Στην τελευταία δημοσκόπηση (ALCO) καταγράφηκε μία πολύ έντονη ανησυχία των πολιτών για τον ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου με την Τουρκία.
Αυτή η ανησυχία δεν προκύπτει μόνο από τις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις αλλά και από το γεγονός ότι το καθεστώς Ερντογάν δεν αφήνει συνήθως περιθώρια προώθησης μία συνεργασίας και συνεννόησης επί δικαίας βάσεως. Και ιδού γιατί:
Πρώτον η Τουρκία είναι παγίως συντονισμένη στην συνέχιση ενός διαλόγου με την Ελλάδα, πέραν του αναγνωρισμένου από την χώρα μας πλαισίου. Δηλαδή επί των θεμάτων που δεν θεωρούσε η Ελλάδα ότι είναι αντικείμενα διαλόγου.
Δεύτερον η Τουρκία δεν αίρει την πολεμική απειλή του casus belli, στην περίπτωση που η Ελλάδα προχωρούσε στην επέκταση των χωρικών υδάτων της.
Τρίτον η Τουρκία μας υπενθυμίζει ότι έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο, κάτι που σε τελευταία ανάλυση νομιμοποιείται να το επικαλεσθεί, μετά από τη συμφωνία της Μαδρίτης. Με αποκορύφωμα το ιδεολόγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας» που προβάλλει τα τελευταία χρόνια.
Τέταρτον, κατά την Τουρκία, οποιαδήποτε διεθνής συμφωνία, για να υλοποιηθεί πρέπει να είναι αποδεκτή και από αυτήν και να μη γίνεται καταχρηστική εφαρμογή της από την άλλη χώρα. Με τον τρόπο αυτό προσπαθεί να αποφύγει τις υποχρεώσεις της για την αποδοχή της στρατικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, αλλά και της ελληνικότητας των περί το δωδεκανησιακό σύμπλεγμα νησίδων και βραχονησίδων.
Πέμπτον η Τουρκία επιμένει στη λύση της συνομοσπονδίας στην Κύπρο. Κάτι βεβαίως που δεν εξασφαλίζει τη δίκαιη λύση του Κυπριακού. Εκτός ένα δεχθούμε την παλαιότερη ειρωνική παρατήρηση διπλωμάτου, ότι η λύση αυτή που προτείνει η Τουρκίας θα είναι μεταβατική «μέχρι να καταλάβουν και το λοιπό νησί».
