Με δικαιολογημενο το ελληνικό ενδιαφέρον, εδώ και καιρό, για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών ίσως θα πρέπει να δούμε το ζήτημα μέσα από ένα ρεαλιστικό πρίσμα.
Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί υπάρχει και το ευτράπελο του παρελθόντος. Όπως ήταν η περίπτωση του Τζίμμυ Κάρτερ η εκλογή του οποίου συνοδεύτηκε στην Ελλάδα και στην Κύπρο από τους ήχους της καμπάνας των Εκκλησιών, καθώς και στις δύο χώρες πίστευαν στην άμεση αμερικανική παρέμβαση τόσο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις όσο και για την επίλυση του Κυπριακού. Οι Κύπριοι ακόμη περιμένουν...
Βεβαίως οι Ηνωμένες Πολιτείες δια του σημερινού υπουργού των Εξωτερικών, του Πομπέο, δεν έχουν φεισθεί καλών λόγων υπέρ της Ελλάδος εκφράζοντας έτσι την αμερικανική ανησυχία για τα όσα προκαλεί στην Ανατολική Μεσόγειο η Τουρκία. Όμως και αυτές οι τοποθετήσεις που αναγνωρίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας –καθώς και ότι η χώρα μας είναι θύμα της τουρκικής επιθετικότητας- έχουν διατυπωθεί λαμβανομένων υπόψιν των εξής δεδομένων:
Πρώτον ότι εν όψει των αμερικανικών εκλογών δεν θα ήθελε η Ουάσινγκτον αναφλέξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, συνυπολογιζομένων των αμερικανικών συμφερότων στην ευρύτερη περιοχή.
Δεύτερον, πάλι λόγω των αμερικανικών εκλογών, όλοι οι υποψήφιοι και όσοι τους εκπροσωπούν ή συνεργάζονται μαζί με τους δύο υποψηφίους, είναι υποχρεωμένοι να λάβουν υπόψιν το ισχυρό ελληνικό στοιχείο που εκπροσωπεί η εκεί ομογένειά μας.
Αντίστοιχη «αγωνία» για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών είχαμε δείξει και στο παρελθόν με την εκλογή του Μπους του νεότερου όταν είχε αντίπαλο τον Γκορ. Επιστεύετο μάλιστα ότι αν εξελέγετο ο Γκορ θα είχε σπουδαίο ρόλο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας ο Ρίτσαρντω Χόλμπρουκ που εγνώριζε καλά τόσο το κυπριακό πρόβλημα όσο και τα προβλήματα των σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία και θα προωθούσε λύσεις. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι στην διακυβέρνηση Κλίντον επιφανή θέση κατείχε και ο «δικός μας» Τζόρτζ Στεφανόπουλος. Τα προβλήματα όμως παραμένουν ενώ η τακτική Ερντογάν τα έχει κάνει οξύτερα.
Αυτή την στιγμή εκείνο που μετράει και έχει την σημασία του είναι η αναβάθμιση της αμυντικής συνεργασίας των ΗΠΑ με την Ελλάδα. Από την Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη οι συμφωνίες και οι στρατιωτικές υποδομές που προβλέπουν καθώς και οι αμερικανικές δυνάμεις που έχουν ως βάση την χώρα μας ή ναυλοχούν σε ελληνικές λιμενικές εγκαταστάσεις, έχουν δείξει την αναβάθμιση της χώρας μας ως παράγοντος της περιοχής, σε στρατιωτικό πλαίσιο. Σε αυτό ασφαλώς έχει συμβάλει και η τουρκική κλίση προς την Ρωσία και η αμερικανική πρόθεση να μην αφήσει την Τουρκία να εξελιχθεί σε ανεξέλεγκτη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, λαμβανομένης υπόψιν της αναξιοπιστίας της.
Αυτά είναι δεδομένα που δεν αλλάζουν και συγχρόνως αποτελούν ένα εχέγγυο ασφάλειας για την χώρα μας. Από αυτό το σημείο όμως και μετά, υπάρχει μεγάλη διαφορά μέχρι την επίλυση των σοβαρών εκκρεμοτήτων στα εθνικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού, στα οποία τον πρώτο λόγο και ευθύνη έχουμε εμείς.
