Ένας κόμπος, όπως είναι στην προκειμένη περίπτωση η ονομασία της FYROM, δεν λύνεται με το τέντωμα των δύο άκρων.
Αυτό βίωσαν επί μια δεκαετία οι πολίτες των Σκοπίων, που έχουν και την αποκλειστική ευθύνη αφού ανέχθηκαν και εν πολλοίς υιοθέτησαν επικίνδυνες εθνικιστικές θεωρίες. Άλλωστε δεν είναι άμοιροι ευθυνών αφού ανέχθηκαν την τυχοδιωκτική πολιτική του Νίκολα Γκρούεφσκι. Τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει, οι νέοι θέλουν να ξεφύγουν από την ιδιότυπη απομόνωση του προηγούμενου καθεστώτος, ενώ η ρεαλιστική προσέγγιση του πρωθυπουργού Ζάεφ επί της αποτελεί καλή αφετηρία για την εξεύρεση λύσης. Ο βρετανός δημοσιογράφος David Frost, αυτός που είχε αποκαλύψει μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές την εμπλοκή του Nixon στο σκάνδαλο του Watergate, είχε πει ότι η διπλωματία είναι η τέχνη να επιτρέπεις στον άλλο να κάνει το δικό σου.
Θα μπορούσε η Αθήνα να… επιτρέψει στη FYROM να κάνει τα δικά της;
Το ερώτημα προς το παρόν απαντιέται, ή τουλάχιστον επιχειρείται να απαντηθεί, μέσω των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συχνοτήτων. Επίσημα η ελληνική κυβέρνηση κινείται στο πλαίσιο της συνόδου του Βουκουρεστίου, σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και για κάθε χρήση, ενώ η αντιπολίτευση συμφωνεί διαφωνώντας. Αναλόγως πράττει και ο κυβερνητικός εταίρος του κ. Τσίπρα, που παραβλέποντας τη θέση της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή του 2007, επικαλείται την απόφαση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, παραβλέποντας τα δεδομένα και τις συνθήκες εκείνης(1992) της εποχής.
Η εμμονή να μη γίνει χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία, όταν επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή η βουλή πήρε απόφαση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις, είναι τουλάχιστον αστεία. Η Ελλάδα από το 2007 έχει αυτή την εθνική γραμμή, με αυτή πήγε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ(2008) στο Βουκουρέστι, οπότε λογικά σ’ αυτό το πλαίσιο διαπραγματεύεται ο έλληνας πρωθυπουργός. Εκτός αν μεσολάβησε κάποια άλλη απόφαση και δεν το γνωρίζουμε. Όλα τα υπόλοιπα, από όπου και από όποιον κι αν προέρχονται, εξυπηρετούν μικροκομματικές σκοπιμότητες και αφορούν εκείνους που έχουν αναγάγει τον «πατριωτισμό» σε επάγγελμα.
Συνεπώς και από τη στιγμή που ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έχει αποδεχθεί αυτή τη θέση, το ίδιο και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις πλην των εθνικιστών και κάποιων άλλων που «πουλάνε» εθνικό φρόνημα, το πρόβλημα του πρωθυπουργού δεν εντοπίζεται στην αντιπολίτευση αλλά στην κυβέρνηση του. Εφόσον έχει αποφασίσει να συνδέσει τη θητεία του με μια ιστορική απόφαση, κι αυτό είναι το πιθανότερο, έχει την ευκαιρία σε συνεννόηση με όλες τις πολιτικές δυνάμεις να καταστήσει την Ελλάδα ηγέτιδα δύναμη στην περιοχή.
Και κάτι τελευταίο: Η Ελλάδα στάθηκε «τυχερή» γιατί οι εθνικιστές των Σκοπίων με τον μεγαλοϊδεατισμό τους κατέληξαν γραφικοί, με αποτέλεσμα η αρχική συμπάθεια του διεθνή παράγοντα να ατονήσει και να μετατραπεί σε δυσαρέσκεια. Ο «πατριωτισμός» ως επάγγελμα δεν πουλάει ενώ τις περισσότερες φορές έχει… αφήσει «άνεργους», σε βάθος χρόνου, όσους πολιτικούς ζούσαν από αυτό. Μια ματιά στην ιστορία των χαμένων ευκαιριών στα εθνικά θέματα, συμπεριλαμβανομένου και αυτό της Κύπρου, δικαιώνει δυστυχώς εκ των υστέρων εκείνους που τόλμησαν να πάνε κόντρα στο συναίσθημα και συνεπώς στο ρεύμα. Ας ελπίσουμε ότι, τουλάχιστον αυτή τη φορά, ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα δεν θα επιλέξει το κόστος αλλά το συμφέρον της χώρας.
* του Χάρη Παυλίδη
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου
