Γεννημένη στη Νίκαια της Γαλλίας στις 13 Ιουλίου του 1927, εξελέγη πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1979, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1982.
Οταν ήταν 16 ετών, μαζί με όλη της την οικογένεια συνελήφθη από τους Ναζί στη Νίκαια και, με τη μητέρα της και την αδελφή της Μιλού, οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Οι άντρες της οικογένειας πέθαναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λιθουανία. Η μητέρα της πέθανε λίγο πριν από την απελευθέρωση το 1945, ωστόσο εκείνη και οι αδελφές της κατάφεραν να επιζήσουν της κόλασης.
Κατά την 60ή επέτειο της απελευθέρωσης των στρατοπέδων, το 2005, και ενώ ήταν 77 ετών, επέστρεψε στο Άουσβιτς και μίλησε για πρώτη φορά ανοιχτά στο κοινό για τα δεινά που πέρασε.
Ενα μεγάλο κεφάλαιο στην Ευρωπαϊκη πολιτική σκηνή, ενσάρκωνε για τους Γάλλους τη μνήμη του Ολοκαυτώματος.
«Η μητέρα μου πέθανε σήμερα το πρωί στην κατοικία της. Θα γινόταν 90 ετών στις 13 Ιουλίου», δήλωσε ο Ζαν Βέιλ, ο οποίος είναι δικηγόρος.
Η Εβραία Σιμόν Βέιλ
Η Σιμόν Βέιλ γεννήθηκε Jacob το 1927 και ήταν Εβραία. Εγκατεστημένοι από πολλούς αιώνες σε γαλλικό έδαφος οι Jacob έζησαν ανεξίθρησκοι, μακριά από συναγωγές. «Η εβραϊκή κοινότητα ήταν μια διεκδίκηση του πατέρα μου, όχι για θρησκευτικούς λόγους, αλλά πολιτισμικούς», έγραψε η Σιμόν Βέιλ στα απομνημονεύματά της. Ο πατέρας της André Jacob ήταν αρχιτέκτονας και είχε λάβει το δεύτερο Grand Prix της Ρώμης. Η μητέρα της ήταν χημικός αλλά αφιερώθηκε στην οικογένειά της και στα 4 παιδιά.
Στον Πόλεμο η Γαλλία υπενθύμισε στους Jacob ότι μια εβραϊκή οικογένεια δεν είναι σαν τις άλλες. Το 1940, το «καθεστώς των Εβραίων» βάζει βίαια τέλος στην καριέρα του πατέρα της Σιμόν Βέιλ. Η οικογένεια καταφεύγει στη Νίκαια αλλά το 1944 συλλαμβάνεται. Η Σιμόν, η μητέρα και η αδελφή της στοιβάζονται σε τρένα που μετέφεραν ζώα και φτάνουν στο Αουσβιτς. Οταν έφτασαν στο σταθμό κάποιος συμβούλευσε την Σιμόν, η οποία ήταν 16,5 ετών, να δηλώσει ότι είναι 18 και έτσι απέφυγε τους θαλάμους αερίων.
Την επομένη στο χέρι της Σιμόν Βέιλ χαράζεται ένας αριθμός κρατουμένου και οι τρεις γυναίκες υποχρεώνονται σε καταναγκαστικά έργα. Το 1945 και ενώ οι σοβιετικοί προελαύνουν, οι Γερμανοί υποχρεώνουν 40 000 κρατούμενους να φύγουν με τα πόδια από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ξεκινάει «η πεζοπορία του θανάτου», μέσα στα χιόνια, στοιβάζονται στη συνέχεια σε φορτηγά ως το στρατόπεδο Μαουτχάουζεν και από εκεί στο Μπέργκεν Μπέλσεν.
Εκεί πέθανε η μητέρα της Βέιλ από τύφο, εκεί βρίσκονταν ίσως ο πατέρας και ο αδελφός της. Επί δεκαετίες, η γαλλίδα πολιτικός αγνοούσε σε ποιές συνθήκες πέθαναν οι δύο άνδρες ώσπου το 1978 συνάντησε τον Serge Klarsfeld. «Μόλις είχα δημοσιεύσει το Mémorial όλων των εβραίων της Γαλλίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ένα βιβλίο που παραθέτει κάθε τρένο, κάθε όνομα και στοιχεία των 76 000 γάλλων εβραίων. Εκείνη την ημέρα πληροφόρησα την Σιμόν Βέιλ ότι ο πατέρας και ο αδελφός της έφυγαν με την αποστολή 73, με άλλους 878 άνδρες. Από αυτούς μόνο 23 επιβίωσαν. Κανείς δεν γνωρίζει πού και πότε πέθαναν ο πατέρας και ο αδελφός της Σιμόν Βέιλ».
Οπως πολλοί επιζήσαντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η Σιμόν Βέιλ ποτέ δεν έκρυψε ότι η ουσία της ζωής της παίχτηκε εκείνους τους μήνες που πέρασε στο Αουσβιτς. Αντίθετα με άλλους φυλακισμένους, η Βέιλ κράτησε πάντα στο αριστερό της μπράτσο τον αριθμό 78651 του στρατοπέδου.
