Εάν δεν είχε προηγηθεί η εισήγηση του μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, η απόφαση της Ιεράς Συνόδου περί θεσπίσεως γάμου πολιτικού μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου θα ήταν απλώς μία ακόμη άσκηση εξευρέσεως σημείου ισορροπίας στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας.
Ή, μάλλον, μιας «ισορροπίας» στις σχέσεις μεταξύ του προέδρου της Ιεράς Συνόδου και Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πρόκειται για συνήθη πρακτική εις την οποία επιδόθηκε επιτυχώς ο κ. Ιερώνυμος, όταν κατηγορήθηκε από την πολιτική «Δεξιά» διότι συνομολόγησε με τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα συμφωνία «εκσυγχρονισμού» των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας. Για να υπαναχωρήσει στη συνέχεια – ως «εξαπατηθείς» από τον πρώην πρωθυπουργό, έπειτα από σφοδρή αντίδραση των ιερέων και της Ν.Δ., για λόγους αποκλειστικά πολιτικούς.
Εις την αρχή της εισηγήσεώς του, ο μητροπολίτης Νικόλαος έκρινε σκόπιμο να επισημάνει, αναφερόμενος στη στάση της Εκκλησίας, πως «εάν σιωπήσει ή αδρανήσει, αυτοκαταργείται». Για να ακολουθήσει εκτενέστατη επιστημονική και θεολογική διαπραγμάτευση του ζητήματος, δίχως να αποφύγει σχολιασμό των επιλογών του κ. Μητσοτάκη. «Είναι οι δύο-τρεις μη θεσμικοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού που επιβάλλουν τις επιλογές τους στην πλειοψηφία των εκλεγμένων από τον λαό βουλευτών της κυβερνήσεως», είπε ο κ. Νικόλαος, τονίζοντας εν κατακλείδι ότι «η κρίση είναι πνευματική και, δυστυχώς, πολύ βαθιά».
Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου υπήρξε απολύτως απορριπτική της κυβερνητικής πρωτοβουλίας, με όρους θεολογικούς – εάν ήταν δυνατόν ποτέ να είχε συμβεί αλλιώς. Και εξουσιοδοτεί «κάθε σεβασμιώτατο μητροπολίτη να προχωρήσει εντός της επαρχίας κατά την έμφρονα ποιμαντική του κρίση σε πρωτοβουλίες ενημερώσεως και ευαισθητοποιήσεως» των πιστών. Η Ιερωνύμειος ισορροπία κατίσχυσε εκ νέου και, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, ο κ. Μητσοτάκης εξέφρασε τον σεβασμό του προς τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου και την Εκκλησία, διευκρινίζοντας ότι θα κάνει τα δικά του.
Μετά τα διαδραματισθέντα εν Ελλάδι, συνήλθε και η Ιερά Σύνοδος υπό τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο και επανέλαβε πως η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει άλλη μορφή συμβιώσεως πλην της «εν Χριστώ ενώσεως ανδρός και γυναικός». Προσέθεσε, ωστόσο, ότι «τα μέλη της Εκκλησίας» που συνάπτουν άλλες μορφές συμβιώσεως «πρέπει να αντιμετωπίζονται μετά ποιμαντικής ευθύνης και εν Χριστώ αγάπης». Το θέμα, ως εκ τούτου, έκλεισε.
