Ο Γάλλος που φιλοδοξεί να αλλάξει την Ευρώπη

Σε μια περίπου εβδομάδα διεξάγεται στη Γαλλία ο πρώτος γύρος των προκριματικών εκλογών για την ανάδειξη του υποψηφίου που θα διεκδικήσει την προεδρία εκ μέρους του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Κι ενώ οι πιθανότητες είναι περιορισμένες, αφού ο υποψήφιος της κεντροδεξιάς Φιγιόν και της ακροδεξιάς Μαρί Λεπέν δημοσκοπικά φαίνονται να περνάνε στον δεύτερο γύρο, ο Εμανουέλ Μακρόν δείχνει να προσελκύει ψηφοφόρους πέραν της Αριστεράς υπερβαίνοντας ακόμα και τα όρια της κεντροαριστεράς. Ο πρώην υπουργός οικονομικών του Ολάντ, αλλά και εσχάτως επικεφαλής του κεντρώου κινήματος En Marche!("Εμπρός!"), φρόντισε να κρατήσει αποστάσεις από την οικονομική πολιτική της σοσιαλιστικής κυβέρνησης και συγχρόνως να αμφισβητήσει το οικονομικό μοντέλο της Ευρώπης.

Ο Μακρόν χωρίς να εγκαταλείψει τις σοσιαλδημοκρατικές ιδέες του, κατάφερε να με γερές δόσεις πολιτικού φιλελευθερισμού να τις κάνει να φαίνονται νέες και ελκυστικές. Με την "άνεση" του τεχνοκράτη που γνωρίζει τη λειτουργία της αγοράς και την κοινωνική ευαισθησία εναρμονισμένη με την παραγωγή νέου πλούτου, ο Μακρόν επιχειρεί να δώσει στην κεντροαριστερά έναν σύγχρονο κεντρώο προσανατολισμό. Και φαίνεται να το επιτυγχάνει μια και η δημοτικότητά του μεταξύ των μετριοπαθών ψηφοφόρων αυξάνεται διαρκώς. Επιπλέον μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του Σοσιαλιστικού Κόμματος ελπίζουν ότι οι καινοτόμες προτάσεις του 40χρονου πολιτικού, σε συνδυασμό με τον πολιτικό πραγματισμό που τις συνοδεύουν, θα βοηθήσουν την κεντροαριστερά να αποκαταστήσει τη σχέση της με τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας.

Η συγκυρία ευνοεί ιδιαιτέρως τις επιδιώξεις του Μακρόν αφενός γιατί η Αριστερά είναι κατακερματισμένη και στερείται του ηγέτη που θα ενώσει τις συνιστώσες της, αφετέρου γιατί η κεντροδεξιά παράταξη δεν έχει να προτείνει ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο από εκείνο που ακολουθεί η Ευρώπη κατ' εντολή της Γερμανίας. Γι αυτό και ο Μακρόν πιάνοντας το σφυγμό της γαλλικής κοινωνίας και διαβλέποντας τη φθορά του Σοσιαλιστικού Κόμματος, καθώς και την αμηχανία της κεντροδεξιάς που προκειμένου να αντιμετωπίσει τη Λεπέν "υιοθετεί" κάποιες από τις θέσεις της, αρνούμενος να ταυτισθεί με τη μία ή την άλλη παράταξη επιλέγει το κέντρο προκειμένου να ανασυνθέσει τις ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας και του πολιτικού φιλελευθερισμού.

Παράλληλα με όλα αυτά και αξιοποιώντας το πλεονέκτημα που έχει έναντι των αντιπάλων του, την οικονομία, ασκεί κριτική στο ευρώ με σκοπό να αποδομήσει την επιχειρηματολογία των ευρωσκεπτικιστών. Ο Μακρόν τασσόμενος υπέρ του κοινού νομίσματος δεν διστάζει να το χαρακτηρίσει ατελές ασκώντας κριτική στη Γερμανία η οποία το χρησιμοποιεί ώστε να επιβάλλει υπό μορφή τιμωρίας το σημερινό δημοσιονομικό μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ευρώ αναφέρει ότι "είναι ένα αδύναμο γερμανικό μάρκο" και προβλέπει πως στην περίπτωση που το Παρίσι και το Βερολίνο δεν συμφωνήσουν στη θωράκιση του, τότε σε βάθος δεκαετίας είναι πιθανόν το ευρώ να πάψει να υπάρχει.

Είναι προφανές ότι ακουμπώντας ένα "ταμπού", το οποίο πλην των αντιευρωπαϊστών δεν τολμά να συζητήσει δημοσίως κανείς, ο Μακρόν ξεκινάει έναν διάλογο με μια μερίδα της κοινωνίας που αντιμετωπίζει επιφυλακτικά την Ευρωπαϊκή Ένωση και φοβικά το ευρώ. Αυτή η τολμηρή προσέγγιση τον καθιστά αξιόπιστο συνομιλητή με ένα ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται κατ' αποκλειστικότητα ακραίοι πολιτικοί σχηματισμοί της Αριστεράς και της Δεξιάς. Ο Μακρόν μιλάει στους Γάλλους για να τον ακούσουν οι ευρωπαίοι και κατ' αυτό τον τρόπο στέλνει το μήνυμα ότι με αυτόν πρόεδρο η Γαλλία θα ανακτήσει τη δύναμη ώστε να επέλθει η φυσική σύγκλιση μεταξύ των οικονομικών των διαφόρων κρατών- μελών. Αν καταφέρει να τον εμπιστευθούν οι συμπατριώτες του ίσως να αποτελέσει μια λύση για την Ευρώπη ώστε να ξαναβρεί τις αρχές και τις αξίες που αποτέλεσαν τη βάση της ιδρυτικής της διακήρυξης.