Σε νεφέλωμα αστάθειας

Α​​πό την άνοιξη του 2010, η οικτρώς αποτυχούσα πολιτική τάξη της χώρας, με κύριο καταλύτη της καταστροφής τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις εκδοχές του, ανέλαβε μία απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνει η Ελλάς πάση θυσία στο ευρωπαϊκό σύστημα. Η ανακοινωθείσα την Παρασκευή συμφωνία «μεγάλων μεταρρυθμίσεων» από τον πρόεδρο του Εurogroup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ δημιουργεί τη βεβαιότητα ολοκληρώσεως της αξιολογήσεως. Αλλά εάν η Ελλάς σωθεί από τη βάσανο της τελευταίας επταετίας θα παραμείνει για καιρό ζήτημα προς απόδειξη.

Το ουσιώδες είναι ότι στη διάρκεια αυτής της περιόδου ουδέποτε οι ηγέτες μας κατέστησαν σαφές στους ψηφοφόρους τους ότι η «ευρωπαϊκή προσαρμογή» προϋποθέτει την πλήρη σάρωση του υφισταμένου οικονομικού συστήματος. Ισως διότι δεν το αντελήφθησαν. Ισως διότι εάν το αποτολμούσαν η τάση εξόδου από την Ενωση και από το ευρώ θα έπαιρνε διαστάσεις ανεξέλεγκτες.

Η παρούσα κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, κατά τη «μαραθώνια διαπραγμάτευση», εισήγαγε μία ταξική διάσταση, ως «προασπιστής» των ασθενέστερων κοινωνικώς στρωμάτων. Ματαία η προσπάθεια, από μιαν άποψη, διότι η δεσπόζουσα αντίληψη –είτε αυτή αποδοθεί στην παγκοσμιοποίηση είτε οπουδήποτε αλλού– είναι απλούστατα αμείλικτη.

Μόνη διέξοδος του κ. Τσίπρα είναι η μετωπική επίθεση εναντίον της ανώτερης μεσαίας και της ανώτατης ή μεγαλοαστικής τάξεως. Κατέφυγε λοιπόν στο οπλοστάσιο της εκπεσούσης μαρξιστικής αριστεράς. Εξ ου και η κακοφωνία, που εκπορεύεται διαρκώς από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα συνεχή «μνημόσυνα», τα εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά την «κληρονομιά» αυτή διεκδικεί και φυσιολογικώς ανήκει στο ΚΚΕ.

Ο άλλος κυβερνητικός εταίρος, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ κ. Πάνος Καμμένος, φιλοδοξεί να εκφράσει τη Λαϊκή Δεξιά, μετά τη φιλελευθεροποίηση της Νέας Δημοκρατίας. Πέραν των πατριωτικών τόνων που υιοθετεί έναντι της Τουρκίας, έχει αναλάβει τη στήριξη της Εκκλησίας και αυτός ο ρόλος του αναγνωρίσθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο κύριο Ιερώνυμο.

Μόνον που η συντηρητική παράταξη, εδώ και έναν αιώνα, διαχειριζόταν τα ελληνοτουρκικά με αποφασιστικότητα, βεβαίως, αλλά και αυτοσυγκράτηση και σύνεση. Το ριψοκίνδυνο και τυχοδιωκτικό, ενίοτε, εχαρακτήριζαν τους Φιλελεύθερους του Ελευθερίου Βενιζέλου και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Οσο για την Εκκλησία της Ελλάδος το πρόβλημα δεν προέρχεται μόνον από τις ιδεοληψίες της εγχωρίου Αριστεράς, αλλά κυρίως από την αγνωστικιστική αντίληψη που επιβάλλει η Ενωση.

Στη διάρκεια της επταετίας διαδοχικοί ηγέτες της Ν.Δ. ανέλαβαν αυτοδικαίως τη διάσωση της «αστικής» τάξεως. Μόνον που εις την Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία των αστών αποτελείται από αυτοαπασχολούμενους, ιδιοκτήτες ακινήτων, καταστηματάρχες, μικροεπιχειρηματίες και εμπόρους, οι οποίοι εν πολλοίς κινούνται εκτός της κυριάρχου τάσεως των «μεγάλων σχημάτων» και είναι ως εκ τούτου καταδικασμένοι είτε σε εξαφάνιση ή σε επώδυνη προσαρμογή.

Εν ολίγοις η διαδικασία εξευρωπαϊσμού επιχειρείται από όσους άσκησαν ή πρόκειται να ασκήσουν την εξουσία στο μέλλον στη βάση κοινωνικών αναφορών και δεδομένων, που πλέον δεν ισχύουν. Κατά συνέπεια οδηγούμεθα σε πλήρη ανατροπή, εάν υποθέσουμε ότι η Ελλάς θα παραμείνει στον «σκληρό πυρήνα» ή εάν τελικώς η Ενωση θα αντιμετωπίσει επιτυχώς την πρόκληση της νέας Δεξιάς ή τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται. Εως τότε θα κινούμεθα σε νεφελώδη ασάφεια.

Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