του Ηλία Γ. Σιδέρη
Με το νέο σχέδιο νόμου που έχει τεθεί σε διαβούλευση και αναμένεται η επεξεργασία του στο Κοινοβούλιο, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να δώσει δικαίωμα ψήφου σε ανήλικους 17 ετών και άνω. Αν ήθελε υποτεθεί, ότι για το ηλικιακό αυτό ζήτημα, θα εφαρμοστεί όσα ήδη εφαρμόζονται και τώρα, ότι δηλαδή θα μπορούν να ψηφίζουν όλοι όσοι, όχι απλώς έχουν συμπληρώσει το 17ο έτος της ηλικίας τους, αλλά όσοι πρόκειται να το συμπληρώσουν εντός του έτους στο οποίο διεξάγονται οι εκλογές, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι παρέχεται δικαίωμα ψήφου ακόμη και σε ανθρώπους της ηλικίας της Α΄Λυκείου!
Και εάν το όλο ζήτημα ετίθετο στη δημόσια συζήτηση επί ικανό χρονικό διάστημα, ίσως και να πείθονταν τελικώς και οι πιο δύσπιστοι. Όμως, είναι σαφές ότι η δικαιολογία της κυβέρνησης ότι «πρέπει να δοθεί το δικαίωμα στα νεότερα μέλη της κοινωνίας μας, να αποφασίζουν, αφού αυτοί θα ζήσουν τις μελλοντικές συνέπειες της κρίσης», δίνει το δικαίωμα σε κάποιο κακεντρεχή, να θεωρήσει εξ΄αντιδιαστολής, ότι στους γηραιότερους -π.χ. άνω των 90- που προφανώς δεν θα ζήσουν τις συνέπειες της κρίσης, θα έπρεπε να τους αφαιρεθεί το δικαίωμα της ψήφου. Η δικαιολογία, λοιπόν, πάσχει.
Τίθενται, επιπλέον, νομικά ζητήματα. Οι κάτω των 18 θεωρούνται ανήλικοι και έχουν περιορισμένα δικαιώματα και φυσικά μπορούν να δικαιοπρακτούν άκρως περιοριστικά, τις περισσότερες φορές, δε, μόνο με συναίνεση του δικαστηρίου. Όχι μόνο επί αστικών δικαιοπραξιών, αλλά και επί εγκληματικών ενεργειών, ο ποινικός νομοθέτης αντιμετωπίζει διαφορετικά έναν άνθρωπο 18 ετών και μιας μέρας, από έναν 18 παρά μία ημέρα. Τι θα συμβεί σε αυτή τη περίπτωση; Ο ανήλικος θα είναι ικανός να ψηφίσει, αλλά ανίκανος να δεχτεί μια κληρονομιά ή να αγοράσει ένα ακίνητο; Ή μήπως η κυβέρνηση σκοπεύει να αλλάξει όλη τη νομοθεσία, μονάχα με σκοπό να δώσει δικαίωμα ψήφου σε ανθρώπους που θεωρεί εκλογική του πελατεία;
Είναι, σαφές, ότι ο εκλογικός νόμος -συμφωνείς ή διαφωνείς- είναι ίσως μετά το Σύνταγμα, ο υπέρτατος Νόμος του κράτους. Δυστυχώς, όμως, ουδεμία σοβαρότητα διακρίνεται στην επεξεργασία του, αφού ούτε επιστολική ψήφος συζητείται (ακόμα και εντός της Ελλάδος), ούτε το αντίστοιχο δικαίωμα των Ελλήνων του εξωτερικού, ούτε τρόποι για την ενίσχυση της συμμετοχής. Είναι σαφές, ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κάνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρώτος διατύπωσε ο Arthur Clarke ως ορισμό του πολιτικάντη: Νομοθετεί με την σκέψη στις επόμενες εκλογές, και όχι με την σκέψη στις επόμενες γενιές.
