Εδώ και χρόνια συστηματικά το μιντιακό και δι’αυτου το πραγματικό σύστημα εξουσίας πυροβολεί την πολιτική εκπροσώπηση της χώρας, πολλές φορές δικαιολογημένα και άλλες τόσες αδικαιολόγητα.
Συστηματικά αναδεικνύει θορυβωδώς τα αρνητικά πρότυπα του ψεύδους,της λαμογιάς, του λαϊκισμού, της ελαφρότητας που εισέβαλαν στη δημόσια ζωή. Αγνοεί όμως εξίσου συστηματικά τα θετικά πρότυπα του ευσυνείδητου, του εντίμου, του πατριώτη, του υπευθύνου και αποτελεσματικού πολιτικού, που αφοσιώνεται στο λαό, το έθνος και την πατρίδα του και συνεχίζει ταπεινά να προσφέρει.
Περιφρονείται, χλευάζεται και ισοπεδώνεται όποιος πραγματικά αποφάσισε σε βάρος του εαυτού του και της οικογενείας του να αφοσιωθεί στα κοινά. Με την προπαγάνδα που επικρατεί τον αντιμετωπίζει καχύποπτα ακόμα και το στενό του περιβάλλον.
Μέτρο όλων των αποφάσεων της πολιτείας είναι ότι όλοι οι πολιτικοί είναι εξοφίτσιο «ανέντιμοι και άχρηστοι».Η εικόνα κυριαρχεί επί της ουσίας. Έτσι σταδιακά αποθαρρύνονται να μπουν στα κοινά οι ικανοί και οι έντιμοι. Η πολιτική γίνεται το χόμπι των πλουσίων, των επωνύμων ή αυτών που τυχοδιωκτικά αποφάσισαν να γίνουν υπάλληλοι συμφερόντων, χωρίς να παίζει ρόλο η ποιοτική αξιολόγηση.
Τα κόμματα έπαψαν να αντιμετωπίζονται ως οχήματα της δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών. Οι κυβερνήσεις εδώ και χρόνια έχουν ξεχάσει να αναφέρονται στο λαό που τις αναδεικνύει. Αναφέρονται στην τρόικα, στους θεσμούς, στους δανειστές, στα συνδικάτα, στις ομάδες πίεσης, στους επιχειρηματικούς ομίλους, όχι όμως στους εντολείς τους, δηλαδή στους πολίτες, στο λαό που τους ανέδειξε.
Επιτυχημένος Πολιτικός θεωρείται ο θορυβώδης και συστηματικός επισκέπτης των τηλεοπτικών παραθύρων, που υποκατέστησε την πολιτική με την επικοινωνία και τις δημόσιες σχέσεις. Αυτός που βρίζει τον αντίπαλο, φανατίζει τον οπαδό και έχει σύμβουλο του την προσωπική ανασφάλεια και τη ματαιοδοξία.
Σπανίζει το πρότυπο του πολιτικού που είναι διαχειριστής κρίσεων(crisis manager), παραγωγός αποτελεσμάτων(project manager) και οραματιστής(dreamer).
Αυτοί που συστηματικά καλουπώνουν το πολιτικό σύστημα για να το ελέγχουν, δεν αντιλαμβάνονται ότι :
α) Ο πολιτικός (crisis manager) οφείλει να εκπαιδεύεται ψυχικά και διανοητικά μια ζωή, για να πάρει μια απόφαση σε μία στιγμή, που θα επηρεάσει τη ζωή των πολλών για πολλά χρόνια.
β) Ο πολιτικός(project manager) οφείλει να εργάζεται συστηματικά και αθόρυβα για την γρήγορη παραγωγή αποτελεσμάτων, έργων για τον τόπο,τη χώρα και τους πολίτες της από τα οποία θα αξιολογείται.. Τέλος
γ) Ο οραματιστής πολιτικός (dreamer) οφείλει να οριοθετεί πειστικά ένα Εθνικό Όραμα μέσα στο οποίο θα χωρούν τα προσωπικά όνειρα του καθενός, ώστε οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές να είναι υπόθεση όλων και όχι λίγων εκλεκτών, έχοντας έτσι μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.
Η απαξίωση και η αποδυνάμωση του κοινοβουλευτικού συστήματος δεν αποτελεί διόρθωση, αλλά πλήγμα στον πυρήνα της ίδιας της Δημοκρατίας.
Η υποκατάσταση των πολιτικών από τεχνοκράτες της γνώσης ή επιχειρηματίες της αγοράς δεν δίνει λύση, γιατί μεγαλώνει και δε σμικρίνει την απόσταση της εξουσίας από το λαό, δημιουργώντας συγκρούσεις, λαϊκισμούς, ταξικές λογικές διακυβέρνησης.
Πολιτική, Αγορά και Τεχνοκρατία πρέπει να λειτουργούν συμπληρωματικά, αλληλοελεγκτικά και αποτελεσματικά, χωρίς η μια να εκτοπίζει ή να συκοφαντεί την άλλη. Η Τεχνοκρατία οφείλει να παράγει σύγχρονη γνώση, η Αγορά πλούτο και η Πολιτική Εθνικό Όραμα και Κανόνες που θα διευκολύνουν τη δημιουργία απενοχοποιώντας μεν το κέρδος και τη φιλοδοξία, προστατεύοντας δε το εθνικό, δημόσιο, κοινωνικό και λαϊκό συμφέρον.
Όσο δε λειτουργεί αρμονικά αυτή η Νέα Οριζόντια Διάκριση των Εξουσιών, όσο ο λαϊκισμός συγκρούεται με τον ελιτισμό, ο εθνικισμός με τον εθνομηδενισμό, ο απόλυτος κρατισμός με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, όσο εγκαταλείπεται το μέτρο και η μετριοπάθεια, η λογική και ο ρεαλισμός, η ισότητα ευκαιριών και η κοινωνική δικαιοσύνη, ο μεσαίος χώρος, όσο πλήττεται η παραγωγική μεσαία τάξη, τόσο οι πολίτες θα στρέφονται στα Άκρα και της Ακρότητες της Δεξιάς ή της Αριστεράς. Θα αδιαφορούν για την πολιτική. Θα εγκαταλείπουν τη χώρα αποδυναμώνοντας όχι μόνο τη Δημοκρατία αλλά και την ίδια την ύπαρξη της πατρίδας.
Η ισοπεδωτική απαξίωση της πολιτικής και όλων συλλήβδην των πολιτικών “γκρεμίζει τα τείχη της πόλης”. Δίνει σε ξένους τα κλειδιά συμπαρασύροντας προς τα κάτω διοίκηση, δικαιοσύνη, αγορά, κοινωνία, την ίδια την Ελλάδα.
Αν λοιπόν κάτι πρέπει να αλλάξει είναι να επιλεγούν τα σωστά πρόσωπα και δι’ αυτών να εγκαθιδρυθούν οι νέες νοοτροπίες, όχι όμως με κριτήριο την ηλικία, την ομορφιά, την εφήμερη λάμψη, αλλά με κριτήριο την ποιότητα, την αποτελεσματικότητα, την αφοσίωση στον εθνικό στόχο, την αξιοσύνη.
Η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν τη μοναδική ευκαιρία να επιτύχουν κάτι τέτοιο αλλάζοντας την εποχή και δε πρέπει να την αφήσουν αναξιοποίητη.
*του Δρ. Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη, επισκέπτη Καθηγητή Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, πρ. Υπουργού & τ. βουλευτή Ροδόπης
Eφημερίδα Νέα Σελίδα 05/11/2017
