Σε μία εκ βάθος συνέντευξη-εξομολόγηση φιλοξενείται στον σημερινό «Χ» ο Ευριπίδης Στυλιανίδης.
Ο πρώην υπουργός και νυν βουλευτής Ροδόπης, καταγράφει όλη την πολιτική του σταδιοδρομία, αναδεικνύοντας το πως διαχρονικά δεν δίστασε να αναμετρηθεί με την ελίτ των Αθηνών, με στόχο τη διεκδίκηση όσων αξίζει η Θράκη. Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ως πολιτικός αλλά κι ως άνθρωπος, απαντά σε πολιτικά αλλά κι ανθρώπινα ερωτήματα, υπό την ιδιότητα του πρώην υπουργού, του νυν βουλευτή αλλά και του επίκουρου καθηγητή Νομικής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου.
Θεωρείτε πως οι εξελίξεις στην Κεντροαριστερά και ειδικότερα στο ΚΙΝΑΛ επηρεάζουν τη Νέα Δημοκρατία και τις αποφάσεις του πρωθυπουργού;
-Θα μπορούσα να σας πω υποκριτικά με την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, ότι δεν μας αφορά τι γίνεται στους άλλους χώρους. Δεν θα το κάνω όμως, μιλώντας σας με ειλικρίνεια. Η πολιτική δεν ασκείται σε κενό. Αναπτύσσεται σε ενιαίο περιβάλλον, όπου οι επιδράσεις είναι αμφίδρομες. Τα κόμματα είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία, όπου το υψηλό επίπεδο νερού κατεβαίνει και το χαμηλό ανεβαίνει, ώσπου να συναντηθούν. Είμαι σίγουρος ότι σε αυτή της σχέση η Νέα Δημοκρατία έχει το υψηλότερο επίπεδο πολιτικής. Άρα εύχομαι από καρδιάς και το επίπεδο αφετηρίας των άλλων κομμάτων να κρατηθεί όσο πιο ψηλά γίνεται, ώστε να επιτευχθεί την επομένη ο πολιτικός πολιτισμός που χρειάζεται η πατρίδα μας.
Η ακριτική Θράκη βρίσκεται «κερδισμένη» μετά την πρόσφατη Ελληνογαλλική και Ελληνοαμερικανική Αμυντική Συμφωνία;
-Και οι δύο συμφωνίες είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία της Κυβέρνησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέδειξε άριστα αντανακλαστικά. Αξιοποίησε τη συγκυρία με τη συμφωνία AUKUS και τον επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και άρχισε να ανατρέπει την ισορροπία στην περιοχή αναβαθμίζοντας την αποτρεπτική δύναμη της Ελλάδας και τη γεωστρατηγική της σημασία. Η επιστροφή της εθνικής αυτοπεποίθησης αναμφισβήτητα επιδρά θετικά και στο αίσθημα ασφάλειας των ακριτών. Οφείλω όμως να σας υπενθυμίσω ότι οι Θρακιώτες την αποφασιστικότητα τους την απέδειξαν από νωρίς στον Έβρο, όταν μόνοι τους τις πρώτες ώρες προστάτεψαν τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά σύνορα από την οργανωμένη επίθεση των διακινητών και την απόπειρα εργαλειοποίησης μεταναστών και προσφύγων από την Τουρκία, ώσπου να κινητοποιηθεί αποτελεσματικά το κράτος και η ΕΕ και να επαναπροσδιοριστεί καθοριστικά η εθνική πολιτική πάνω στο θέμα.
