Η προβλεφθείσα, μετά πάσης δε βεβαιότητας, πρώτη ήττα του Αλέξη Τσίπρα επιβεβαιώθηκε.
Το είχε προβλέψει και η παράσταση νίκης στην οποία η συντριπτική –όχι απλώς μεγάλη- πλειοψηφία των πολιτών θεωρούσε ότι στις εκλογές της 21ης Μαΐου νικητής θα ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για την δεύτερη Κυριακή, με ένα κανονικό εκλογικό σύστημα και τον φόβο της κοινωνίας ότι με τα τερτίπια των αριστερών μπορεί να παραμείνει ακυβέρνητη η χώρα.
Τούτων δοθέντων και επειδή αυτή η νίκη της Νέας Δημοκρατίας προοιωνίζεται επικράτησή της και στις ευρωεκλογές αλλά και στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ανακύπτει ένα ζήτημα για τον κ. Τσίπρα. Μετά από τόσες ήττες του, αυτές που έχει ήδη υποστεί και αυτές ΄που ακολουθούν, ασφαλώς και έχει παύσει να είναι ατού της αριστεράς. Πράγμα το οποίο σημαίνει –αν λάβουμε το παράδειγμα των άλλων κομμάτων- ότι συνήθως αναζητείται, μετά από μία ήττα, ένα πρόσωπο που να έχει απήχηση στην κοινωνία, τουλάχιστο μεγαλύτερη από εκείνη που είχε ο αντικαθιστάμενος αρχηγός.
Επιπλέον, ένα άλλο παράδοξο με τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει να κάνει κυρίως με τις δημοκρατικές ευαισθησίες των αρχηγών των άλλων κομμάτων, είναι ότι εκείνοι, μετά τις εκλογικές ήττες που υπέστησαν υπέβαλαν την παραίτησή τους, Για κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί του Αλέξη Τσίπρας, ο οποίος, συγκριτικά με τις ήττες της μιας φοράς που έχουν υποστεί πολιτικοί αρχηγοί στο παρελθόν, αυτός έχει κυριολεκτικά συντριβεί!!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης του πέταξε την σπόντα. Άμα κερδίσεις μένεις, άμα χάσεις φεύγεις. Μήπως όμως αλλού είναι το πρόβλημα; Μήπως υπάρχει πενία στελεχών υψηλού κύρους για την επόμενη αρχηγία; Αντιθέτως στα λοιπά αστικά κόμματα που είχαν οι αρχηγοί την ευαισθησία να παραιτηθούν, μετά από ήττα, συνωστίζονταν οι προσωπικότητες, οι ικανές να επιτύχουν την ανάκαμψη του κόμματός τους.
