Μετά από πολλούς μήνες συζητήσεων σχετικά με τα επερχόμενα μέτρα, η κυβέρνηση συμφώνησε, χθες, πρωτομαγιά, το νέο 4ο μνημόνιο με τους θεσμούς. Τι σημαίνουν όμως τα νέα μέτρα, και είναι ή δεν είναι επιτυχία της κυβέρνησης η συμφωνία αυτή;
Η κυβέρνηση, από τη στιγμή που υποχώρησε στις πιέσεις του ΔΝΤ σχετικά με τη μείωση συντάξεων και τη μείωση του αφορολόγητου, προχώρησε στην πολιτική “διαφήμιση” της επιτυχίας μιας συμφωνίας που θα έχει αντίμετρα για την ελληνική κοινωνία. Αντίμετρα, τα οποία επί της ουσίας δεν υπάρχουν, διότι προϋποθέτουν πλεόνασμα 3,5% για να επιτευχθούν.
Η συμφωνία της κυβέρνησης για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης είναι μία παράδοση άνευ όρων στους δανειστές, είναι μία συμφωνία που ακόμη μία φορά αποδεικνύει την αδυναμία της κυβέρνησης για διαπραγμάτευση, από τη στιγμή που τα μέτρα επιβάλλονται και δεν είναι απόρροια συζήτησης.
Η κυβέρνηση έχει απωλέσει από την πρώτη ημέρα ανάληψης της εξουσίας τις όποιες κόκκινες γραμμές προεκλογικά πρόβαλε. Γιατί ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν παραιτείται σήμερα, που το αφορολόγητο μειώθηκε στα 5.681 ευρώ, όταν ο ίδιος είχε δηλώσει ότι θα το έπραττε στην περίπτωση που το αφορολόγητο έπεφτε κάτω από τα 9.000 ευρώ;
Η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί 13η σύνταξη και αντ’ αυτού κόβει και την 12η σύνταξη. Για παράδειγμα, ένας συνταξιούχος που παίρνει 720 ευρώ το μήνα και μέχρι τώρα δεν πληρώνει φόρο, θα πληρώνει φόρο πάνω από 600 ευρώ το χρόνο, οπότε από τη δωδέκατη σύνταξη θα παίρνει κάτι λιγότερο από 100 ευρώ.
Το μόνο θετικό που θα μπορούσε να καταλογίσει κάποιος στην κυβέρνηση είναι το πρωτογενές πλεόνασμα έφθασε το 2016 στο 3,9% του ΑΕΠ, το οποίο, όμως, λόγω του ότι προήλθε μόνο από σκληρή φορολογία δημιουργώντας ασφυξία στην αγορά, χωρίς ίχνος αναπτυξιακών μέτρων, αναγκάζει ακόμα και τους δανειστές να μην το λαμβάνουν υπόψη τους, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η φοροδοτική ικανότητα του πολίτη είναι μικρή και οριακή, και δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί ως ένα πλεόνασμα που θα μπορεί να δημιουργηθεί και την επόμενη χρονιά.
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, “στρίβειν δια του αρραβώνος”, κατηγορώντας την αντιπολίτευση ότι το τρίτο μνημόνιο είχε υπογραφεί από 255 βουλευτές, οπότε δεν μπορεί κανείς να παραπονείται για τα σημερινά μέτρα. Μάλλον ο Έλληνας πρωθυπουργός ξεχνάει ότι, μέσα σε έξι μήνες από την ημέρα που ανέλαβε, εκτός της επιβολής των Capital Controls, με τους χειρισμούς του ίδιου και της κυβέρνησής του, η χώρα έφθασε κοντά στην έξοδο από την ευρωζώνη. Αυτός είναι ο λόγος που η αντιπολίτευση, κρατώντας μία έντιμη στάση, χρεώθηκε μαζί με την ανικανότητα της κυβέρνησης τα λάθη Τσίπρα-Βαρουφάκη και κράτησε τη χώρα στο δρόμο του ευρώ. Επίσης, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το τρίτο μνημόνιο λήγει το καλοκαίρι του 2018.
Η υπογραφή του 4ου μνημονίου είναι μία προσωπική “επιτυχία” του Αλέξη Τσίπρα και του επιτελείου του, ο οποίος έκανε μία διαπραγμάτευση μόνος του, δεδομένου ότι τα μέτρα απεστάλησαν μονομερώς και δεν συζητήθηκαν. Ο λόγος καθυστέρησης της υπογραφής αφορούσε μόνο επικοινωνιακούς λόγους, καθότι, χωρίς να συνυπολογίζεται το κόστος της, το Μαξίμου προσπαθούσε να βρει μία εύπεπτη λύση παρουσίασης της σκληρής πραγματικότητας στους Έλληνες πολίτες.
Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε μέσα σε δύο χρόνια να κάνει δύο εκλογές, ένα δημοψήφισμα, να εφαρμόσει Capital Controls και να υπογράψει δύο μνημόνια σε δύο χρόνια. Μόνο που το δεύτερο πανηγυρίζει διότι, ενώ το υπέγραψε αυτός, “άλλος” θα κληθεί να το εφαρμόσει, αναλαμβάνοντας σίγουρα το ρόλο που γνωρίζει καλά, αυτόν της αντιπολίτευσης, κατά τον οποίο για ακόμη μία φορά θα βαφτίσει το κρέας ψάρι και θα κατηγορεί τους επόμενους για τα δικά του πεπραγμένα.
