Η Disney κλείνει τα 100 -«Το όργιο της Χιονάτης», σεξισμός, ρατσισμός και άλλα σκάνδαλα

Φέτος η Disney κλείνει τα 100 της χρόνια. Κι αν όλοι εμείς την έχουμε συνδυάσει στο μυαλό μας με χρυσόσκονη, αγαπημένες ταινίες και παραμυθένια παιδικά χρόνια, υπάρχουν και μερικές σκοτεινές αλήθειες πίσω από αυτή.

Με αφορμή τα 100 χρόνια που κλείνει το κινηματογραφικό στούντιο, η Daily Mail παρουσιάζει ορισμένα γεγονότα που ίσως δεν γνωρίζατε για τον όχι και τόσο -τελικά- υπέροχο κόσμο της Disney.

Μια φορά κι έναν καιρό... δημιουργήθηκε η Disney

Μια φορά κι έναν καιρό, στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι, σε ένα αγόρι προσφέρθηκε ένα δωρεάν κούρεμα. Ήταν το πρώτο σε μια αλυσίδα γεγονότων που θα κατέληγε στο να γίνει ένας από τους πιο διάσημους ανθρώπους στον κόσμο, συνώνυμος με τα παραμύθια όπως ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Και αυτό γιατί το δωρεάν κούρεμα προσφέρθηκε με αντάλλαγμα μια επιλογή έργων τέχνης από έναν 12χρονο που είχε ένα πρώιμο ταλέντο στη ζωγραφική καρτούν. Τα σκίτσα αυτά κρεμάστηκαν σε όλο το κατάστημα και σύντομα έγιναν πόλος έλξης της γειτονιάς.

Αυτή η πρώιμη αναγνώριση του καλλιτεχνικού του ταλέντου πυροδότησε τη φιλοδοξία του αγοριού και, στις αρχές της δεκαετίας του '20, ήταν ένας ολοκληρωμένος animator, με τη δική του εταιρεία παραγωγής που ονομαζόταν Laugh-O-Gram Films.

Όμως ήταν η εταιρεία που ίδρυσε στο Χόλιγουντ το 1923 με το δικό του όνομα, που τον έκανε πλούσιο: Walt Disney.

Η Disney γιορτάζει τα 100 χρόνια λειτουργίας της

Το κινηματογραφικό στούντιο που καθόρισε την οικογενειακή ψυχαγωγία γιορτάζει φέτος τα 100 του χρόνια με μια σειρά εορτασμών που ονομάζονται «Disney 100».

Θα περιλαμβάνει μια «καθηλωτική, πολυαισθητηριακή εμπειρία» με τίτλο The Wonder Of Friendship (Το θαύμα της φιλίας). Ωστόσο, αυτά τα 100 χρόνια δεν ήταν πάντα εντελώς θαυμαστά, ούτε καν ιδιαίτερα φιλικά.

Ρατσισμός, σεξισμός, εργατικές διαμάχες και σκάνδαλα στον μαγικό κόσμο της Disney

Υπήρξαν πικρές εργατικές διαμάχες, ισχυρισμοί για ρατσισμό και σεξισμό, βίαιες μάχες στα διοικητικά συμβούλια, ακόμη και μια θανατηφόρα επίθεση αλιγάτορα το 2016 σε ένα μικρό παιδί στην Disney World στη Φλόριντα, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν περισσότερα από 200 ερπετά από το θέρετρο.

Για έναν βιογράφο τουλάχιστον, ο άνθρωπος που ξεκίνησε την αρχική επιχείρηση του Μίκυ Μάους ήταν «αυταρχικός», «κακός» και μερικές φορές «κακόβουλος».

 Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ κρατάει μια έκδοση με τα «Τρία γουρουνάκια», γύρω στο 1955./ Φωτογραφία: Getty Images

Ωστόσο, ήταν επίσης ένας μοναδικός οραματιστής, ο οποίος αναδιαμόρφωσε τη λαϊκή κουλτούρα -όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά σε όλο τον κόσμο. Όπως είπε κάποτε ένας διαφημιστής του στούντιο, ο Walt Disney έγινε «πιο γνωστός από τον Κομφούκιο στην Κίνα, από τον Σαίξπηρ στην Αγγλία και από την πέτρα Blarney στην Ιρλανδία».

Αλλά η εμπορική πορεία της Disney δεν ήταν καθόλου ομαλή. Το επιχειρηματικό του μυαλό δεν ταίριαζε με τις ικανότητές του στο μολύβι, και η Laugh-O-Gram χρεοκόπησε, παρά το γεγονός ότι οι δύο επτάλεπτες ταινίες του, εμπνευσμένες από τα παραμύθια «Ο Παπουτσωμένος Γάτος» και «Η Κοκκινοσκουφίτσα», έτυχαν εθνικής διανομής.

Η πορεία του Γουόλτ Ντίσνεϊ μέχρι την επιτυχία

Απτόητος -και σίγουρος ότι θα τα κατάφερνε στην ανερχόμενη κινηματογραφική βιομηχανία- ο Ντίσνεϊ ξεκίνησε για το Λος Άντζελες, όπου ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Ρόι, εργαζόταν ως πωλητής ηλεκτρικών σκουπών.

Ο βιογράφος του Ντίσνεϊ Νιλ, Γκάμπλερ, έγραψε: «Ο Γουόλτ ήταν φτιαγμένος για το Χόλιγουντ. Του άρεσε να ντύνεται και να φαντάζεται, ήταν θορυβώδης, εξωστρεφής, αυταρχικός και θεατρικός, και αποζητούσε την προσοχή».

Τον Οκτώβριο του 1923, γεμάτος αυτοπεποίθηση και δανεικά χρήματα, ίδρυσε μαζί με τον Roy το Disney Brothers Cartoon Studio. Ο πιο εμπορικά οξυδερκής Roy είχε την επιχειρηματική πλευρά -ο Walt ήταν ο δημιουργικός εγκέφαλος.

Το άλλο πρόσωπο-κλειδί στην ιστορία ήταν ο φίλος του Γουόλτ από το Μιζούρι, ο Ub Iwerks (ο πατέρας του οποίου ήταν Γερμανός μετανάστης). Ο Iwerks ήταν καλύτερος animator από τον Walt, αλλά ένας ήπιος άνθρωπος τον οποίο ο Walt πείραζε ακατάπαυστα, μερικές φορές με πραγματική κακία.

Μίκυ Μάους: Πώς γεννήθηκε ο πρώτος σταρ της Disney

Ακόμη χειρότερα, ο Γουόλτ δεν του έδωσε ποτέ την αναγνώριση που του άξιζε για την πιο διάσημη δημιουργία του: τον Μίκυ Μάους (Mickey Mouse).

Ο Μίκυ γεννήθηκε το 1928, αφού ο Γουόλτ, μετά από μια διαμάχη με τον παραγωγό Τσαρλς Μιντζ, είχε χάσει τα δικαιώματα του πιο επιτυχημένου χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων του, του Όσβαλντ του τυχερού λαγού, και χρειαζόταν επειγόντως έναν αντικαταστάτη.

Τελικά αναπτύχθηκε ένας θρύλος ότι ο Μίκυ (που αρχικά ονομάστηκε Μόρτιμερ) ήταν αποκλειστικά δική του σύλληψη, εμπνευσμένη από ένα ποντίκι που διατηρούσε στο Κάνσας Σίτι. Ήταν σπουδαία ιστορία, αλλά δεν ήταν αλήθεια.