Πώς κρίνετε τη στάση της Τουρκίας προς τη Θράκη, αλλά και τη στάση της ίδιου του αθηνοκεντρικού κράτους προς την περιοχή μας;
-Οι Θρακιώτες δεν φοβούνται την Τουρκία, γιατί την γνωρίζουν καλά. Φοβούνται περισσότερο την Ελληνική πολιτική, όταν αυτή αδιαφορεί για την περιοχή, την δημογραφική της αποδυνάμωση και την αναπτυξιακή της καθήλωση ή εγκλωβίζεται μέσα σε προσωπικά πάθη και μικροκομματικά συμφέροντα, χάνοντας την μεγάλη εικόνα. Είναι άδικο και επικίνδυνο οι Ελληνικές Κυβερνήσεις να θυμούνται τη Θράκη, μόνο όταν τους τη θυμίζει ο Τουρκικός εθνικισμός ή ο νεοοθωμανικός αναθεωρητισμός.
Η Θράκη έπρεπε να είναι συνεχώς παρούσα μέσα σε όλες τις κυβερνήσεις, διότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο για κάθε νέο υπουργό που δεν έχει ζήσει εδώ, όσο καλά και αν του το εξηγήσουμε, να κατανοήσει την πολυπλοκότητα των ισορροπιών στην περιοχή και να πάρει γρήγορα τις σωστές αποφάσεις. Αυτό που λέω δεν είναι ούτε προσωπικό, ούτε καν τοπικό παράπονο. Είναι εθνική ανησυχία. Εδώ οι εποχές δεν διαδέχονται η μια την άλλη αλλά συνυπάρχουν. Το αίσθημα περιφρόνησης και αδιαφορίας που βίωσε η περιοχή για πολλά χρόνια πριν το 2004 είχε αρνητικές συνέπειες όχι μόνο στην τοπική ανάπτυξη αλλά και στην εθνική ασφάλεια, την οικονομική εξωστρέφεια, την τουρκική παρεμβατικότητα και φυσικά στο ρόλο της μειονότητας που μπορεί με τις σωστές πολιτικές από «πρόβλημα» να μετεξελιχθεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα ακόμα και για τις σχέσεις μας με τους γείτονες μας.
Ας κάνουμε τώρα μία πολιτική… αναδρομή. Πότε είχατε την πρώτη σας επαφή με την πολιτική; Σε τί ηλικία και γιατί;
-Στην πολιτική μπήκα νωρίς και συνειδητά, από αγάπη για τον τόπο μου και πίστη στις δυνατότητες του. Στο Πανεπιστήμιο θύμωνα, όταν κάποιοι επειδή δεν μπορούσαν να μας ξεπεράσουν σε αξία, στα μαθήματα, στον αθλητισμό, σνόμπαραν την επαρχιώτικη καταγωγή μας, το ότι δεν τελειώσαμε κολλέγια, το ότι είχαμε περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες. Πρώτη φορά εκλέχθηκα ανεξάρτητος Πρόεδρος των μαθητών του 1ου δημοσίου Λυκείου Κομοτηνής, συγκρουόμενος με όλες τις κομματικές νεολαίες (και την ΟΝΝΕΔ) και κάποιους υποκριτές καθηγητές συνδικαλιστές τους ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς που ενώ δημόσια κατήγγειλαν την παραπαιδεία, έκαναν οι ίδιοι ιδιαίτερα μαθήματα στα πλουσιόπαιδα της πόλης. Εντάχθηκα αργότερα στην ΟΝΝΕΔ και τη ΔΑΠ ΝΔΦΚ, διότι θαύμαζα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως έναν αυτοδημιούργητο πολιτικό που έσπασε τα κατεστημένα της εποχής του, νίκησε την ψευτοΕΛΙΤ της Αθήνας που τον αποκαλούσε «χωριάτη» στην οποία και επιβλήθηκε, εδραιώνοντας μια δημιουργική αντίληψη κόντρα εξίσου στον Λαϊκισμό αλλά και στον Ελιτισμό. Σφράγισε την πορεία της Ελλάδας μέχρι την εποχή μας, χωρίς όμως ούτε στιγμή να ξεχνά από που ξεκίνησε. Η αναφορά του ήταν πάντοτε ο Λαός στον οποίο λογοδοτούσε και για τον οποίο δούλευε τόσο ο ίδιος όσο και οι συνεργάτες του.
