Το νέο έργο του Δημήτρη Αλεξίου, «Το Κουδούνι» ανεβαίνει από την ομάδα Αντικλείδι στο θέατρο του Μεταξουργείου. Το ysterografonews.gr επικοινώνησε με τον συγγραφέα και μίλησε μαζί του για την παράσταση που ανεβαίνει, τη θεατρική διαδρομή του αλλά και τα σχέδιά του για το μέλλον.
Ερώτηση: Κύριε Αλεξίου έχετε σπουδάσει Νομικές Επιστήμες και ασκείτε τη δικηγορία. Το ευρύ κοινό σας έχει γνωρίσει κυρίως από τα μυθιστορήματά σας (Πικρά κεράσια, Αμαρτωλά θαύματα, Αλάτι κόκκινο) και από τα θεατρικά σας έργα. Φέτος σκηνοθετείτε κιόλας το δικό σας έργο «Το κουδούνι» που ανεβάζει η ομάδα Αντικλείδι στο θέατρο Μεταξουργείο. Δικηγόρος, συγγραφέας, σκηνοθέτης. Ποια ιδιότητα σας εκφράζει πιο πολύ;
Έχετε αφήσει τόσες πολλές ιδιότητες έξω που θα ήταν άδικο να απαντήσω. Έχω επίσης υπάρξει χορευτής και χοροδιδάσκαλος ελληνικών χορών, μεταφραστής λογοτεχνίας, τραγουδοποιός, δάσκαλος Αγγλικής γλώσσας. Έχω ράψει και κεντήσει παραδοσιακές φορεσιές, έχω τραγουδήσει σε δισκογραφία, μέχρι και σουβλάκια έχω τυλίξει κατά τύχη. Όπως λέει και μία ηρωίδα στο έργο μας «Τους ανθρώπους δεν τους κρίνουμε απ’ τις ταμπέλες και τις ιδιότητές τους». Είμαι πάνω απ’ όλα άνθρωπος, πατέρας, σύζυγος, φίλος. Και καλλιτέχνης στην ψυχή. Κάθε φορά βρίσκω διαφορετικό τρόπο να εξωτερικεύσω αυτά που θέλω, βρίσκω άλλες οδούς επικοινωνίας με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι και κάνω αυτό που θεωρώ κάθε φορά χρήσιμο. Αν κάτι με αγγίζει και με εκφράζει θα το δοκιμάσω και θα το προσπαθήσω. Δε φοβάμαι να χαλάσω το ίματζ μου, ούτε να αποτύχω, ούτε να χάσω τους ακολούθους μου. Να είμαι αληθινός σε μένα και τους ανθρώπους μου έχει σημασία.
Ερώτηση: Και «Το κουδούνι» πως και γιατί γράφτηκε;
«Το κουδούνι» ήταν η ενηλικίωσή μου ως θεατρικού συγγραφέα. Έγραψα το πρώτο μου θεατρικό έργο «Άσε κάτω το βιβλίο» ως προσωπικό στοίχημα για να διασκεδάσω εγώ και οι φίλοι μου. Μετά πέρασα τη φάση της ανασφάλειας που είχα περάσει και μετά το πρώτο μου βιβλίο: είμαι όμως συγγραφέας; Μπορώ να γράψω κάτι που να αφορά αληθινά τους ανθρώπους, να μην υπάρχει απλώς για να τους διασκεδάσει, αλλά για να τους κάνει να αισθανθούν, να σκεφτούν, να αναθεωρήσουν ενίοτε να σιχαθούν και τον ίδιο τους τον εαυτό αν αφεθούν να είναι ειλικρινείς; Έτσι πέρασα ένα πολύ επίπονο τρίμηνο το καλοκαίρι του 2014 που γράφτηκε το έργο. Έκτοτε παρέμενε στο συρτάρι μου μέχρι να έρθει η ώρα του.