Ο σταρ της Ντίσνεϊ, Μίκυ Μάους / Φωτογραφία: Disney / Facebook

Στην πραγματικότητα, το εμβληματικό ποντίκι καρτούν προέκυψε από ένα brainstorming μεταξύ του Walt και των animators του. Το αρχικό σχέδιο του Walt δεν ήταν πολύ καλό, οπότε ο Iwerks το ξανασχεδίασε, και στη συνέχεια γύρισε το Steamboat Willie (1928), την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με πλήρως συγχρονισμένο ήχο.

Ήταν μια κολοσσιαία επιτυχία. Ο ίδιος ο Γουόλτ παρείχε την τσιριχτή φωνή του Μίκυ, πήρε σχεδόν όλα τα εύσημα και σύντομα τόσο ο άνθρωπος όσο και το ποντίκι ήταν γνωστά ονόματα σε όλο τον κόσμο. Υπήρχαν ακόμα σκαμπανεβάσματα. Ο Γουόλτ αισθάνθηκε βαθιά προδομένος όταν ο δυσαρεστημένος Iwerks εγκατέλειψε την εταιρεία. Το εξωφρενικό κόστος κατασκευής των κινουμένων σχεδίων ήταν σχεδόν εξουθενωτικό και όταν άλλα στούντιο παρήγαγαν ομοιώματα του Μίκυ, η Disney αναγκάστηκε να τους μηνύσει για να προστατεύσει τον πρώτο της σούπερ σταρ.

Όμως η επιτυχία διαδεχόταν την επιτυχία, και εμφανίστηκε μια σειρά από εξαιρετικά δημοφιλείς νέους χαρακτήρες, όπως ο Πλούτο, ο Γκούφη και ο Ντόναλντ Ντακ. Ο Γουόλτ άνοιξε ακόμη και έναν μικρό ιδιωτικό ζωολογικό κήπο στο στούντιο, ώστε οι animators του να μπορούν να μελετούν το σχήμα και την κίνηση των ζώων.

«Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι»: Πώς δημιουργήθηκε η ταινία

Το 1935, με 500 άτομα στη μισθοδοσία, ήταν έτοιμος να γυρίσει μια ταινία μεγάλου μήκους: «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι».

Μέχρι τότε ήταν παντρεμένος με τη Λίλιαν Μπάουντς, η οποία εργαζόταν στην εταιρεία του ως γραμματέας. Ο γάμος τους διήρκεσε μέχρι τον θάνατό του, αν και δεν ήταν ποτέ ευτυχισμένος -και όχι μόνο επειδή ο Γουόλτ δεν είχε πολύ χρόνο για σεξ.

Ο Walt Disney ποζάρει με τη σύζυγό του Lillian και ένα από τα δημιουργήματά του, τον Μίκυ Μάους, στην οροφή του Grosvenor House στο Λονδίνο, στις 12 Ιουνίου 1935./ Φωτογραφία: AP Photo

Είχε όμως άγρυπνες νύχτες για τη δημιουργία του χαρακτήρα του νάνου Dopey. Ήθελε να αντικατοπτρίζονται στον νάνο ο Μπάστερ Κίτον, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Σταν Λόρελ και ο Χάρπο Μαρξ, και τον στενοχωρούσε νυχθημερόν όταν πίστευε ότι οι animators δεν το είχαν καταφέρει σωστά.

Η αποφασιστικότητά του απέδωσε καρπούς. Η ταινία, η οποία βγήκε το 1937, σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία, εδραιώνοντας τη θέση του Ντίσνεϊ στην πολιτιστική ζωή της Βρετανίας αλλά και της Αμερικής. Στο Λονδίνο, η Χιονάτη έπαιξε για 28 εβδομάδες ασταμάτητα. Όταν έφτασε στην επαρχία, οι κινηματογράφοι αναγκάστηκαν να κάνουν κρατήσεις τρεις εβδομάδες νωρίτερα.