Τί θεωρείτε πιο σημαντικό από τη διαδρομή σας ως υπευθύνου της ΔΑΠ ΝΔΦΚ ΔΠΘ, προεδρεύοντος του Συλλόγου φοιτητών και μέλος Κεντρικού Συμβουλίου της τελευταίας Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας;
-Η Νομική του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης υπήρξε για μένα όχι μόνο επιστημονικό αλλά και πολιτικό σχολείο. Ήμασταν οι πρώτοι στην Ελλάδα που περάσαμε σε απόφαση γενικής συνέλευσης φοιτητών της Νομικής Κομοτηνής, δηλ. ενός δημοσίου πανεπιστημίου, πρόταση υπέρ της συνύπαρξης ιδιωτικού και δημοσίου Πανεπιστημίου κόντρα στο άρθρο 16 του Συντάγματος. Τη δημοσιοποιήσαμε τότε μαζί με τον συμφοιτητή μου Μανώλη Κοττάκη στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, κόντρα στο Νόμο Πλαίσιο, σε μια φιλόξενη στήλη που μας προσέφερε ο Γ. Μαρίνος. Πολεμηθήκαμε από το ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά. Απειληθήκαμε μέχρι και με διαγραφή από τη ΝΔ, ώσπου η θέση μας υιοθετήθηκε ως κεντρική προγραμματική θέση. Η μάχη για το άρθρο 16 με στοιχειώνει ακόμα. Την πάλεψα το 2001 ως νέος βουλευτής και Συνταγματολόγος στην Επιτροπή Αναθεώρησης. Ξανά προσπάθησα ως Υπουργός Παιδείας το 2007. Πλησιάσαμε το στόχο αλλά μας άδειασε ξανά το ΠΑΣΟΚ και μας πολέμησε ένα περίεργο καθηγητικό κατεστημένο. Το ίδιο έγινε δυστυχώς και το 2019, όταν ως Πρόεδρος της Επιτροπής Αναθεώρησης δεν μπορούσα να υπερβώ θεσμικά την ιδεοληπτική αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως εγώ επιμένω, διότι θεωρώ άδικο 45.000 Ελληνόπουλα να σπουδάζουν εκτός Ελλάδας και χιλιάδες επίσης διακεκριμένοι Έλληνες επιστήμονες να εργάζονται στο εξωτερικό. Πιστεύω ότι η Ελλάδα μπορεί να καταστεί διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο με πολλαπλά οφέλη, κόντρα στις ιδεοληψίες της αριστεράς. Η Κύπρος μας έδειξε το δρόμο, όταν έφτασε να κερδίζει το 7% του ΑΕΠ από τα ιδιωτικά της Πανεπιστήμια. Επιμένω στο όραμα του Ιωάννη Καποδίστρια να καταστήσει την «Ελλάδα Κράτος-Μήτρα Παιδείας και Πολιτισμού».