Ερώτηση: Και η ομάδα Αντικλείδι πως προέκυψε; Τη δημιούργησε το έργο ή εκείνη διάλεξε το έργο;
Λίγο κι απ’ τα δύο. Με τον Αποστόλη και την Κατερίνα είμαστε φίλοι από παλιά και έχουμε παίξει μαζί στο θέατρο. Ένα βράδυ τρώγοντας σε ένα σουβλατζίδικο – το συνηθίζουμε δυστυχώς – μου πρότειναν να φτιάξουμε μία ομάδα και να σκηνοθετήσω εγώ το επόμενο έργο. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για έργα και κάποια στιγμή με ρώτησαν αν έχω εγώ δικό μου έργο που δεν έχει παιχτεί. Τους είπα ότι έχω ένα, αλλά είναι δράμα και πολύ δύσκολο έργο στη σκηνοθεσία. Όταν το διάβασαν δεν είχαν κανένα δισταγμό. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε τους υπόλοιπους της ομάδας. Γρήγορα βρήκαμε τους δύο Βασίληδες. Μετά το Γιώργο που αντικατέστησε το φίλο Σταμάτη που έγινε ξανά πατέρας και έθεσε άλλες προτεραιότητες – και μπράβο του. Μετά ήρθαν τα κορίτσια. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι πρώτα φτιάχτηκε η ομάδα – αν και όχι στην τελική της μορφή – αλλά μετά το έργο διάλεξε τα υπόλοιπα μέλη της. Όσοι είμαστε στην ομάδα αυτή τη στιγμή, λάτρεψαν το έργο και πίστεψαν από την πρώτη στιγμή σ’ αυτό. Ήταν ζήτημα χρόνου να γίνουμε όλοι και φίλοι εκτός από συνεργάτες.
Ερώτηση: Τι να περιμένουν οι θεατές να δουν στο «Κουδούνι» από τις 18 Οκτωβρίου στο θέατρο Μεταξουργείο;
Κατ’ αρχάς να περιμένουν ότι θα δουν ένα νέο σύγχρονο ελληνικό έργο που δεν έχουν ξαναδεί. Μετά από την πανωλεθρία που έπαθε το θέατρο από την πανδημία Covid και την τεράστια ανεργία που έπληξε όλο το χώρο, φέτος ανεβαίνουν ξανά πολλές από τις παλιές παραστάσεις. Όποια παράσταση είχε επιτυχία τα τελευταία έξι χρόνια στο θέατρο ξαναπαίζεται και φέτος. Όλοι προσπαθούν να βγάλουν τα σπασμένα. Κι εμείς εξάλλου ετοιμαζόμασταν να ανεβάσουμε την παράσταση τον Μάιο του 2020. Το ότι αντέξαμε να κρατηθούμε σαν ομάδα και να την ανεβάσουμε τελικά ενάμισι χρόνο μετά λέει πολλά.Οι θεατές θα δουν επίσης ένα έργο σκληρό, με καθημερινό λόγο που διερευνά τα κίνητρα των ανθρώπων τόσο για τις πράξεις τους όσο και για τις σχέσεις τους. Σε κάθε ανθρώπινη σχέση τα πράγματα δεν είναι μονοσήμαντα δε συμβαίνουν μόνο για ένα λόγο. Οι απαιτήσεις που έχουμε από τους γύρω μας ενίοτε είναι πολύ πιο σκληρές απ’ όσο αντιλαμβανόμαστε. Και τα μυστικά που κρατάμε συνήθως κακοφορμίζουν με τον καιρό και ψάχνουν την κατάλληλη στιγμή να ανοίξουν. Τέλος θα δουν μία πραγματικά δεμένη ομάδα που συνέχισε να δουλεύει διαδικτυακά πάνω στο έργο επί ένα χρόνο.
