Το ότι υπάρχει κόπωση στην κοινωνία δεν υπάρχει αμφιβολία. Όμως οι πολίτες θα πρέπει να ζυγίσουν την αξία της ανθρώπινης ζωής -και της δικής τους- από την μια πλευρά και την χαλάρωση των μέτρων που επιβάλλονται για την δική τους προστασία από την άλλη.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη αφορά την κυβέρνηση. Αναγνωρίζοντας την κόπωση αυτή της κοινωνίας και θέλοντας για ευνόητους λόγους να μην υποστεί το κόστος της κατά τα άλλα υπεύθυνης στάσης της που κάποιοι δεν την αναγνωρίζουν, μπορεί να υποκύψει σε κάποιες λαϊκές απαιτήσεις για να ικανοποιήσει την κοινωνία. Θα είναι προσωρινή η ικανοποίηση αυτή διότι το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο. Η Γαλλία είναι σε καραντίνα. Στην Αυστρία είναι σε απόγνωση. Και στην Ιταλία αυξάνονται εφιαλτικά τα κρούσμστα.
Κωδικοποιώντας τα ανωτέρω δεν είναι και τόσο επιτακτικό να ξαμολυθούν οι πολίτες το Πάσχα στην επαρχία. Σε τελευταία ανάλυση αν -λέμε αν- μετά την μαζική έξοδο διαπιστωθεί νέα αύξηση κρουσμάτων, οι μομφές κατα της κυβέρνησης θα είναι περισσότερες και μεγαλύτερες από εκείνες που θα δεχόταν αν, λ.χ. επέμενε στην αυστηρότητα των μετακινήσεων. Έτσι συμβαίνει συνήθως και αυτό είναι το κόστος που πληρώνουν οι κυβερνήσεις.
Αν σε όλα αυτά υπολογίσουμε τις αντιφατικές πολλές φορές απόψεις των λοιμοξιολόγων οι οποίοι αρχίζουν στις μεταξύ τους έριδες να μιμούνται τους... σεισμολόγους, αντιλαμβάνεται κανείς και πόσο δύσκολες είναι οι κυβερνητικές αποφάσεις αλλά και σε τι σύγχυση βρίσκεται και αυτή η κοινωνία που κατά τα άλλα ζητά και την χαλάρωση.
Συμπερασματικά. Πλέον οι όποιες αποφάσεις δεν είναι ούτε θέμα λοιμοξιολόγων ούτε πολιτικής. Είναι ζήτημα λογικής. Που αναζητείται...