Ένας πολύ σημαντικός σταθμός στη ζωή σας υπήρξε το Αμβούργο. Πώς πήγατε; Τί κάνατε εκεί; Πως φύγατε από εκεί;
-Χωρίς να γνωρίζω κανένα, με ελάχιστα χρήματα από το εφάπαξ του δάσκαλου πατέρα μου και χωρίς να ξέρω λέξη γερμανικά. Δοκίμασα τις δυνάμεις μου. Σε 4 χρόνια επέστρεψα στην Αθήνα με τον τίτλο του διδάκτορα Νομικής του Πανεπιστημίου Αμβούργου και έχοντας γνωρίσει από τον Καγκελάριο της Γερμανίας Χέλμουτ Κόλ μέχρι τον τελευταίο εργάτη του λιμανιού. Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ. Πέντε φορές μου στέρησαν άδικα υποτροφίες που άξιζα, γιατί είχα καλύτερο βαθμό και μεγαλύτερη ανάγκη, για να εξυπηρετήσουν επώνυμοι πολιτικοί κάποια ρουσφέτια τους από την Αθήνα που δεν είχαν καμία οικονομική ανάγκη. Η αδικία με χαλύβδωσε. Εργάστηκα ένα χρόνο γκαρσόν στο εστιατόριο Πάρος στο Nordestedt, όπου σέρβιρα συχνά τον Χέλμουτ Σμίτ, ο οποίος έμενε εκεί κοντά. Τον συνάντησα αργότερα ως Εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Συνέλευση για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα και ως Υφυπουργός Εξωτερικών. «Κάτι μου θυμίζετε» μου είπε μπροστά στον Ζισκάρ Ντεσταίν και τον Χέλμουτ Κόλ. «Είμαι το γκαρσόν που σας σέρβιρε γύρο στην ταβέρνα της γειτονίας σας κύριε πρόεδρε» του απάντησα νιώθοντας μια ανεπανάληπτη ηθική δικαίωση. Το ίδιο ένιωσα όταν ως Υφυπουργός Εξωτερικών επέστρεψα ως πολιτικός προϊστάμενος των παλιών διευθυντών μου, τους οποίους βέβαια επιστράτευσα ως συνεργάτες στο διπλωματικό μου γραφείο.
Πόσο σημαντικό είναι να βλέπει κανείς από πάνω τα πράγματα, όταν τα έχει ζήσει και… ανάποδα; Και πόσο σημαντικό είναι ο πολιτικός να είναι πραγματικά μέσα στην κοινωνία;
-Δεν υπάρχει πιο όμορφη αλλά και πιο χρήσιμη εμπειρία. Διοίκηση δεν ασκείται από τα ρετιρέ, ούτε μέσα από τη γυάλα. Ο πολιτικός πρέπει να είναι μέσα στη ζωή, μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα. Να καταλαβαίνει, να συναισθάνεται τον άλλον να νοιάζεται. Σε όποιο Υπουργείο κι αν πήγα πρώτα ζητούσα να δω τις καθαρίστριες και τους κλητήρες. Τους έλεγα ότι και εγώ από τη θέση τους ξεκίνησα. Τους έκανα φίλους και συνεργάτες. Ξέρετε η εμπειρία μου σε 4 μεγάλα Υπουργεία μου διδάσκει ότι αν θες να παράξεις αποτελέσματα πρέπει ως υπουργός να λειτουργείς μισή ώρα κάθε πρωί και μισή κάθε βράδυ και όλη την ημέρα να παρακολουθείς τις υποθέσεις σαν κλητήρας. Το 2012 στο Υπουργείο Εσωτερικών μια ηλικιωμένη καθαρίστρια, όταν τους μίλησα έτσι έβαλε τα κλάματα. «Τι πάθατε» τη ρώτησα. «Κύριε υπουργέ με συγκινήσατε, γιατί πρώτη φορά βλέπω τέτοια αντιμετώπιση. Με αυτό το σφουγγαρόπανο έχω σπουδάσει τρία ορφανά. Σας ευχαριστώ γιατί είστε άνθρωπος…». Δεν υπήρχε για μένα μεγαλύτερος τίτλος τιμής: «Άνθρωπος». Πολλές φορές το ξεχνάμε και κάνουμε λάθος.
