Η ανακοίνωση του Πάμπλο Ιγκλέσιας ότι αποχωρεί από την πολιτική κονίστρα στην Ισπανία σήμανε το τέλος μιας πολιτικής πορείας, που απέτυχε στο στόχο της να φέρει την επανάσταση στη χώρα.
Χρησιμοποιώντας μεσσιανικούς τόνους στις ομιλίες του και ρήσεις από τον Γκράμσι μέχρι τον Καντ και το Game of Thrones ο δεινός γητευτής με τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όπως σημειώνει η Corriere della Sera, καλλιέργησε τον μύθο του για να εξελιχθεί σ’ έναν από τους πιο αγαπημένους, αλλά ταυτόχρονα και πιο μισητούς πολιτικούς στην Ισπανία. Ο Ιγκλέσιας ισχυριζόταν ότι εμπνεύστηκε από τη Νταενέρις Ταργκάριεν του Game of Thrones, που απελευθέρωσε σκλάβους από τα δεσμά τους διακηρύσσοντας: «Δεν είμαι εγώ που σας απελευθερώνω, η ελευθερία σας ανήκει».
Για κάποιους ήταν ένα φαινόμενο, για άλλους ένας μυθομανής. Στην πραγματικότητα γεννήθηκε επαναστάτης και «πέθανε» Σοσιαλδημοκράτης. Αρχικά κατηγόρησαν τον Ιγκλέσιας ότι έπαιρνε λεφτά από τη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβεζ. Και σίγουρα έτρεφε σεβασμό για τις ηγετικές φυσιογνωμίες της αριστεράς στη Λατινική Αμερική, τραγουδώντας “el pueblo unido” («Λαός ενωμένος») στο φινάλε των ομιλιών του υψώνοντας τη γροθιά του. Ο Ιγκλέσιας απεχθανόταν ανοικτά τον Φελίπε Γκονζάλεζ και τους Ισπανούς Σοσιαλδημοκράτες που είχαν συνεισφέρει στην εδραίωση της δημοκρατίας και την ευημερία της χώρας. Ευφυής επαναστάτης ήταν ο πρώτος που εκμεταλλεύτηκε την κόπωση των συμπατριωτών του με τα κόμματα του κατεστημένου, ο πρώτος μετα-μοντέρνος πολιτικός της Ισπανίας, που γεννήθηκε από το talk show, Τuerka, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το κίνημα των Αγανακτισμένων και την κατάληψη της κεντρικής πλατείας Puerta del Sol της Μαδρίτης.
Η άνοδος και η μεταμόρφωση...
Σ’ αυτό το πολιτικό κλίμα της συσσωρευμένης λαϊκής δυσαρέσκειας για ένα πολιτικό σύστημα απομακρυσμένο από τις κοινωνικές ανάγκες και βαθιά διεφθαρμένο, οι Podemos κάλπαζαν στις δημοσκοπήσεις και την παραμονή των εκλογών του 2016 ο Ιγκλέσιας μιλούσε για την πιθανότητα να ξεπεράσει το κόμμα του τους Σοσιαλιστές. Αλλά η πραγματικότητα πάντα τον απογοήτευε, ενώ έρχονταν διάφορα επεισόδια να σκιάσουν τη ζωή και τα όνειρά του. Χώρισε από τη σύντροφό του, άλλο ένα αστέρι των ΜΜΕ, την κομμουνίστρια Τάνια Σάντσεθ κι απέκτησε τρία παιδιά με την επόμενη, την Ιρένε Μοντέρο, που προώθησε ως υπαρχηγό του κόμματος. Έχασε το δεξί του χέρι, τον Χουάν Κάρλος Μονεδέρο, που είχε μελετήσει επί χρόνια ιδίως τα πειράματα της Λατινικής Αμερικής, κατηγορήθηκε για φοροδιαφυγή και ύποπτες οικονομικές συναλλαγές με τη Βενεζουέλα, είδε το κόμμα του να σπάει στα δύο, όταν ο πρώην υπαρχηγός του Ινίγο Ερεχόν αποχώρησε για να δημιουργήσει ένα κίνημα που κέρδισε διπλάσιες ψήφους απ’ ό,τι οι Podemos στη Μαδρίτη. Και πάνω απ’ όλα είναι ο ηγέτης με το υψηλότερο ποσοστό δυσαρεστημένων με το έργο του μολονότι έχει ακόμη αφοσιωμένους οπαδούς – ο αριθμός των οποίων, ωστόσο, φθίνει διαρκώς.
Επί σειράν ετών ο Ιγκλέσιας συνέχισε να θριαμβεύει στο ένα μετά το άλλο τα ντιμπέιτ με τους αντιπάλους του, αλλά και να αλλάζει διαρκώς γραμμή. Από την «επανάσταση» μετακινήθηκε στον ρεφορμισμό. «Κάπως σαν τον Τσίπρα, τον Έλληνα πρωθυπουργό που ήταν το πραγματικό σημείο αναφοράς του, ενώ ο Γκράμσι, ο Μπερλίνγκουερ, ο Τσε και η βασίλισσα Καλίσι [του Game of Thrones] ήταν τα φανταστικά», σχολιάζει η Corriere della Sera. Έτσι ο Ιγκλέσιας σταμάτησε προοδευτικά να τάσσεται υπέρ της αποχώρησης της Ισπανίας από το ΝΑΤΟ, της κρατικοποίησης «στρατηγικών εταιρειών», της αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους, της επιστροφής του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα εξήντα. Σταμάτησε να υποστηρίζει ότι ο βασιλιάς Φελίπε είναι απλώς «ο γιος ενός μονάρχη που επέλεξε ένας δικτάτορας», αλλά συνέχισε να εμφανίζεται δημοσίως με τζιν προς τέρψιν των φωτογράφων. Όταν εντάχθηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 2019 στη κυβερνητική συμμαχία με τον Πέδρο Σάντσεθ εξασφαλίζοντας σημαντικά πόστα εκτός από τον ίδιο και για τη γυναίκα του , είχε φροντίσει προηγουμένως να σταματήσει τις φραστικές επιθέσεις στον κλήρο και άλλους θεσμούς.
