Ο Καραμανλής δικαιώθηκε η "φωτιά" μαίνεται...

Μετά από εννιά χρόνια και τρεις εξεταστικές επιτροπές- στη διάρκεια των οποίων "δικάστηκαν" και "καταδικάστηκαν" από μερίδα των ΜΜΕ και των κομμάτων πολιτικά πρόσωπα καθώς και ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου- η Δικαιοσύνη αποφάσισε αυτό που γνώριζε ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος που δεν τυφλώνεται από το πάθος του κομματισμού: Πως το "σκάνδαλο" του Βατοπεδίου δεν ήταν παρά μια καλοστημένη σκευωρία με στόχο τον Κώστα Καραμανλή και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Προηγουμένως μια ετερόκλητη συμμαχία συμφερόντων ανέλαβε να προετοιμάσει το έδαφος εντός του οποίου θα παγίδευαν τον τότε πρωθυπουργό, αφού πρώτα θα φρόντιζαν να εξοντωθούν ηθικά και πολιτικά οι άνθρωποι του στενού περιβάλλοντός του. Και το επέτυχαν επιφέροντας πολιτική αποσταθεροποίηση και καταστρέφοντας τις ζωές ανθρώπων που σ' αυτή την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου ασχολήθηκαν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον της χώρας και της Ορθοδοξίας.

Ένας εξ αυτών, ο Γιάννης Αγγέλου, "έφυγε" απ' τη ζωή πικραμένος και βαθύτατα πληγωμένος εξ αιτίας της πολύχρονης ταλαιπωρίας που υπέστη και είχε αποτέλεσμα να επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό η πορεία της υγείας του. Κι ένας άλλος, ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος, που αν και αντιμετώπισε με σθένος τις άδικες επιθέσεις και δικαιώθηκε σχετικά νωρίς, εν τούτοις δεν απέφυγε την πολιτική απομόνωση που προήλθε εν μέρει και από την έλλειψη συμπαράστασης εκ μέρους του κόμματος στο οποίο προσέφερε της υπηρεσίες του. Ο δρόμος πλέον ήταν ανοιχτός για την εξόντωση του Κώστα Καραμανλή βοηθούντος του δυσμενούς κλίματος που είχε εντέχνως καλλιεργήσει εναντίον της κυβέρνησης του η συμμαχία των ετερόκλητων συμφερόντων.

Όλα αυτά στη συνέχεια τα πλήρωσε ακριβά η χώρα. Διότι τώρα όλοι αντιλαμβάνονται ότι αν δεν είχε στηθεί το "σκάνδαλο" του Βατοπεδίου- ειρήσθω εν παρόδω η υπόθεση των ανταλλαγών ξεκίνησε μια δεκαετία πριν έρθει στα πράγματα ο Καραμανλής- η πορεία της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Παρ' όλα αυτά κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ καθώς και η κυβερνητική ΑΥΓΗ δεν είχαν τη γενναιότητα να αναγνωρίσουν τη ζημιά που έκαναν στη χώρα. Και αντί να σιωπήσουν άρχισαν πάλι να κραυγάζουν. Έφθασαν μάλιστα στο σημείο να επικαλεστούν την ομιλία του τότε πρωθυπουργού στην Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας(15/12/2008) προκειμένου να πουν ότι είχε αναγνωρίσει την ύπαρξη... του "σκανδάλου" και ως εκ τούτου παραμένει πολιτικά υπόλογος.

Στην καλύτερη περίπτωση δεν δίνουν τη δέουσα σημασία στο βαρύ πολιτικό κλίμα της χρονικής περιόδου που συνεκλήθη η κοινοβουλευτική ομάδα, παραβλέπουν σκοπίμως τη θαρραλέα στάση του Κώστα Καραμανλή να αναλάβει πλήρως την ευθύνη του μεριδίου που αναλογούσε στη κυβέρνησή του, ενώ αποκρύπτουν ότι σ' εκείνη τη συνεδρίαση είχε υποστηρίξει μεταξύ άλλων ότι, δεν θα επιτρέψει την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου. Είπε, όμως, και κάτι που δυστυχώς δεν ακούστηκε όσο θα έπρεπε, λόγω του θορύβου που προκαλούσαν οι πολέμιοι του(τότε και τώρα οι ίδιοι όπως πχ ο Παπαδημούλης) με το Βατοπέδιο. Είχε πει επί λέξει: "Ο κίνδυνος(για το χρέος) ήταν γνωστός σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Το ήξεραν, το έλεγαν, αλλά για το κομματικό συμφέρον το ξεχνούσαν. Από το 29,7% του ΑΕΠ που ήταν το χρέος το 1981 πλησίασε το 99% του 2004, αυξήθηκε δηλαδή πάνω από τρεις φορές".

Κανείς δεν άκουγε τότε και δυστυχώς κανείς δεν ακούει και σήμερα. Διότι δεν έχει και τόση σημασία τι λέει ο κάθε Παπαδημούλης, ή με ποιο σκεπτικό αντιδρά το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να συγκαλύψει τις ευθύνες του. Έχει, όμως, σημασία αυτή η υπόθεση να δώσει το έναυσμα στον πολιτικό κόσμο να κατανοήσει ότι με "υπερπαραγωγές" τύπου Βατοπεδίου και εξεταστικές επί παντός επιστητού δεν λύνονται τα προβλήματα της κοινωνίας. Γιατί μπορεί στο τέλος το φως να νικάει πάντα το σκοτάδι, όπως ανέφερε στη δήλωσή του ο Κώστας Καραμανλής, αλλά το κόστος που πληρώνει κάθε φορά η χώρα μέχρι να λάμψει η αλήθεια είναι ανυπολόγιστο.

Ας μη ξεχνάμε ότι η αλήθεια είναι σαν το δάσος που καίγεται μέσα σε λίγα λεπτά και στη συνέχεια χρειάζονται μερικές δεκάδες χρόνια για να ξαναγίνει. Και βέβαια κάθε φορά που καίγεται η αλήθεια, όπως στην προκειμένη περίπτωση, απανθρακώνονται μαζί με την αλήθεια συνήθως εκείνοι που αψηφώντας τον κίνδυνο αγωνίζονται για να τη σώσουν από τις πύρινες γλώσσες του λαϊκισμού που χρησιμοποιούν ως εύφλεκτο υλικό οι ετερόκλητες συμμαχίες των συμφερόντων.