Το 1994 γίνεστε ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ από τη Βόρεια Ελλάδα. Τώρα είστε Καθηγητής Νομικής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου που συνεχώς επικοινωνείτε με τη σημερινή νέα γενιά. Τί θα ξεχωρίζατε από εκείνη την περίοδο και ποιά είναι η γνώμη σας για τη σημερινή νεολαία;
-Όπως έχει σημασία για τους γόνους πολιτικών οικογενειών η ιστορική ρίζα και το όνομα της οικογενείας τους, έχει για μας τους αυτοδημιούργητους η ΟΝΝΕΔ. Μετά τη Μεταπολίτευση αποτέλεσε το σχολείο πολιτικής που ενίσχυσε την ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ και διασφάλισε ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ σε άξιους νέους που ξεκίνησαν από χαμηλά ή από μακριά. Η ΟΝΝΕΔ είναι η δική μας οικογένεια που εκπαίδευσε πολλές γενιές πολιτικών στις ελληνικές αξίες, στις φιλελεύθερες ιδέες, στον γνήσιο πατριωτισμό που αντιπαλεύει αδιάκοπα τον ακραίο εθνικισμό, στο ήθος και στη λαϊκότητα που είναι στην πολιτική ο μεγαλύτερος πολέμιος του λαϊκισμού και του ελιτισμού, όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζηδάκης.
Εμένα την ευκαιρία να ηγηθώ μου την έδωσε ο αείμνηστος Μιλτιάδης Έβερτ. Ως πρόεδρος λειτούργησα ενωτικά και εφήρμοσα το πρώτο μοντέλο ψηφιακής δημοκρατίας στην Ελλάδα με τη βοήθεια τότε του Πανεπιστημίου Κρήτης-FORTHNET και της MICROSOFT. Στήσαμε τον πρώτο κόμβο INTERNET, όταν η χώρα δεν γνώριζε τι θα πει διαδίκτυο και διαμορφώναμε πολιτική μαζί με 2500 φοιτητές on line. Θυμάμαι όταν ζήτησα χρηματοδότηση για να το στήσω από την Εκτελεστική της ΝΔ κάποιοι είπαν ότι θέλουμε χρήματα για να παίζουμε Pac-Man. Ευτυχώς ο Έβερτ μας εμπιστεύτηκε και κατάλαβε τη σημασία του εγχειρήματος, όταν του μετέφερε τους χαιρετισμούς μας ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Al Gore με τον οποίο είμαστε σε διαδικτυακή επικοινωνία πριν την επίσκεψη του προέδρου μας στο Λευκό Οίκο. Όταν επέστρεψε μας έκανε πλάκα μιλώντας για «το μηχάνημα που παραγγέλνει μακαρονάδες χωρίς να πάρεις τηλέφωνο στο ντελιβερά». Αργότερα ως Υφυπουργός γνώρισα ένα Αμερικανό διπλωμάτη που μου είπε ότι με γνώριζε. «Από πού;» τον ρώτησα. «Κάνοντας την έρευνα μου στην Ελλάδα πριν χρόνια επιδίωκα να μελετήσω το 1994 τη σχέση των Ελληνικών κομμάτων με τις νέες τεχνολογίες. Τηλεφώνησα στο ΠΑΣΟΚ ζητώντας την ηλεκτρονική τους διεύθυνση και μου απάντησαν Χαριλάου Τρικούπη. Όταν πήρα στη ΝΔ με έστειλαν στο γραφείο σας, όπου είδα τον πρώτο διαδικτυακό κόμβο και την εφαρμογή ενός πρωτοποριακού μοντέλου ημιάμεσης δημοκρατίας».
Τα λέω αυτά για να σας ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά εμπιστεύομαι τη νέα γενιά του σήμερα ακόμα κι αν οι millenians δεν έχουν ξεκαθαρίσει το στίγμα τους.
Πιστεύω ότι όπως κάθε γενιά έτσι και η σημερινή έχει το δικαίωμα να εκφράσει γνήσια την εποχή της. Ας μη μας ενοχλεί η στροφή της στις νέες τεχνολογίες και σε καινούριους τρόπους. Είμαι σίγουρος ότι αυτή θα καθορίσει μόνη της το διακύβευμα της εποχής και εμείς οφείλουμε να το σεβαστούμε και να το στηρίξουμε.