Παρά αυτή την ευπραγία, επικρατούσαν προβλήματα στην Καλιφόρνια, καθώς ο Walt ήταν ένα ανελέητα απαιτητικό αφεντικό και όταν έδειξε τη γενναιόδωρη πλευρά του, το προσωπικό του το εκμεταλλεύτηκε.

Το «Όργιο της Χιονάτης»

Ένα πάρτι που φιλοξένησε κοντά στο Παλμ Σπρινγκς μετατράπηκε σε ταραχή μέθης, γυμνού και εξωσυζυγικού σεξ που, προς φρίκη του Γουόλτ, έγινε γνωστό ως «Όργιο της Χιονάτης». Ένας άνδρας πήδηξε από την ταράτσα του ξενοδοχείου στην πισίνα. Κάποιος άλλος καβάλησε ένα άλογο στο λόμπι του ξενοδοχείου.

Ο animator/σκηνοθέτης Bill Justice θυμήθηκε κάποτε: «Τα μαγιό πέταξαν έξω από τα παράθυρα. Έκαναν πάρτι κολυμπώντας γυμνοί, οι άνθρωποι μεθούσαν και συχνά εκπλήσσονταν με το σε ποιο δωμάτιο βρίσκονταν και δίπλα σε ποιον κοιμόντουσαν όταν ξυπνούσαν το επόμενο πρωί».

Η Χιονάτη και ο νάνος Dopey / Φωτογραφία: Dopey / Facebook / Disney

Η Χιονάτη έβαλε ψηλά τον πήχη και ήταν δύσκολο να ακολουθήσουν εξίσου δυνατές επιτυχίες. Αλλά την ακολούθησαν, με τις ταινίες Pinocchio (1940), Fantasia (1940), Dumbo (1941) και Bambi (1942). Η εταιρεία, τώρα ανανεωμένη Walt Disney Productions, είχε υπερδιπλασιαστεί σε μέγεθος, αλλά και πάλι ο Walt διηύθυνε με το μαστίγιο, ενώ παρακολουθούσε πολύ προσεκτικά τους μισθούς.

Όταν ο Πίντο Κόλβιγκ, η φωνή του Γκούφη, του Πλούτο και δύο εκ των νάνων, παραπονέθηκε ότι δεν πληρώθηκε, ο Γουόλτ τον απέλυσε.

Η απεργία των animators που τάραξε τον Ντίσνεϊ

Η αυξανόμενη αναταραχή τελικά ξέσπασε σε μια ολοκληρωτική απεργία των animators, διακόπτοντας την παραγωγή του Dumbo. Ο Γουόλτ τους χαρακτήρισε κομμουνιστές ταραξίες και τους εκδικήθηκε βάζοντάς τους να γελοιογραφηθούν στο Ντάμπο ως κακόβουλοι κλόουν στο τσίρκο της ταινίας.

Εξοργίζοντάς τον ακόμη περισσότερο, της απεργίας ηγήθηκε ένας από τους καλύτερους animators του, ο Art Babbitt (ο οποίος είχε αναπτύξει τον Goofy και είχε σχεδιάσει την κακιά βασίλισσα στη Χιονάτη).

Εκτός από τις ικανότητές του στο σχέδιο, ο Babbitt αντιπροσώπευε όλα όσα ο Walt απεχθανόταν -όχι μόνο ήταν προφανώς «κομμουνιστής», αλλά και ξεκάθαρα «υπερσεξουαλικός». Ήταν ένας αχαλίνωτος γυναικάς, ο οποίος είχε δεσμό και στη συνέχεια παντρεύτηκε τη Marjorie Belcher, τη νεαρή χορεύτρια που ήταν το μοντέλο για τη Χιονάτη.

Τελικά ο Γουόλτ αναγκάστηκε να συμβιβαστεί: επέτρεψε στους animators του να συνδικαλιστούν και συμφώνησε να αλλάξει τη μισθολογική δομή. Όμως δεν συγχώρησε ποτέ τους απεργούς, κατηγορώντας τους ότι «έσπασαν το πνεύμα» του στούντιο.

