O Αλέξης Τσίπρας από την στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και, πολύ περισσότερο μετά την εκλογική του νίκη πίστεψε αφελώς ότι μπορεί να αποτελέσει την συνέχεια του Ανδρέα Παπανδρέου.
Και γι΄ αυτό άλλωστε προσπάθησε να τον μιμηθεί ακόμη και στην εκφορά του δημοσίου λόγου του. Άλλα τα μάτια όμως του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Η προσπάθειά του αυτή ήταν άλλωστε έκδηλη όταν φρόντισε να εντάξει σταδιακά στην κυβέρνηση και στο κόμμα, πολλά στελέχη του παλαιού βαθέως ΠΑΣΟΚ. 37 τον αριθμό. Ποιον να πρωτοθυμηθούμε…Από τον Νίκο Κοτζιά και την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου μέχρι τον Σπίρτζη και τον Κουρουμπλή.
Μάταιη όμως η προσπάθεια. Για πολλούς λόγους:
-Δεν χρειάζεται να πούμε ότι αμέσως μετά την εκλογή Ανδρουλάκη και στη συνέχεια μετά την προσθήκη στον τίτλο του ΚΙΝΑΛ και της παλαιάς ονομασίας ΠΑΣΟΚ αφυπνίστηκαν τα κεντροαριστερά αντανακλαστικά όσων παραμένουν στον σοσιαλιστικό χώρο.
-Από την άλλη πλευρά, τα ονόματα από το παλαιό ΠΑΣΟΚ που ο Αλέξης Τσίπρας ενέταξε –διότι αυτά ήσαν διαθέσιμα- στον ΣΥΡΙΖΑ, ήσαν πρόσωπα μικρής πολιτικής εμβέλειας. Οι σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες του χώρου και πλέον αναγνωρίσιμες πολιτικά βρίσκονται στο ΚΙΝ.ΑΛ. και δεν είναι προσπελάσιμες από τον κ.Τσίπρα.
Κατά συνέπειαν οι μετεγγραφές εκείνες δεν μπορούσαν να δώσουν «στίγμα κομματικής διαδοχής». Στίγμα μετάλλαξης δηλαδή, μέσω προσωπικοτήτων του σοσιαλιστικού χώρου με ιδιαίτερο κύρος. Ούτε προφανώς είναι τυχαίο ότι από τον συγκεκριμένο σοσιαλιστικό χώρο στο οποίον απέβλεπε –και ίσως ακόμη αποβλέπει- να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρήθηκε καθ’ όλην την διάρκεια μάλιστα της αριστερής διακυβέρνησης –που θα ήταν κίνητρο- απροθυμία συμπόρευσης των όποιων προσωπικοτήτων έχουν απομείνει. Πλην βεβαίως των ματαιόδοξων που επιζήτησαν μία καρέκλα, πιστεύοντας, εξ ίσου ματαιόδοξα, ότι θα έχουν συμβάλει με την παρουσία τους στην πραγματική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και επομένως θα παρέμενε ή θα επανερχόταν στην εξουσία.
