Το τραγικό συμβάν στα Τέμπη αποκάλυψε την διάλυση ενός δημόσιου Οργανισμού. Μία διάλυση που επίσης αποκάλυψε διαχρονικές παθογένειες του ευρύτερου Δημόσιου τομέα, με ευθύνη ασφαλώς πολλών κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης.
Ευθύνη που αφορά και αυτούς που με το πνεύμα λαϊκισμού διαμόρφωσαν με ακατάλληλους ανθρώπους ένα μη λειτουργικό Δημόσιο αλλά και αυτούς που δεν φρόντισαν να διορθώσουν τις αμαρτίες των άλλων.
Όσον αφορά τις ελληνικές παθογένειες ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Hπάλαι ποτέ αθώα Αριστερά δεν είναι και τόσο αθώα. Διότι ασκώντας επί μισό σχεδόν αιώνα την δυναμική και βίαιη πολιτική του πεζοδρομίου, συνεχώς λαϊκίζοντας εκ τους ασφαλούς, παρεμπόδιζε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης. Και είναι το ίδιο ένοχη με αυτούς που δεν την έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος, διότι η Αριστερά –και οι σοσιαλιστές- τους αποκαλούσε κοινωνικά ανάλγητους. Έτσι λοιπόν έχουμε δύο ενόχους. Τους βίαιους αντιρρησίες και τους φοβισμένους και συμβιβασμένους πολιτικούς. Υπάρχει και τρίτος ένοχος. Μία κοινωνία που ψήφιζε τα ωραία λόγια που την βόλευαν. Αλλά μετά αγανακτούσε, μετανιωμένη. Όπως τώρα αυτοί που αποδοκίμασαν εκλογικά τον Τσίπρα. Και που συνεχίζουν να μην τον εμπιστεύονται. Κατά πλειοψηφία τουλάχιστον. Όλα εδώ πληρώνονται
