΡΙΖΑ! Καμμία λοιπόν προϋπόθεση για να πει κανείς ότι το εν λόγω κόμμα θα μπορούσε να είναι η νέα κεντροαριστερά.