Ίσως και να το έκαναν, αν και αυτό δεν εμπόδισε τον κολοσσό της Disney να συγκεντρώσει δυναμική τις επόμενες δύο δεκαετίες, να παρουσιάσει ταινίες ζωντανής δράσης (ξεκινώντας με το «Νησί των Θησαυρών» το 1950) και, σε αντίθεση με τα περισσότερα κινηματογραφικά στούντιο, να εδραιωθεί στο νεόκοπο Μέσο της τηλεόρασης.

Η γέννηση της Disneyland

Ο Γουόλτ δεν ήταν μόνο η κινητήριος δύναμη πίσω από όλα αυτά, αλλά βρήκε χρόνο και ενέργεια για ένα άλλο έντονα προσωπικό σχέδιο: το πρώτο θεματικό πάρκο στον κόσμο, την Ντίσνεϊλαντ, που άνοιξε στο Άναχαϊμ της Καλιφόρνια το 1955.

Εργάστηκε επίσης σκληρά για να καλλιεργήσει την υγιή εικόνα του «θείου Γουόλτ», η οποία ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο πολύ μετά τον θάνατό του από την ταινία του 2013 «Saving Mr Banks», για τα γυρίσματα της κλασικής ταινίας της Disney «Mary Poppins» του 1964. Δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι τον υποδύθηκε ο πιο αβανταδόρικος σταρ του Χόλιγουντ, ο Τομ Χανκς.

Παιδιά διασχίζουν με σπριντ μια γέφυρα και μπαίνουν στο κάστρο που σηματοδοτεί την είσοδο της Fantasyland στα εγκαίνια της Walt Disney's Disneyland στο Anaheim της Καλιφόρνια, στις 17 Ιουλίου 1955./ Φωτογραφία: AP Photo

Οι κατηγορίες για ρατσισμό και σεξισμό στην Disney

Τον τελευταίο καιρό, όμως, ο Γουόλτ και η εταιρεία που διηύθυνε έχουν συχνά χαρακτηριστεί σεξιστές και ρατσιστές. Για τα σύγχρονα δεδομένα, υπήρχε σίγουρα κάποιος εντυπωσιακός ρατσισμός στις ταινίες του. Και, για χρόνια, αρνιόταν να προσλάβει γυναίκες animators, πεπεισμένος ότι δεν είχαν αρκετό ταλέντο.

Ο ιδιοφυής Γουόλτ Ντίσνεϊ

Ωστόσο, παρά τα πολλά ελαττώματά του, ο Γουόλτ ήταν αναμφίβολα μια ιδιοφυΐα. Ο θάνατός του το 1966 από καρκίνο του πνεύμονα (κάπνιζε τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα σε όλη του την ενήλικη ζωή) έπληξε σκληρά την εταιρεία. Η απώλεια του καθοδηγητικού πνεύματος της Disney φάνηκε να την αποδυναμώνει από δημιουργική ενέργεια.

Οι επιτυχίες που σημειώθηκαν στο box-office τα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατό του, όπως «Το βιβλίο της ζούγκλας» (1967), οφείλονταν στον Γουόλτ. Ήταν αυτός που είχε προτείνει τον κωμικό ηθοποιό Φιλ Χάρις για τη φωνή του Μπαλού της αρκούδας στο «Βιβλίο της ζούγκλας», υποδυόμενος μάλιστα τον τρόπο με τον οποίο η αρκούδα θα έπρεπε να χορεύει.

Τελικά, το 1989, η ανησυχητική ύφεση μετά τον Γουόλτ τερματίστηκε από τη λεγόμενη «Αναγέννηση της Disney», όταν η εταιρεία επανέλαβε τις σεβάσμιες παραδόσεις της στα κινούμενα σχέδια και τις παραμυθένιες ιστορίες για να παράγει νέα κλασικά έργα, όπως «Η μικρή γοργόνα» (1989), ο «Αλαντίν» (1992) και «Ο βασιλιάς των λιονταριών» (1994). Και στη συνέχεια, το 2019, η εταιρεία δημιούργησε την υπηρεσία streaming Disney+.

