Η πανδημία και η διάρκειά της μπορεί να αποδειχθεί πιο δύσκολη στην διαχείρισή ακόμη και από τα δυσβάστακτα Μνημόνια του παρελθόντος. Τότε είχαν οι κυβερνήσεις συγκεκριμένα οικονομικά «όπλα» με τα οποία αντιμετώπιζαν συγκεκριμένη κατάσταση,
Τώρα και ο εχθρός είναι αόρατος και τα μέτρα διαχείρισης της συγκεκριμένης κρίσης είναι πιο δύσκολα στην λήψη τους δεδομένου ότι η περιοριστική της ζωής της κοινωνίας επίπτωσή τους, προκαλεί αντιδράσεις αναλόγως προς τις ατομικές πεποιθήσεις που διαμορφώνονται. Ακόμη και από τα λεγόμενα fakenewsή από μία επαμφοτερίζουσα αντιπολίτευση που επιχειρεί να εκμεταλλευθεί την αγωνία των πολιτών.
Το ζήτημα της διαχείρισης της εν λόγω κρίσης είναι και κοινωνικό και οικονομικό με επιδράσεις σε μία ΄ήδη κουρασμένη κοινωνία που εμπιστεύεται μεν την κυβέρνησή της αλλά δεν έχει αναστολές να εκφράσει και την δυσφορία της. Έτσι η κυβέρνηση στο δεύτερο μισό της κανονικής κυβερνητικής θητείας της, και με διελθόντα χρόνο που είναι φυσικό να αφήνει και ίχνη φυσιολογικής φθοράς, η κυβέρνηση πρέπει να ισορροπεί, μεταξύ μέτρων που αποβλέπουν στην προστασία της δημόσιας υγείας αλλά συγχρόνως να μην έχουν άμεσες επιπτώσεις στην οικονομική ζωή. Και βλέπουμε το αναπόφευκτο φαινόμενο της εύθραυστης αυτής ισορροπίας που ενώ η κυβέρνηση κάνει το παν για να πραστατεύσει την δημόσια υγεία, συγχρόνως τα αναπόφευκτα μέτρα καθιστούν δύσκολη την λειτουργία των επιχειρήσεων. Και όλα αυτά είναι μία ακόμη αφορμή για την γνωστή πρόσθετη ελληνική γκρίνια.
Είναι δυσχέρειες που δεν είναι εύκολο να τις αντιληφθεί μία κοινωνία την οποία-αυτή είναι η αλήθεια- την συνήθισαν στο κράτος-πατερούλη…
