Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το σκάνδαλο με τις αγροτικές επιδοτήσεις –το οποίο παρεμπιπτόντως έχει συμφέρον να το διαιωνίζει η αντιπολίτευση καθώς μόνο από περιστασιακά γεγονότα μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία της- κάποια στιγμή θα «έσκαγε».
Η επί σειρά πολλών ετών φάμπρικα κλοπής, ουσιαστικά, των κοινοτικών επιδοτήσεων δεν θα ήταν δυνατόν να μείνει κρυφή. Και διότι προφανώς η όλη υπόθεση είχε πολλές τρύπες. Στην περίπτωση της εμπλοκής πολιτικού προσωπικού στην υπόθεση, αυτή μπορεί να αιτιολογηθεί –αλλά όχι βεβαίως να δικαιολογηθεί- από το πελατειακό σύστημα που ισχύει στην σχέση πολιτικών και κοινωνίας. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι από των αρχών της δεκαετίας του ΄50, δηλαδή επί 70 και πλέον χρόνια, ο αγροτικός πληθυσμός αξιολογείτο ως μία ισχυρή δεξαμενή ψήφων για τα κόμματα. Με αντίστοιχες εξυπηρετήσεις και κυρίως το χάρισμα αγροτικών δανείων ειδικά κοντά στον χρόνο των εκλογών. Γνωστά αυτά. Μόνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα τέλη της δεκαετία του ΄50 σε συγκέντρωση σε προεκλογική συγκέντρωση στην Λάρισα είχε απορρίψει αίτημα των συγκεντρωμένων αγροτών για επιπλέον ενίσχυσή τους από το κράτος. Και τελικώς τον ψήφισαν!
Αυτή η υπόθεση βεβαίως αποτελεί ένα νέο πεδίο λαμπρό για την αντιπολίτευση στο σύνολό της, ακόμη και για τα κόμματα εκείνα που έχουν «λερωμένη την φωλιά τους» τον τρόπο που αντιμετώπιζαν ευνοϊκά και παράτυπα τους αγρότες για συγκεκριμένα οφέλη. Θα χυθεί πολλή χολή και η τοξικότητα στην πολιτική ζωή αγγίζει πάλι το κόκκινο. Όμως το να μπει κανείς στη λογική του ποιος είναι εντιμότερος εμπεριέχει ένα σημαντικό κίνδυνο. Της ακύρωσης του πολιτικού συστήματος, με την εμπέδωση στη συνείδηση του κόσμου της αντίληψης ότι οι πολιτικοί εντάσσονται στην πολιτική για να του «φάνε» τα λεφτά του. Και ασφαλώς τα μέλη του Κοινοβουλίου μας δεν είναι λιγότερο έντιμα από τους λοιπούς πολίτες, μεταξύ των οποίων υπάρχουν αρκετοί που ενώ κλέβουν ενσυνειδήτως το κράτος, δεν τους λείπει το θράσος να υποστηρίζουν για τους πολιτικούς ότι «όλοι ίδιοι είναι».