Ερώτηση: Μια που μιλήσαμε για πανδημία: Τη φοβάστε ακόμα; Πόσο σας επηρεάζει στην παράσταση; Πόσο θα επηρεάσει την προσέλευση του κοινού;
Ο μόνος λόγος να φοβάται κανείς μία πανδημία είναι για να μη χαθούν ανθρώπινες ζωές που είναι πολύ πιο σημαντικές απ’ ότιδήποτε άλλο. Από την άλλη το θέατρο απέδειξε ότι είναι από τους πιο ασφαλείς χώρους. Κανείς δεν μιλάει μέσα στην αίθουσα πλην των ηθοποιών, δεν τρώει , δεν καπνίζει, δε βγάζει τη μάσκα του. Το κοινό δε χορεύει, ούτε τραγουδάει, δεν ξεφεύγει από την απαραίτητη αποστασιοποίηση. Ένα θέατρο είναι πιο ασφαλής προορισμός από τα ΜΜΜ και εμείς τηρούμε όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Αποφασίσαμε μάλιστα –με σοβαρό οικονομικό κόστος - να είμαστε μικτός χώρος και να δουλέψουμε στο 50% της χωρητικότητας του θεάτρου, τόσο για να είναι πιο άνετα οι θεατές, όσο και γιατί δεν πιστεύουμε στο διαχωρισμό εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων ως λόγο προνομίων. Εφόσον ο θεατής έχει εξεταστεί με ράπιντ τεστ ότι δε νοσεί δεν πρέπει να έχουμε λόγο να του απαγορεύσουμε την είσοδο. Επιλέγουμε το θέατρο για λιγότερα εισιτήρια και έσοδα αλλά όχι για λιγότερους ανθρώπους.
Ερώτηση: Τι περιμένετε από αυτήν την παράσταση; Ποια θα θεωρείτε ότι είναι επιτυχία της;
Αυτό που περιμένω από την παράσταση είναι αυτό που περιμένω κάθε φορά όταν κάνω κάτι που με γεμίζει και με ικανοποιεί. Να βγω έξω και να κλάψω μόνος μου για πέντε λεπτά αν είναι αυτό που ήθελα να πω. Ξέρω ότι στο θέατρο επιτυχία θεωρείται το sold out αλλά για μας που μειώσαμε από μόνοι μας τη χωρητικότητα προφανώς αυτό δεν παίζει τεράστια σημασία. Νομίζω αυτό που με συγκλονίζει κάθε φορά που γράφω, παίζω ή σκηνοθετώ θέατρο είναι όταν ακούω από κάποιον θεατή «ευχαριστώ». Να ξέρεις ότι κάποιος έφυγε από την αίθουσα πλουσιότερος σε κάτι. Είναι σημαντικό γι’ αυτή τη χώρα να συνηθίσουμε να δίνουμε και να προσφέρουμε και να είμαστε ευγνώμονες όταν λαμβάνουμε. Πολιτισμός είναι να νιώσεις την ανάγκη να πεις «ευχαριστώ».
Ερώτηση: Και μετά το Κουδούνι τι έρχεται; Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Είμαστε ακόμα στην προετοιμασία της παράστασης οπότε δεν απασχολώ το μυαλό μου με άλλα σχέδια. Λογικά κάποια στιγμή στο μέλλον έρχεται το επόμενο μυθιστόρημά μου . Στο θέατρο θα ήθελα μάλλον να παίξω ξανά. Αλλά αν θελήσω να κάνω κάτι πολύ, θα το κάνω με όποιο τρόπο χρειαστεί και πρέπει. Αν πρέπει μόνο να φτιάξω σκηνικά με πριόνι και πινέλο, θα κάνω αυτό. Αρκεί να συμμετέχω στο αποτέλεσμα που θα ήθελα εξ αρχής.
Ερώτηση: Θα θέλατε να μας πείτε κάτι άλλο που δε ρωτήσαμε;
Μόνο ένα ευχαριστώ. Πάντοτε απευθυντέο. Είναι πιο ουσιαστικό απ’ οτιδήποτε άλλο.