Μπορείτε να μου περιγράψετε με δυο – τρεις φράσεις τί σημαίνει για εσάς ο Καραμανλισμός; Είναι «μπλοκ» της ΝΔ ή σχολή πολιτικής σκέψης;
-Ο «Καραμανλισμός» δεν είναι ούτε μπλοκ, ούτε ομαδοποίηση της Νέας Δημοκρατίας. Είναι η Σχολή Πολιτικής Σκέψης που άλλαξε τη μοίρα της Ελλάδας. Είναι συγκεκριμένη αντίληψη πολιτικής και νοοτροπίας που κατέστη διαχρονικά εκφραστής του αξιακού κώδικα της σύγχρονης Ελλάδας. Κανείς δε μπορεί να την υποτιμήσει ή να την περιφρονήσει, αν θέλει να καταγράψει αποτελέσματα για τον τόπο και την παράταξη. Γι’ αυτό η ΝΔ επιδεικνύει αυτή τη διαχρονική αντοχή στις εξελίξεις, την ώρα μάλιστα που άλλα ιστορικά κόμματα διαλύονται. Ο ρυθμιστικός ρόλος ενός σύγχρονου κράτους, η κοινωνική οικονομία της αγοράς, η ταύτιση του λαού με το έθνος και το ευρωπαϊκό όραμα, οι ηθικές αξίες του ελληνικού πολιτισμού, ένας σύγχρονος και γνήσιος πατριωτισμός που αντιμάχεται αδιάκοπα τον ακραίο εθνικισμό και το επικίνδυνο διεθνισμό είναι μερικά μόνο ποιοτικά στοιχεία του Καραμανλισμού που δίνουν αντοχή και δύναμη στη Νέα Δημοκρατία.
Με ποιες μεγάλες προσωπικότητες είχατε συναντηθεί ως Υπουργός σε 4 σημαντικά Υπουργεία;
-Κατά τη θητεία μου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω σχεδόν όλες τις σημαντικές ηγετικές προσωπικότητες της εποχής μας και συχνά να συζητήσω ή και να διαπραγματευτώ μαζί τους. Επισκέφθηκα 65 Κράτη, άνοιξα με τους συνεργάτες μου 19 καινούριες αγορές και προχώρησα σημαντικές συνεργασίες για τα εθνικά μας συμφέροντα. Ενδεικτικά αναφέρω τους δύο προέδρους Μπούς των ΗΠΑ και τον Κόλιν Πάουελ, τον Χέλμουτ Κόλ και την Άγκελα Μέρκελ, το Μπερλουσκόνι και το Τζουλιάνο Αμάτο, τον Σαρκοζί και τον Ζισκάρ Ντεσταίν, τον Πούτιν και τον Πριμακόφ, τον Κινέζο πρόεδρο Χου Τζιντάο και τον πρόεδρο της Βουλής Βου Μπανγκούο, τους Βασιλείς Βελγίου και Δανίας, τον Ερντογάν και όλους σχεδόν τους Βαλκάνιους ηγέτες, τον Κόφι Ανάν και τον Μπάνγκι Μούν στον ΟΗΕ, το Λούλα στη Βραζιλία και τον Κίρχνερ στην Αργεντινή και πολλούς ακόμα. Επίσης ως Υπουργός Παιδείας συνεργάστηκα με τους Πατριάρχες μας, τον Μπόνο των U2, τη Νάνα Μούσχουρη, το Ρότζερ Μούρ και φυσικά με τον Μπιλ Γκέιτς για το Σχολείο του Μέλλοντος. Στηρίχθηκα στο πρότυπο σχολείο που ο ίδιος έστησε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ και δανείστηκα τεχνογνωσία το 2008 εφαρμόζοντας την πολιτική του Έξυπνου Σχολείου στην Ελλάδα. Μοιράσαμε τότε 100.000 δωρεάν υπολογιστές, φέραμε το πρόγραμμα Safe Internet στα σχολεία, στήσαμε την ψηφιακή τάξη, αντιμετωπίσαμε τον ψηφιακό αναλφαβητισμό. Αν δεν είχε διακοπεί η προσπάθεια μας το 2009 θα ήμασταν τόσο μπροστά που δεν θα χρειαζόταν να γίνει αυτή η δύσκολη προσπάθεια που έγινε επιτυχώς με την Τηλεεκπαίδευση και την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Από τις επαφές με τον δύσκολο Ταγίπ Ερντογάν θυμάστε κάτι ιδιαίτερο, πολιτικά και μη;
