Η βία είναι απαράδεκτη από όπου και αν προέρχεται. Απειλεί τα δικαιώματα του ανθρώπου, διαίρει επικίνδυνα την κοινωνία παραδίδοντας τη λογική στον τυφλό φανατισμό της ιδεοληψίας. Υπονομεύει τη Δημοκρατία στο σκληρό της πυρήνα.
Τις δύσκολες αυτές μέρες είχαμε την ευκαιρία να το δούμε και να το διαπιστώσουμε.
Από τη μία πλευρά η παράνομη αστυνομική βία ως αποτέλεσμα μιας ανεύθυνης ατομικής συμπεριφοράς που εκθέτει έναν κλάδο, ο οποίος σήκωσε και συνεχίζει να σηκώνει στις πλάτες του ένα απίστευτο βάρος για λογαριασμό της κοινωνίας και της πατρίδας. Από την υπεράσπιση των συνόρων του Έβρου με τους συνοριοφύλακες ως την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και από τη δίωξη του οργανωμένου εγκλήματος μέχρι τη εφαρμογή των μέτρων κατά της πανδημίας... Όλα με μιας ξεχάστηκαν από την απαράδεκτη συμπεριφορά μεμονωμένων περιστατικών που προδίδουν σπασμένα νεύρα, έλλειψη επαγγελματικότητας και ίσως ελλιπή εκπαίδευση.
Από την άλλη η στοχευμένη συνειδητή βία όλων αυτών των ακραίων ομάδων που επιδιώκουν στα μάτια της νεολαίας να αναδείξουν την υπεράσπιση της τρομοκρατίας και της ανομίας ως ιδεολογία αντισυστημικής αμφισβήτησης. Όλων αυτών που επενδύουν στην κούραση που προκαλεί η παρατεταμένη καραντίνα και στην αγανάκτηση που δημιουργεί η ανέχεια λόγω της παγκόσμιας κρίσης και της ανεργίας.
Η στοχοποίηση των αστυνομικών είναι συνειδητή επιλογή κάποιων, γιατί στην προπαγάνδα τους αυτοί συμβολίζουν το κράτος. Κανείς δεν αποκαλύπτει βέβαια ότι ίσως πίσω από το νέο με τη στολή μπορεί να κρύβεται ένας οικογενειάρχης που τον περιμένουν να γυρίσει μια γυναίκα και τα ανήλικα παιδιά του, ένα φτωχόπαιδο που για ζήσει θέτει καθημερινά τη ζωή του σε κίνδυνο για να προστατέψει τη δική μας ζωή ή και ένας συνειδητοποιημένος πολίτης που έθεσε τη ζωή και την καρριέρα του στην υπηρεσία του νόμου και της κοινωνικής ειρήνης.
Την ίδια στιγμή πολλές φορές, όχι πάντα, το χέρι που πετά τη μολότοφ μπορεί να ανήκει στο παιδί μια καλής οικογένειας που δεν στερήθηκε τίποτε στη ζωή του και τώρα πιστεύει ότι κάνει την επανάσταση του κόντρα στο σύστημα ή το μυαλό και η ψυχή ενός ανθρώπου που αρρωστημένα το έκαναν να νομίζει ότι αλλάζει το κόσμο σκορπώντας το θάνατο και την καταστροφή.
Και από τις δύο μορφές βίας, όμως χειρότερη είναι αυτή που υποκινεί, χειραγωγεί και εργαλειοποιεί προς κάθε κατεύθυνση αυτές τις συμπεριφορές, με στόχο την κατάκτηση ή την διατήρηση της εξουσίας, τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από τους υψηλους στόχους και φυσικά τον ιδεοληπτικό εγκλωβισμό των ανθρώπων σε αδιέξοδες λογικές άρνησης που μας απομακρύνουν από τις αξίες της πραγματικής Δημοκρατίας. Αυτοί οι ηθικοί αυτουργοί δεν είναι επαναστάτες, όπως συνήθως οι ίδιοι ισχυρίζονται, αλλά δεσμοφύλακες της νέας γενιάς που τη φυλακίζουν στη τύφλωση του μίσους και του ιδεοληπτικού φανατισμού και δεν την αφήνουν να εμπνευστεί από το φως των αξιών του πολιτισμού της πατρίδας μας.
Η αποστομωτική απάντηση που την έχει δώσει ήδη η ιστορία είναι ο κατευνασμός, η ψύχραιμη αντίδραση στη βία, η ενωτική λογική κόντρα στο ιδεοληπτικό μίσος και η προσήλωση στις δημοκρατικές αξίες με την αυτοπεποίθηση της ήρεμης δύναμης που ξέρει τι θέλει. Η Ελλάδα πέρασε πολλά, αλλά τα κατάφερε μόνο, όταν πέτυχε να απομονώσει τους δημαγωγούς, να ξεγυμνώσει τους ακραίους, να εδραιώσει το κράτος δικαίου και να επιτύχει την εθνική συνεννόηση προτάσσοντας τις αξίες του δικού μας ανθρωποκεντρικού πολιτισμού.
Του Δρ. Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη
Βουλευτή Ροδόπης της Νέας Δημοκρατίας
Επικ. Καθηγητης Νομικής Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου
Πηγή: ethnos.gr
