Ανησυχώ –και θα έλεγα να αυξηθούμε όσοι ανησυχούν- όταν διαπιστώνω ότι υπάρχει μία άγνοια για την ανάγκη να λειτουργούν απρόσκοπτα κάποιοι θεσμοί.
Όπως για παράδειγμα η Δικαιοσύνη αλλά και η Τέταρτη Εξουσία που ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τις καθίσει στην καρέκλα του οδοντίατρου και να τις «ξεδοντιάσει»!!
Το να δέχονται οι Θεσμοί αυτοί πυρά ως αποτέλεσμα άγνοιας του ρόλου τους που κατοχυρώνεται άλλωστε και από το Σύνταγμα, είναι όντως ανησυχητικό. Προσπαθώ να εξηγήσω τους λόγους ανησυχίας. Ας ξεκινήσουμε από την Δικαιοσύνη. Κατά καιρούς έχουν πραγματοποιηθεί έρευνες της κοινής γνώμης όσον αφορά τις απόψεις που έχει αποκρυσταλλωμένες για τους Θεσμούς. Σε όλες αυτές οι δημοσκοπήσεις που αξιολογούν την αξιοπιστία των Θεσμών η Δικαστική Εξουσία εξακολουθεί να είναι υψηλά στη συνείδηση των πολιτών, πέραν οιουδήποτε άλλου θεσμού. Επίσης η Δικαιοσύνη εξακολουθεί να παραμένει στη λαϊκή συνείδηση η πρώτη δικλείδα ασφαλείας που μπορεί να προστατεύσει τον πολίτη κατά πάσης αυθαιρεσίας και αδικίας! Ιδίως της Εκτελεστικής Εξουσίας.
Ας πάμε τώρα στα ΜΜΕ. Όχι ότι δεν αυθαιρετούν ορισμένες φορές ή δεν υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Όμως θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Τόμας Τζέφερσον, ο εκ των θεμελιωτών της Αμερικανικής Δημοκρατίας, είχε κάποτε ερωτηθεί τι θα προτιμούσε περισσότερο, ένα κράτος με κυβέρνηση αλλά χωρίς Τύπο, ή ένα κράτος με Τύπο αλλά χωρίς κυβέρνηση..
Αλλά και ο επιφανής Συνταγματολόγος –μακαρίτης πλέον- Δημήτρης Τσάτσος, στο ενδιαφέρον πόνημά του «Πολιτικός και Επιστημονικός Λόγος» κάνει αναφορά στη νομολογία του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας που μονίμως επαναλαμβάνει ότι η ελευθερία του Τύπου «είναι δημιουργικός και θεσμικός παράγοντας (konstitutiv) του δημοκρατικού πολιτεύματος».
Ασφαλώς και τα ΜΜΕ έχουν πολλές φορές παρεκκλίνει του σκοπού και του ρόλου τους ώστε να συμβάλουν σε αυτό που ο Τσάτσος υποστήριξε.
Καλώς ή κακώς, σε μία Δημοκρατία επιτρέπονται όλες αυτές οι «παρεκκλίσεις», διότι η έλλειψη αντικειμενικότητας δεν συνιστά...παρανομία.
Είτε αναγνωρίζεται άμεσα είτε έμμεσα ο θεσμικός ρόλος του Τύπου –και γενικώς των ΜΜΕ η σημασία τους στη λειτουργία μιας Δημοκρατίας είναι, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, καταλυτική. Δεν χρειάζονται πολύπλοκες συνταγματικές αναλύσεις για να αναδειχθεί αυτός ο ρόλος. Ο λαός, κάθε λαός, σε μία Δημοκρατία, έχει «πιστωθεί» με μία κυρίαρχη παρέμβαση. Εκλέγει τους κυβερνήτες και τους νομοθέτες του. Επομένως για να κάνει την επιλογή πρέπει να είναι –ή για να ακριβολογούμε θα έπρεπε να είναι- ενημερωμένος. Να ξέρει, στοιχειωδώς τουλάχιστον, τι συμβαίνει γύρω του.
Από την άλλη πλευρά να μη ξεχνάμε ότι όσα κι αν καταλογίζει ο πολίτης στα ΜΜΕ σε αυτά θα προστρέξει τελικώς για την ανάδειξη του προβλήματός του ή για την άσκηση πίεσης στην Εξουσία για την διόρθωση κάποιας αδικίας.
