Δεν είναι αδικαιολόγητη η απογοήτευση της διαχρονικής πολιτικής της μη αναμιξης και των ίσων αποστάσεων της Ατλαντικής Συμμαχίας από τις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος, ενός πιστού κράτους-μέλους.
Η Ελλάδα πορεύεται μόνη, στις σχέσεις της με τον προκλητικό γείτονα, υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει έναν ταραξία σε μία πολύπαθη περιοχή με συγκεκριμένη γεωστρατηγική σημασία. Ίσως όμως και παρά τις απλώς φραστικές κατ’ αρχάς, εκδηλώσεις συμπαραστάσεως των Συμμάχων, τα πράγματα να ανταποκρίνονται περισσότερο στην γνωστή φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι στην διπλωματία και στην πολιτική πολλά πράγματα λέγονται και δεν γίνονται και πολλά γίνονται αλλά δεν λέγονται. Κι αυτό διότι πλέον αντιλαμβάνεται και ο διεθνής παράγοντας ότι η Τουρκία όχι μόνο δεν είναι ένας αξιόπιστος εταίρος αλλά, αντιθέτως, εξελίσσεται σε υπονομευτή της σταθερότητας στην ευρύτερη, αλλά και ήδη ασταθή περιοχή.
Βεβαίως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είχαμε την ακύρωση της πώλησης των Αμερικανικών F-35 στην Τουρκία, αλλά αυτή η κίνηση αποφασίστηκε περισσότερο επειδή η στάση Ερντογαν δεν εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή και δημιουργεί αστάθεια και λιγότερο επειδή είναι προκλητικός ο Τούρκος Πρόεδρος προς την χώρα μας.
Συμβολική βεβαίως σημασία είχε και η αποστολή, προ μηνών, ιταλικής φρεγάτας στην Κύπρο για την προστασία των ιταλικών συμφερόντων καθώς στις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ μετέχει μαζί με τους Γάλλους και η ιταλική ΕΝΙ, πλην όμως στη συνέχεια το πολλεμικό αυτό σκάφος απεσύρθη.
Η συνέχεια θα επιβεβαιώσει την διεθνή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα έναντι του ταραξία στην περιοχή και, βεβαλιως την συνέπεια παλαιών λόγων των Συμμάχων μας προς τις πράξεις τους,που είναι και το ζητούμενο μιας συμμαχικής αλληλεγγύης, καθώς η Τουρκία συνεχώς εκτραχύνεται...