-Παρά τις έντονες διαφορές μας, μετά την επίσκεψή του στη Θράκη το 2004, είχα δημιουργήσει χημεία επικοινωνίας μαζί του. Στη διακυβερνητική λοιπόν της Κωνσταντινούπολης το 2013 επαίνεσε ενώπιον του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά τη συμβολή μου στη διμερή προσέγγιση και στην αύξηση των εμπορικών συναλλαγών από 350 εκ. σε 5 δις σε συνεργασία με τον συνεργάτη του Υπουργό και συντοπίτη μου Μεμέτ Μοεζήνογλου. Όταν τη φιλοφρόνηση την μετέφρασε ο διερμηνέας του στα Ελληνικά ο Α. Σαμαράς τον ρώτησε από που είναι και πως γνωρίζει τόσο καλά ελληνικά. Αυτός απάντησε «Από την Κομοτηνή. Και ποιόν ψηφίζετε;» συνέχισε ο Έλληνας Πρωθυπουργός. «Φυσικά τον κύριο Στυλιανίδη». Αυτό έσπασε τον πάγο αν και σε κάποιους ίσως δεν άρεσε και τόσο.
Θυμάστε κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό από τις υπόλοιπες επαφές σε με ανώτατα στελέχη κρατών;
-Αρκετά ευχάριστα, ενδιαφέροντα και διδακτικά. Όταν πχ ήλθε στην Αθήνα ο Μπιλ Γκέιτς, ζήτησε να με δει για να τον ενημερώσω για τις εφαρμογές που προχωρήσαμε στην Παιδεία από το Σχολείο του Μέλλοντος. Τον ενημέρωσα αλλά μου έκανε εντύπωση ότι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη φορούσε ίσως και τα φθηνότερα παπούτσια και μου τα επιδείκνυε προκλητικά. Τόλμησα λοιπόν και τον ρώτησα. Γέλασε και μου είπε: «Συγχαρητήρια. Είστε ο πρώτος που τολμά να με ρωτήσει». Δεν καταλαβαίνω του απάντησα. «Από παιδί ψωνίζω παπούτσια από το τσαγκάρικο της γειτονιάς μου απ’ όπου με ψώνιζε η μητέρα μου, όταν δεν είχαμε οικονομική άνεση. Το κάνω γιατί μου τη θυμίζει και για να μην ξεχάσω ποτέ από πού ξεκίνησα, γιατί αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το μυστικό της επιτυχίας μου».
Με αυτές τις πολιτικές εμπειρίες που αποκτήσατε, τί θα συμβουλεύατε σήμερα ένα νεότερο βουλευτή ή υπουργό της παράταξης σας;
-Αυτό ακριβώς που συμβούλευσε κι εμένα, όταν άρχισα να ανεβαίνω πολιτικά, ο αείμνηστος δάσκαλος και πατέρας μου Στυλιανός Στυλιανίδης χρησιμοποιώντας τα λόγια του Θ. Κολοκοτρώνη: «Καλοχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαληκέψεις, για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις».
Και κάτι τελείως… διαφορετικό, ποιός είναι ο αγαπημένος σας στίχος τραγουδιού;
-«Στα υπόγεια είναι η θέα» του Πασχάλη Τερζή.
