Φαινόμενα ακραίας βίας και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ πολιτών και των δυνάμεων δημοσίας τάξεως, όπως αυτά που εκδηλώνονται αυτές τις ημέρες στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι δηλωτικά πολιτικής δυσλειτουργίας σε μια κοινωνία. Και είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ πολιτικά νοσούν.
Η νόσος αποδίδεται από τη συντριπτική πλειονότητα του διαμορφωθέντος διεθνούς κατεστημένου στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, η πολιτική συμπεριφορά του οποίου είναι ανορθόδοξη ασφαλώς. Αλλά άμοιρο ευθυνών δεν είναι το κατεστημένο των Δημοκρατικών, που από την πρώτη ημέρα της εκλογής του στο προεδρικό αξίωμα μετήλθε κάθε μέσο για να πετύχει την έξωση του κ. Τραμπ από τον Λευκό Οίκο.
Διόλου παράδοξο, λοιπόν, ότι η ακραία πολιτική σύγκρουση στο Καπιτώλιο, στις ανακριτικές επιτροπές που οργανώθηκαν εναντίον του Αμερικανού προέδρου, πέρασε τελικώς στη βίαιη αντιπαράθεση μέσα στην κοινωνία και στο πλήθος. Εάν δεν είχαν προηγηθεί όλα αυτά, η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ θα ήταν ένα απολύτως καταδικαστέο γεγονός και ο αστυνομικός θα είχε υποστεί βαρύτατες κυρώσεις. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Οι βίαιες συγκρούσεις είναι ένας θανατηφόρος ιός, που μεταδίδεται σε όλες τις κοινωνίες χάρις στην αμεσότητα της τηλεοπτικής εικόνας.
Δεν έχει καμία σημασία εάν η βία στις πολιτείες των ΗΠΑ αποδίδεται σε κίνητρα ρατσιστικά. Κάθε χώρα έχει το αδύνατο σημείο της. Το θέμα είναι ότι οι συγκρούσεις της μορφής αυτής προκύπτουν από τη συσσώρευση δυσαρέσκειας, και ενίοτε προσλαμβάνουν διαστάσεις κατακλυσμιαίες, ανεξαρτήτως αφορμής. Αναλυτές εντόπισαν αναλογίες των γεγονότων που σήμερα συμβαίνουν με τις φυλετικές συγκρούσεις στις ΗΠΑ το 1968. Αλλά την ίδια εποχή, βίαιες αναταραχές –ιδεολογικές πρωτίστως– είχαν σαρώσει και την Ευρώπη, που πλέον πέρα από τη βαθυτάτη οικονομική κρίση αντιμετωπίζει και έντονο φυλετικό πρόβλημα λόγω του προσφυγικού.
Η εικόνα που εκπέμπεται από τις ΗΠΑ καλλιεργεί τάση εξεγέρσεως και ανυπακοής, και κάποιοι ελπίζουν ότι ο ιός της αναταραχής θα περιοριστεί εκεί στην άπω Δύση. Σε εποχή ρευστότητος τίποτε δεν μπορεί να αποκλεισθεί.