Τα προβλήματα συνεχίζονται μέχρι σήμερα για την Disney

Αλλά μέχρι στιγμής, το Disney+ δεν έχει προσελκύσει ούτε κατά διάνοια τον αριθμό των συνδρομητών που υποσχέθηκε ο διευθύνων σύμβουλός της Μπομπ Τσάπεκ, και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους απομακρύνθηκε τον περασμένο Νοέμβριο. Ο Bob Iger, ο οποίος είχε διατελέσει διευθύνων σύμβουλος για 15 χρόνια πριν από τον διορισμό του Chapek, επανήλθε στη θέση του.

Ένας άλλος λόγος για την πτώση του Τσάπεκ ήταν ο άτυχος τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να πλοηγηθεί ανάμεσα στην «αντι-ομοφυλοφιλική» νομοθεσία που εισήγαγε ο κυβερνήτης της Φλόριντα Ρον ΝτεΣάντις, ο οποίος ήθελε να καταστήσει παράνομο για τους δασκάλους των δημοτικών σχολείων να συζητούν τον προσανατολισμό του φύλου με τους μαθητές τους -το νομοσχέδιο «Don't Say Gay»- και τις ανησυχίες πολλών από τους 66.000 εργαζομένους της Disney World, οι οποίοι φώναζαν ομοφοβία. Αλλά με το να μην πάρει θέση, ο Τσάπεκ ανταγωνίστηκε και τις δύο πλευρές και έτσι έχασε τα κλειδιά του Μαγικού Βασιλείου.

Ο Bob Chapek ποζάρει με τη Minnie Mouse / Φωτογραφία: AP Photo/Kin Cheung, File

Η Disney και η διαμάχη εξακολουθούν να είναι συνοδοιπόροι. Υπήρξαν επίσης αγωγές λογοκλοπής εναντίον των δημιουργών του «Βασιλιά των λιονταριών» και του «Frozen», ενώ το 2012 υπήρξε μια καμπάνια μάρκετινγκ που θεωρείται ευρέως ως η χειρότερη στην ιστορία του κινηματογράφου, η οποία βοήθησε να μετατραπεί η κακοπαιγμένη και ελάχιστα μνημονευόμενη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας «John Carter» σε μια εισπρακτική βόμβα 200 εκατομμυρίων δολαρίων και πλέον.

Αλλά παρά τις καταστροφές, η Disney συνεχίζει την πορεία της στη χρονιά των εκατό χρόνων της, έχοντας αγοράσει και προσαρτήσει άλλους ισχυρούς οργανισμούς όπως η Marvel, η πρώην αντίπαλός της Pixar και η Lucasfilm (που δημιούργησε τα franchise Star Wars και Indiana Jones) για να γίνει ένα μεγαθήριο της ψυχαγωγίας που όμοιό του δεν υπάρχει.

Δεν υπήρξε ποτέ καμία αλήθεια στην ευρέως διαδεδομένη ιστορία ότι ο Walt Disney είχε διατηρηθεί κρυογονικά μετά τον θάνατό του, απλώς πέφτοντας σε χειμερία νάρκη όπως η «Ωραία Κοιμωμένη» μέχρι η επιστήμη να τον επαναφέρει στη ζωή.

Όπως πολλά άλλα από την ιστορία του θείου Γουόλτ, ήταν απλά ένας μύθος. Ωστόσο, μια αλήθεια ισχύει και είναι εκπληκτική: εδώ και 100 χρόνια, έχει διανύσει μια αξιοσημείωτη πορεία, γεμάτη επιτυχίες, νοσταλγία, αγαπημένες αναμνήσεις και ενθουσιασμό.