Σήμερα όλες οι έρευνες της κοινής γνώμης μετράνε πλέον την πρόθεση ψήφου για εννέα κόμματα(!), χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαίως ότι όλα αυτά θα καταφέρουν να μπουν στην Βουλή στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση.
H αλήθεια είναι μία. Ότι το εκλογικό σώμα στο παρελθόν τουλάχιστον προτιμούσε ισχυρές κυβερνήσεις. Και αυτό ασφαλώς συμβαίνει και σήμερα, ανεξαρτήτως των διακυμάνσεων που οι εκλογείς εμφανίζουν στο μεσοδιάστημα, πριν από την αναμέτρηση. Μπρος όμως στην κάλπη πρυτανεύουν άλλες σκέψεις. Επομένως το εκλογικό σύστημα που είναι προσαρμοσμένο και στην λαϊκή αυτή απαίτηση αλλά και στο συμφέρον των μεγάλων κομμάτων, είναι λογικό να μην επιτρέπει πολλές φιλοδοξίες στα μικρά κόμματα.
Κάτι που επίσης θα παίξει τον ρόλο του μπροστά στην κάλπη, όταν θα έλθει η ώρα και θα έχουν καταλαγιάσει και οι δεύτερες σκέψεις που συνήθως κάνουν οι κοινωνίες όταν τα πράγματα είναι ομαλοποιημένα και οι μεγάλοι κίνδυνοι έχουν παρέλθει είναι και το εξής: Με την εμπειρία τόσων διακυβερνήσεων στα χρόνια της Μεταπολίτευσης αυτό που έχει συνειδητοποιήσει ο λαός είναι ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, κάθε άλλο παρά αποτελεσματικές είναι, όπως έχει πολλές φορές αποδειχθεί και αλλαχού όπου το εκλογικό σύστημα είναι αυτό της απλής αναλογικής την οποίαν η Aριστερά συνηθίζει να την αποκαλεί ...άδολη. Έτσι, και με δεδομένο ότι τα περισσότερα των μικρών κομμάτων είναι το αποτέλεσμα περισσότερο της πίκρας των αρχηγών τους, παρά ιστορικής αναγκαιότητας, στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτά, θα κόψουν κάποιες ψήφους από το κόμμα με το οποίο συγγενεύουν. Στη χειρότερη, θα αναστείλουν τη λειτουργία τους διότι και το αρχηγικό χόμπυ έχει πολύ ακριβό κόστος.
Συμπέρασμα. Θεμιτός μεν ο πλουραλισμός κομμάτων, αλλά όταν αποδειχθεί αλυσιτελής ο ρυθμιστικός τους ρόλος η κοινωνία θυμάται την σημασία των αυτοδύναμων κυβερνήσεων.
